Van Twijfel tot Eeuwige Liefde: Roxanne Bertels’ Ontroerende Boodschap aan Mathieu van der Poel — Een Verhaal over Ware Liefde, Groei en de Toekomst die Zij Samen Bouwen
Er zijn momenten in het leven waarop woorden zwaarder wegen dan welk succes ook. Voor Roxanne Bertels was zo’n moment aangebroken toen ze besloot haar gevoelens openlijk te delen over haar verloofde, Mathieu van der Poel — de man die niet alleen de koerswereld heeft veroverd, maar ook haar hart. In een ontroerende boodschap die zowel teder als krachtig klonk, schreef ze: “Vanaf de eerste dag dat ik je zag, had ik nooit gedacht dat je zo’n groot en prachtig man zou worden. En op een dag hoop ik dat je een geweldige vader zult zijn voor onze toekomstige kinderen.”
Het is een zin die de wereld van de topsport zelden hoort. Niet omdat liefde er niet bestaat, maar omdat kwetsbaarheid vaak wordt verborgen achter helmen, zonnebrillen en eindeloze kilometers strijd. Toch liet Roxanne de muren vallen, en wat tevoorschijn kwam was een verhaal dat verder ging dan wielrennen — een verhaal over twee mensen die samen groeien, leren, liefhebben, en elkaar sterker maken in een wereld die nooit stilstaat.
Een liefdesverhaal geboren in de schaduw van de koers
Mathieu van der Poel, zoon van de legendarische Adrie van der Poel en kleinzoon van de Franse icoon Raymond Poulidor, was vanaf jonge leeftijd gedoemd om in de schijnwerpers te staan. Maar achter die felle lichten, achter de verwachtingen van een hele wielerwereld, stond Roxanne — de vrouw die zijn rustpunt werd in een leven vol snelheid, roem en druk.
Hun liefde begon op een manier die niet spectaculair was in de buitenwereld, maar des te intenser vanbinnen. Roxanne werkte destijds in de mode- en evenementenwereld, ver weg van de hectiek van de koers. Ze ontmoette Mathieu tijdens een evenement waar hij, toen nog aan het begin van zijn gloriejaren, meteen opviel door zijn bescheidenheid. Ze had nooit gedacht dat die rustige jongeman ooit de wereldkampioen veldrijden, de keizer van de klassiekers en de alleskunner van zijn generatie zou worden.
“Hij was anders,” heeft Roxanne ooit verteld in een interview. “Niet alleen door zijn talent, maar door zijn zachtheid. Mathieu was iemand die keek, luisterde, en voelde — zelfs in een wereld waar alles draait om winnen.”
Liefde in tijden van chaos
De carrière van Mathieu van der Poel is een verhaal van grenzeloze ambitie, discipline en natuurlijke kracht. Maar achter elk groot kampioen staat iemand die gelooft, die ondersteunt, die opvangt wanneer de camera’s wegdraaien. Roxanne was dat voor hem. Zij was er op de dagen dat zijn lichaam protesteerde, toen blessures hem dreigden te breken, toen de druk van het “Van der Poel-zijn” ondraaglijk leek.
Er waren momenten van twijfel — momenten waarop Mathieu zich afvroeg of hij de verwachtingen wel kon blijven waarmaken. En juist dan was zij daar. Niet als de vrouw van een kampioen, maar als de partner van een mens.
Ze leerde hem dat liefde geen podium nodig heeft. Dat respect niet verdiend wordt door overwinningen, maar door oprechtheid. En dat een thuis niet altijd een plek is, maar een persoon.
Die onvoorwaardelijke steun werd de stille motor achter zijn grootse prestaties. Of het nu de heroïsche overwinning in de Ronde van Vlaanderen was, zijn wereldtitel op de weg in Glasgow, of de talloze keren dat hij terugkwam na tegenslag — Roxanne was de constante factor.
De man achter de medailles
Mathieu van der Poel wordt vaak omschreven als een fenomeen: een atleet die grenzen verlegt en disciplines doorbreekt. Maar achter de spierkracht en de snelheid schuilt iemand met emoties, twijfels en dromen — en dat is precies wat Roxanne in hem zag.
In haar boodschap klonk niet alleen trots, maar ook een diepe herkenning van zijn menselijkheid: “Ik had nooit gedacht dat je zo’n groot en prachtig man zou worden.”
Die woorden zijn niet enkel romantisch — ze weerspiegelen groei. De groei van een jongen die de wereld veroverde, maar tegelijkertijd zijn nederigheid behield. Roxanne zag hem niet enkel als de wereldkampioen of het sportwonder, maar als de man die zichzelf bleef, ook toen iedereen hem op een voetstuk plaatste.
“Wat mij het meest raakt,” zei een goede vriend van het koppel ooit, “is dat Mathieu en Roxanne elkaar niet nodig hebben om compleet te zijn — ze kiezen elke dag opnieuw voor elkaar. En dat maakt hun liefde zo echt.”
Een toekomst vol hoop
Met de recente geruchten over hun toekomst samen — en het vooruitzicht van een gezinnetje in wording — lijkt de liefde tussen hen alleen maar sterker te worden. Roxanne’s boodschap verwijst daar subtiel naar: “Op een dag hoop ik dat je een geweldige vader zult zijn.”
Voor velen is dat slechts een zin, maar voor hen symboliseert het een nieuw hoofdstuk. Mathieu, die jarenlang zijn leven wijdde aan training, reizen en competitie, begint steeds vaker te praten over balans. Over de wens om, naast zijn successen, ook tijd te vinden voor wat echt telt: familie.
Zijn vader, Adrie van der Poel, heeft ooit gezegd dat het vaderschap hem meer leerde dan de koers ooit kon doen. Misschien staat Mathieu aan de vooravond van diezelfde ontdekking — dat liefde, toewijding en verantwoordelijkheid ook buiten de finishlijn een nieuwe betekenis krijgen.
De kracht van woorden in een wereld van daden
Roxanne’s boodschap is in wezen een liefdesverklaring, maar ook een ode aan de eenvoud van echtheid. Ze schreef geen poëzie vol drama, geen publieke bekentenis vol opsmuk. Haar woorden waren puur, menselijk, en daardoor des te krachtiger.
Ze toonde de wereld dat achter de snelheid van Mathieu’s benen een hart klopt dat luistert, voelt, en liefheeft. Ze herinnerde ons eraan dat zelfs de grootste kampioenen klein beginnen — niet op de fiets, maar in het leven.
Voor Roxanne is Mathieu niet de man van wereldtitels, niet de god van de wielerwereld, maar de man die ’s avonds thuis zijn schoenen uitdoet, de man die lacht om kleine dingen, die rust vindt in stilte, en die ooit, zoals zij zegt, “een geweldige vader zal zijn”.
De wereld kijkt, maar zij zien elkaar
In een tijd waarin topsporters voortdurend onder een vergrootglas liggen, slagen Roxanne en Mathieu erin om hun liefde te bewaren als iets heiligs. Ze delen momenten, maar nooit teveel. Ze laten zich zien, maar houden hun diepste verbinding privé.
Toch sijpelt in alles wat ze doen een gevoel van authenticiteit door. Wanneer Mathieu over Roxanne spreekt, verschijnt er een glimlach die zelden op camera vast te leggen is. Wanneer Roxanne over hem praat, klinkt bewondering, maar ook een diepe rust. Ze zijn elkaars evenwicht — de perfecte combinatie van vuur en kalmte.
De liefde die grenzen overstijgt
Wat hun verhaal zo bijzonder maakt, is dat het niet enkel over liefde tussen twee mensen gaat, maar ook over liefde voor het leven zelf. Over de moed om te geloven in elkaar, zelfs wanneer de wereld toekijkt. Over de kracht van zachtheid in een wereld die draait op competitie.
Roxanne’s woorden, hoe eenvoudig ze ook klinken, dragen een universele boodschap: dat liefde niet ontstaat uit perfectie, maar uit groei. Dat het mooiste wat je iemand kunt geven niet roem of rijkdom is, maar geloof — geloof dat hij of zij kan worden wie ze echt bedoeld zijn te zijn.
En misschien is dat precies wat Mathieu van der Poel tot zo’n buitengewone mens maakt. Niet alleen zijn vermogen om te winnen, maar zijn vermogen om geliefd te worden zoals hij is.
Epiloog: Een liefde die blijft rijden
Wanneer men over honderd jaar terugkijkt op het tijdperk Van der Poel, zullen de beelden van zijn overwinningen blijven schitteren. Maar ergens, tussen die glorieuze overgangen, zal ook dit moment herinnerd worden — niet op het podium, maar in de stilte van twee harten die elkaar vonden.
De woorden van Roxanne Bertels zullen blijven resoneren als bewijs dat achter elk wereldkampioen een wereld van liefde schuilgaat.
“Vanaf de eerste dag dat ik je zag…”
Het zijn woorden die niet eindigen met een punt, maar met een belofte. Een belofte van een leven samen, van toekomst, van vaderschap, en van een liefde die sterker is dan elke eindstreep.
Want waar Mathieu van der Poel de wereld leert wat het betekent om nooit op te geven, leert Roxanne ons dat ware liefde net zo heroïsch kan zijn — stil, oprecht, en oneindig.
— Einde —
