“Ik Herinner Me Hoe Ik Hem Thuis Hield Zodat Hij Veilig Zou Zijn” – Corinne Poulidor Spreekt met Tranen van Trots over de Reis van Haar Zoon Mathieu van der Poel: Van Speelse Jongen tot Wereldwijde Wielersensatie en Symbool van Familiale Grootheid
Er zijn momenten in het leven die alle woorden overstijgen — momenten waarop een moeder niet alleen naar haar zoon kijkt als sporter, maar als de kleine jongen die ze ooit bij de hand hield, die ze beschermde tegen de wereld. Voor Corinne Poulidor, de moeder van wielerfenomeen Mathieu van der Poel, is dat gevoel vandaag sterker dan ooit. Terwijl haar zoon de wereld blijft verbazen met zijn prestaties, blijft zij stil, glimlachend, en met een hart dat overstroomt van trots.
“Ik herinner me nog hoe ik hem soms binnen hield, zodat hij niet naar buiten kon om met zijn vrienden te spelen,” vertelt Corinne met een zachte lach, terwijl ze terugdenkt aan de dagen dat Mathieu nog een kind was in het rustige Hoogerheide. “Ik was altijd bang dat hij zou vallen, dat hij zich pijn zou doen. Wie had toen gedacht dat hij juist door die vallen zou leren vliegen?”
Een jeugd vol energie en dromen
Mathieu van der Poel groeide niet op als een gewone jongen. Vanaf jonge leeftijd was duidelijk dat hij iets bijzonders had — een ontembare energie, een natuurlijke honger naar competitie, en een fascinatie voor fietsen. Maar voor zijn moeder was hij in de eerste plaats gewoon haar zoon: nieuwsgierig, koppig, maar altijd lief.
“Hij was nooit stil te krijgen,” herinnert Corinne zich glimlachend. “Als hij zijn fiets zag, begon hij te stralen. Soms was het alsof dat ding een verlengstuk van hemzelf was.”
Zijn vader, voormalig wielerkampioen Adrie van der Poel, herkende het talent al vroeg. Toch was het Corinne die de balans bewaarde. Zij zorgde ervoor dat Mathieu kind kon blijven. Terwijl Adrie hem leerde trappen, leerde zij hem dromen.
De beschermende moeder
Het is moeilijk voor te stellen dat de jongen die nu kasseien en berghellingen domineert, ooit een kind was dat niet altijd naar buiten mocht. Maar Corinne herinnert het zich nog levendig. “Hij was wild,” zegt ze lachend. “En ik was een beetje overbezorgd. Als hij met zijn vrienden wilde spelen, hield ik hem soms tegen. Niet omdat ik hem dat plezier niet gunde, maar omdat ik hem wilde beschermen.”
Die beschermingsdrang is iets wat veel moeders zullen herkennen. Voor Corinne was het geen angst om hem klein te houden, maar een wens om hem veilig groot te zien worden. “Elke kras op zijn knie deed mij pijn. En nu? Nu zie ik hem vallen, opstaan, winnen – en ik ben niet bang meer. Ik ben trots.”
De echo van grootvader Raymond Poulidor
In elk verhaal over Mathieu schuilt ook de geest van zijn grootvader, de legendarische Raymond Poulidor – “Poupou”, de man die het Franse wielerhart stal. Voor Corinne, Raymonds dochter, is die erfenis een constante bron van emotie.
“Mijn vader had zo’n bijzondere band met Mathieu,” zegt ze. “Hij zag in hem niet alleen een kleinzoon, maar ook een deel van zichzelf. Als hij Mathieu zag rijden, dan straalde hij. Hij zei vaak: ‘Hij rijdt met mijn hart.’”
Corinne’s ogen vullen zich met tranen als ze eraan terugdenkt hoe haar vader stierf, net voor Mathieu’s internationale doorbraak. “Papa heeft niet alles meegemaakt wat Mathieu heeft bereikt, maar ik weet dat hij boven elke race meekijkt. Als ik Mathieu over de streep zie komen, hoor ik papa’s stem nog fluisteren: ‘Bravo, mon petit.’”
Van kinderdroom tot wereldster
Het pad van Mathieu van der Poel naar de top was niet rechtlijnig. Blessures, druk en verwachtingen maakten het zwaar. Toch bleef hij, net als zijn moeder, trouw aan zichzelf. “Hij is koppig,” zegt Corinne glimlachend. “Maar dat heeft hij van ons allemaal. Hij gelooft in wat hij doet. Zelfs als het moeilijk wordt, blijft hij doorgaan.”
Ze herinnert zich nog levendig de dag dat hij zijn eerste wereldtitel bij de profs won. “Ik zat voor de televisie en kon nauwelijks ademhalen. Toen hij over de finish kwam, kon ik alleen maar huilen. Niet van verbazing, maar van herkenning. Ik zag nog steeds dat kleine jongetje op zijn fiets, met zijn haren in de wind en die blik van pure vreugde.”
De trots van een moeder
Wat Corinne het meest raakt, is niet alleen zijn talent, maar zijn houding. “Mathieu is bescheiden gebleven,” zegt ze met zachte trots. “Hij is niet veranderd door het geld of de roem. Hij blijft dezelfde jongen die naar huis komt, zijn fiets in de garage zet en vraagt: ‘Mam, wat eten we vanavond?’”
Ze glimlacht als ze vertelt dat hij nog steeds belt voor advies, soms over onbenullige dingen. “Laatst vroeg hij me of hij een trui moest dragen tijdens een training omdat het fris was. Ik zei: ‘Mathieu, je bent dertig en wereldkampioen, beslis zelf.’ En toen lachte hij. Dat zijn de momenten die ik koester.”
Familie boven alles
De band binnen de familie Van der Poel – Poulidor is uniek. Adrie is de analytische mentor, Corinne de emotionele kern. “We vullen elkaar aan,” zegt ze. “Adrie praat met hem over tactiek, ik luister naar zijn hart.”
Ze vertelt dat Mathieu altijd hecht is gebleven met zijn familie, ondanks zijn wereldreizen. “Of hij nu in Australië, België of Italië is, hij vergeet nooit te bellen. Soms stuurt hij gewoon een foto van een zonsondergang of een stille weg. Dan schrijft hij: ‘Kijk mam, mooi hè?’ En dat betekent alles voor me.”
Een moeder tussen trots en ontroering
Corinne beseft dat haar zoon nu een symbool is voor miljoenen wielerfans. Toch ziet zij hem nog steeds als haar kind. “Als ik hem op tv zie rijden, voel ik trots, maar ook angst. Elke valpartij voelt nog steeds alsof ik hem wil opvangen.”
Ze vertelt dat ze bij zijn overwinning in Parijs-Roubaix haar emoties niet kon bedwingen. “Toen hij over die kasseien vloog, dacht ik alleen: dit is diezelfde jongen die ik ooit binnenhield omdat ik bang was dat hij zich zou bezeren. En nu rijdt hij over stenen alsof het niets is. Dat is het leven – loslaten, en trots zijn.”
De menselijke kant van een kampioen
Wat Mathieu onderscheidt, zegt Corinne, is zijn vermogen om groot te zijn zonder afstandelijk te worden. “Hij blijft gewoon Mathieu,” zegt ze. “Hij zegt altijd dat hij rijdt voor het plezier, voor het gevoel van vrijheid. En dat is wat mijn vader hem ook altijd gunde: genieten van de weg, niet alleen van de finish.”
Ze glimlacht als ze vertelt over hoe hij soms, na een zware koers, gewoon thuiskomt en even bij haar aan tafel zit. “Dan praat hij niet over de wedstrijd, maar over het weer, over familie. Dan zie ik dat hij ondanks alles nog steeds dezelfde jongen is.”
Een moederlijk gebed
Aan het einde van het gesprek kijkt Corinne naar een foto op haar kast: Mathieu als kleine jongen op zijn eerste fiets, met een veel te grote helm en een glimlach vol dromen. “Soms praat ik tegen die foto,” zegt ze zacht. “Ik zeg dan: ‘Kijk eens hoe ver je bent gekomen, jongen. En vergeet nooit waar je vandaan komt.’”
Ze pauzeert even, zichtbaar geëmotioneerd. “Ik ben niet alleen trots op wat hij bereikt heeft, maar op wie hij is. Een zoon met een groot hart, die de wereld heeft veroverd, maar zijn moeder nooit is vergeten.”
Slotwoord
Het verhaal van Corinne Poulidor en Mathieu van der Poel is meer dan een sportverhaal – het is een ode aan moederschap, familie en onvoorwaardelijke liefde. Het herinnert ons eraan dat achter elke kampioen iemand staat die ooit zijn tranen droogde, hem leerde opstaan, en hem de kracht gaf om te geloven.
Corinne hield hem ooit tegen om naar buiten te gaan, bang dat hij zou vallen. Nu kijkt ze toe hoe hij vliegt, hoger dan ooit, gedragen door dezelfde liefde die hem ooit binnenhield.
- “Hij is misschien de held van de wereld,” zegt ze tenslotte, met tranen van trots in haar ogen, “maar voor mij zal hij altijd mijn kleine jongen blijven.”
