Mathieu van der Poel — Voorbij de glorie van de grootste podia in het wielrennen vindt hij zijn ware kracht niet alleen in overwinningen, maar in de stille toewijding van zijn familie, de liefdevolle steun van zijn partner en de onzichtbare momenten die de man achter de legende vormen”
Van der Poel groeide op in een familie waar de fiets meer was dan enkel een vervoermiddel – het was een erfenis, een taal die van generatie op generatie werd doorgegeven. Zijn grootvader, Raymond Poulidor, werd geliefd door miljoenen, niet alleen om zijn prestaties, maar om zijn nederigheid. Zijn vader, Adrie, bouwde zijn eigen wielerpad, en gaf die passie door aan zijn zoon. Mathieu draagt die erfenis in zich, maar hij draagt er ook het gewicht van. “Het is een eer, maar soms ook een last,” zegt hij. “Iedereen verwacht dat je niet alleen rijdt voor jezelf, maar voor de naam die je draagt. Toch probeer ik altijd te herinneren dat mijn familie mij in de eerste plaats steunt omdat ik hun Mathieu ben, niet enkel de renner.”
Die woorden tonen iets wat vaak vergeten wordt: achter de explosieve renner staat een man die kracht haalt uit eenvoud. Zijn partner speelt daarin een cruciale rol. Zij is er niet enkel om successen te vieren, maar ook om de stilte te bewaren wanneer het rumoer van de sport te groot wordt. “De wereld ziet de foto’s, de trofeeën, de interviews… maar thuis ziet ze de momenten waarop ik twijfel, waarop ik moe ben, waarop ik gewoon even Mathieu wil zijn,” vertelt hij. In haar aanwezigheid vindt hij rust, een tegengewicht voor de constante storm die topsport heet.
Het meest ontroerende is dat zijn mooiste herinneringen vaak niets met wielrennen te maken hebben. Hij spreekt met glans in de ogen over eenvoudige diners met familie, wandelingen in de natuur, avonden vol gelach en spel. Voor velen lijken dat kleine momenten, maar voor hem zijn ze groter dan welk podium dan ook. “Je kan een monument winnen, maar een lach van je geliefde of een warme maaltijd thuis, dat zijn dingen die je voor altijd bijblijven,” vertrouwt hij toe.
Die dubbele identiteit – de meedogenloze renner en de zachte, familieman – maakt Mathieu zo fascinerend. Hij lijkt een paradox: een krijger op de weg, maar een dromer thuis. Iemand die zich volledig geeft in de strijd om de overwinning, maar die beseft dat de grootste strijd de balans is tussen wie de wereld van hem verwacht dat hij is, en wie hij in stilte wil blijven.
De erfenis van zijn familie speelt hier opnieuw een rol. Hij herinnert zich de verhalen van zijn grootvader, die ondanks eindeloze tweede plaatsen nooit zijn glimlach verloor. “Mijn opa leerde me dat de waarde van een mens niet zit in hoeveel je wint, maar in hoe je leeft, hoe je liefhebt, hoe je anderen raakt,” zegt Mathieu met ontroering. Dat besef vormt de kern van wie hij vandaag is: een atleet die grootse dingen doet, maar die weet dat de mooiste overwinningen niet zichtbaar zijn voor het publiek.
Wanneer de camera’s doven en de menigte verdwijnt, blijft Mathieu achter in stilte. Daar, in dat onbekende stukje van zijn leven, schuilt de ware kampioen: de zoon die zijn familie eert, de partner die liefde geeft en ontvangt, de man die beseft dat geluk vaak te vinden is in de kleinste momenten. En misschien is dat wel de reden dat zoveel mensen zich tot hem aangetrokken voelen. Want achter de legende, achter de overwinningen en de records, schuilt een mens die ons eraan herinnert dat de belangrijkste finishlijnen getrokken worden in het hart.
Mathieu van der Poel zal de geschiedenis ingaan als een van de grootste renners van zijn generatie. Maar hijzelf weet dat zijn ware verhaal niet volledig wordt geschreven in de kronieken van de sport, maar in de stilte van de avonden thuis, in de glimlach van zijn geliefden, en in de momenten die nooit de camera’s halen maar die voor altijd z
ijn ziel voeden.
