In de Stilte Tussen Overwinningen Draagt Mathieu van der Poel Het Verhaal Dat Hij Nooit Zal Stoppen Voor Te Fietsen
Tussen de luide juichen van het publiek en het gefluit van de eindstreep is er een plek die alleen Mathieu van der Poel kent. Een plek waar geen camera’s komen, waar geen interviewer hem vragen stelt. Het is in die zeldzame momenten van stilte, wanneer de adrenaline langzaam wegebt, dat hij terugkeert naar het verhaal dat hem al jaren drijft.
Niemand kent alle details. Sommigen fluisteren dat het een belofte is, anderen denken aan een herinnering, of misschien zelfs aan iemand die hem in stilte begeleidt. Mathieu glimlacht alleen maar wanneer hij ernaar gevraagd wordt, alsof hij precies weet wat ze bedoelen, maar liever alles in zijn hart bewaart.
“Niet alles hoeft gedeeld te worden om echt te bestaan,” heeft hij ooit zacht gezegd, bijna alsof hij zichzelf toesprak. Wat hij wel wil laten zien, is dat dit verhaal hem sterker maakt dan welke trainingsdag of podiumceremonie ook. Het is de onzichtbare kracht achter elke demarrage, de reden waarom hij soms net dat extra stukje kan geven, wanneer de rest denkt dat het onmogelijk is.
Wie hem goed kent, ziet het in zijn ogen voor de start: dat ongrijpbare vuur dat niet alleen door ambitie wordt gevoed, maar door iets veel diepers. Het is de herinnering aan momenten die niet op tv komen, beslissingen die zijn leven hebben gevormd, en woorden die nooit in een interview zijn uitgesproken.
Wanneer hij over de meet komt, en het publiek uitbarst in gejuich, kijkt hij vaak even naar beneden, haalt diep adem, en glimlacht. Het is alsof hij op dat moment een stille groet brengt aan iets – of iemand – dat hem verder draagt dan welke race ook.
Misschien is het familie. Misschien een verloren vriendschap. Misschien liefde. Of misschien is het alles tegelijk, verweven tot één verhaal dat alleen hij helemaal begrijpt. Wat het ook is, het maakt hem niet alleen een renner, maar een man met een kompas dat altijd dezelfde richting aanwijst.
En zolang dat verhaal in hem leeft, zal Mathieu van der Poel blijven rijden. Voor overwinningen, ja. Voor eer, natuurlijk. Maar vooral voor dat ene onzichtbare doel, dat geheim dat zijn hart sneller laat kloppen dan eender welke sprint.
Want sommige verhalen verdienen het niet om af te sluiten. Ze verdienen het om eeuwig gereden te worden
