Hij was niet alleen mijn vader — hij was mijn eerste coach, mijn grootste pijn, en mijn diepste trots”: Wout van Aert doet eindelijk een boekje open over de man die hem maakte… en bijna brak
Voor het eerst sinds zijn doorbraak in het profwielrennen spreekt Wout van Aert openlijk over een onderwerp dat hij jarenlang zorgvuldig buiten de schijnwerpers hield: zijn complexe relatie met zijn vader.
Wat begint als een eerbetoon, ontvouwt zich tot een aangrijpend verhaal over liefde, druk, teleurstelling en verzoening tussen een zoon die wereldkampioen werd — en de man die hem als kind al leerde fietsen, maar van wie de schaduw nooit helemaal verdween.
Een jeugd met een stopwatch
“Ik was vijf jaar oud toen hij me voor het eerst op een BMX zette,” begint Wout, zittend in een intiem, rustig interview. “Geen zijwieltjes. Geen discussie. Hij zei gewoon: ‘Als je valt, sta je op.’ Dat was hoe hij leefde. En hoe ik moest leven.”
Zijn vader, Jos van Aert, was geen onbekende in het Belgische veldritcircuit. Geen prof, maar een man met een bijna fanatieke passie voor wielrennen. Die passie vormde de basis voor Wouts talent, maar ook voor de hoge verwachtingen.
> “Er was nooit ruimte voor middelmatigheid,” zegt Wout. “Als ik tweede werd, was dat een verlies. Zelfs als ik zes was.”
Liefde met scherpe randen
De liefde was er wel, zegt Wout — maar het kwam met voorwaarden. Presteren. Volharden. Nooit klagen. Toen Wout op jonge leeftijd begon te winnen, groeide ook de druk van zijn vader. Wat begon als steun voelde na verloop van tijd als een gewicht.
> “Hij was mijn coach, mijn vader, mijn criticus… alles tegelijk. En dat werd soms te veel.”
In zijn tienerjaren ontstonden spanningen. Stiltes die dagen duurden. Discussies die eindigden met dichtslaande deuren. Maar altijd — altijd — stond zijn vader langs de kant van het parcours. Met een stopwatch. Met scherpe ogen. Met verwachtingen.
“Ik wilde hem trots maken, maar ik wist nooit wanneer ik dat deed.”
Tijdens Wouts eerste grote overwinningen bij de elite, ontbrak er iets. Niet in de vorm van fans of sponsors — maar in connectie.
> “Iedereen dacht dat ik op de top van de wereld stond. Maar ik voelde me leeg. Want ik wist niet of hij trots op me was, of gewoon tevreden omdat ik won.”
Pas na een pijnlijke breuk, gevolgd door maanden van geen contact, kwam het besef. Wout stuurde een brief. Geen e-mail. Geen telefoontje. Een ouderwetse brief, waarin hij zijn gevoelens eindelijk onder woorden bracht.
De verzoening
Het antwoord kwam pas drie weken later. Ook in briefvorm. Vijf pagina’s. Eerlijk. Rauw. Vol excuses die hij nooit verwacht had te lezen.
> “Hij schreef: ‘Ik wist niet dat ik je pijn deed. Ik wilde je sterker maken, maar misschien ben ik te ver gegaan.’”
Ze spraken af in stilte, zonder camera’s. Geen grote gebaren. Alleen een knuffel, tranen, en een wandeling van twee uur zonder veel woorden.
Samen opnieuw beginnen
Sindsdien zijn ze dichter dan ooit. Zijn vader is geen coach meer, maar een grootvader, een supporter. Niet langer degene met de stopwatch — maar degene met een glimlach langs het parcours.
> “Hij is veranderd,” zegt Wout. “En ik ook. We hebben elkaar gevonden in wat we verloren waren: de liefde die er altijd al was, maar nooit echt uitgesproken werd.”
Boos chap aan anderen
Wout sluit het interview af met een boodschap aan jongeren en ouders overal:
> “Als je voelt dat liefde als druk aanvoelt… praat. Wacht niet tot het te laat is. Mijn vader heeft me gemaakt tot wie ik ben, maar pas toen we elkaar begrepen, voelde ik me echt vrij.”
