“We Hebben Gestreden als Strijders, Maar Hij Heeft Altijd aan Mijn Zijde Gestaan” — Wout van Aert Brengt Emotionele Eerbetoon aan Mathieu van der Poel: Over Rivaliteit, Respect en een Onbreekbare Vriendschap
In de wielerwereld zijn rivaliteiten legendarisch. Ze brengen het beste in renners naar boven, duwen grenzen, breken records en schrijven geschiedenis. Maar soms, heel soms, overstijgt een rivaliteit de grenzen van de sport. Soms ontstaat er uit intensieve competitie een onverwachte maar diepe vriendschap. Dit is het geval bij twee van de grootste wielertalenten van hun generatie: Wout van Aert en Mathieu van der Poel.
Wout van Aert, de Belgische alleskunner die excelleert op de weg, in het veld en in tijdritten, heeft zich door de jaren heen herhaaldelijk gekruist met Mathieu van der Poel, de Nederlandse fenomeen dat bekend staat om zijn explosieve aanvallen, briljante techniek en ontembare wil om te winnen. Samen hebben zij een nieuw tijdperk van wielrennen gedefinieerd — eentje waarin rivaliteit en respect hand in hand gaan.
Een Rivaliteit Geboren uit Talent en Ambitie
De strijd tussen Van Aert en Van der Poel begon niet op de Champs-Élysées of in de modder van Roubaix. Hun wegen kruisten zich al vroeg, in het veldrijden. Tientallen keren stonden ze zij aan zij aan de start, vaak ver verwijderd van het asfalt, in regen en modder, op hellingen die onmenselijk leken. Wie er won? Dat varieerde. Wat echter altijd bleef, was het wederzijds respect.
“In de beginjaren was het puur competitie,” zegt Van Aert. “Ik wilde winnen, hij wilde winnen. We spraken nauwelijks. Maar naarmate we ouder werden, leerden we elkaars karakter kennen. Hij is niet alleen een beest op de fiets, hij is ook een man met een groot hart.”
Een Vriendschap in de Schaduw van het Peloton
Tijdens de Tour de France van 2021, toen beide mannen op topniveau presteerden, werden ze voor het eerst echt publiekelijk gezien als iets meer dan alleen rivalen. Van der Poel reed in het geel, Van Aert voerde zijn ploeg aan in meerdere disciplines. Er waren momenten van competitie, maar ook momenten van samenwerking. In interviews en beelden achter de schermen werd zichtbaar hoe de spanning plaats maakte voor waardering.
Van Aert herinnert zich één specifiek moment: “Na een loodzware etappe in de Alpen kwam ik kapot binnen. Mathieu zat daar al, moe maar scherp. Hij gaf me een flesje water, gaf me een knikje. Geen woorden. Maar ik begreep het. Hij wist hoe diep we moesten gaan. Dat zijn de momenten waarop je beseft: dit is meer dan sport.”
De Mens Achter de Renner
Hoewel de wereld hen kent als sporticonen, zijn Wout en Mathieu ook gewoon mensen. Beiden hebben jonge gezinnen, beiden worstelen met druk, verwachtingen en het meedogenloze schema van een profrenner. In die menselijke kant vonden ze elkaar opnieuw.
“Toen mijn vrouw zwanger was van ons eerste kind,” deelt Van Aert, “stuurde Mathieu een bericht. Hij zei: ‘Bereid je voor, je leven gaat veranderen – maar op de mooiste manier.’ Hij gaf me tips, sprak over zijn eigen angsten en dromen als vader. Dat soort gesprekken heb je niet met zomaar een collega. Dat is iets intiems.”
Wanneer De Finish Niet Het Eindpunt Is
De wielerwereld houdt van winnen. Maar voor Van Aert is het duidelijk dat er iets belangrijkers is gegroeid: een band die standhoudt, ongeacht wie er als eerste over de streep komt.
“Ja, we willen allebei winnen,” lacht Van Aert. “Maar ik gun hem ook zijn succes. Als hij Parijs-Roubaix wint, dan weet ik hoeveel hij daarvoor heeft afgezien. En ik kan daar alleen maar respect voor hebben. Hetzelfde geldt andersom. We zijn elkaars grootste tegenstanders én elkaars grootste fans.”
Hij voegt eraan toe: “En als het echt moeilijk wordt — of dat nu fysiek is of mentaal — dan weet ik dat ik hem kan bellen. En hij mij. Want uiteindelijk ben je ook gewoon een mens op een fiets.”
Vriendschap Gevoed Door Tegenslagen
Ook tegenslagen hebben hun vriendschap versterkt. Na zware blessures, operaties, en persoonlijke verliezen, zochten de mannen soms steun bij elkaar. Geen grote gebaren, maar een simpel bericht, een kort telefoontje.
“Toen ik mijn sleutelbeen brak,” zegt Van Aert, “stuurde Mathieu me een foto van zijn eigen litteken. Geen woorden, alleen dat beeld. We wisten wat het betekende. Dat is empathie. Dat is kameraadschap.”
Wat de Toekomst Brengt
Met de Olympische Spelen in Parijs op komst, en nieuwe generaties jonge talenten die hun opwachting maken, weten zowel Wout als Mathieu dat hun tijd aan de top niet eeuwig zal duren. Maar wat blijft, is de band die ze hebben gesmeed op de weg, in de modder, en achter de schermen.
“Misschien staan we ooit samen op een podium, niet als renners, maar als mentors voor de volgende generatie,” mijmert Van Aert. “Of misschien fietsen we gewoon samen op zondag, zonder publiek, zonder druk. Gewoon twee vrienden op een rit.”
De Waarde van Echte Sportiviteit
In een tijd waarin sport vaak wordt gedreven door winst, commercie en sociale media, bieden verhalen zoals die van Wout en Mathieu hoop. Ze herinneren ons eraan waarom we van sport houden — niet alleen vanwege het spektakel, maar vanwege de menselijkheid erachter.
“Het is makkelijk om iemand te haten die altijd met jou concurreert,” besluit Van Aert. “Maar het is veel krachtiger om hem te respecteren, te bewonderen en zelfs lief te hebben als vriend. Mathieu heeft me niet alleen beter gemaakt als renner, maar ook als mens.”
Epiloog: Meer dan een Rivaliteit
In de geschiedenisboeken zal de rivaliteit tussen Van Aert en Van der Poel ongetwijfeld vermeld worden als één van de meest intense en opwindende uit het moderne wielrennen. Maar achter de statistieken, de zeges, en de gele truien, leeft een ander verhaal — een verhaal van broederschap, van steun, van een onuitgesproken maar diepe band tussen twee uitzonderlijke atleten.
En misschien, heel misschien, is dat wel hun grootste overwinning.
Wielrennen draait om snelheid, uithoudingsvermogen, en strategie. Maar soms toont het ook iets veel zeldzamers: vriendschap. En dat is precies wat Wout van Aert en Mathieu van der Poel ons hebben gegeven.
