“Ik Ben Op—Ik Tel de Dagen Af”: Een Vermoeide Mathieu van der Poel Geeft Een Zeldzame Inkijk in de Slopende Eindsprint van de Tour de France
De Tour de France, de grootste wielerronde ter wereld, staat bekend als een arena waar fysieke grenzen worden verlegd, mentale barrières worden gesloopt, en alleen de sterksten overeind blijven staan. Voor Mathieu van der Poel, de Nederlandse alleskunner en wereldkampioen, is deze editie van de Tour niet alleen een sportieve uitdaging geweest, maar ook een emotionele en mentale beproeving. In een zeldzaam openhartig moment liet Van der Poel doorschemeren dat de vermoeidheid toeslaat. Zijn woorden – “Ik kan niet wachten tot het voorbij is” – reverbereren door de wielerwereld als een echo van pure uitputting, eerlijkheid en de tol die deze mythische koers eist.
we diep in de beleving van Van der Poel tijdens deze Tour de France. We kijken naar zijn voorbereiding, verwachtingen, de hoogte- en dieptepunten onderweg, de druk van het publiek, de verantwoordelijkheid richting zijn team, en vooral: het menselijke verhaal achter de atleet die zijn grenzen bereikt. Want achter elk pedaal dat hij omdraait, zit een verhaal van strijd, wilskracht en het verlangen naar rust.
De Tour van Verwachtingen
Mathieu van der Poel begon deze Tour de France met de gebruikelijke schijnwerpers op zich gericht. Als klassiekerspecialist, wereldkampioen op de weg en multitalent die over meerdere disciplines heerst, werd van hem verwacht dat hij spektakel zou brengen. Samen met zijn team Alpecin–Deceuninck had hij de ambitie uitgesproken om ritzeges te pakken, zijn ploeg te ondersteunen, en mogelijk een rol van betekenis te spelen in de strijd om het groen of een etappezege in de bergen.
Hoewel hij in de openingsweek nog fris oogde en met zijn typische explosieve stijl het peloton af en toe wakker schudde, begon al snel duidelijk te worden dat de Tour dit jaar zwaarder aanvoelde dan ooit. De hitte, de lange vlakke ritten zonder beloning, de constante positionering, en vooral het besef dat hij niet de benen had om voor ritzeges te vechten zoals in voorgaande jaren, eisten hun tol.
“Ik ben er mentaal klaar mee”
Na een lastige bergetappe richting de Alpen, waarbij hij vroeg loste en zichtbaar gefrustreerd over de finish kwam, sprak Van der Poel voor het eerst met een mengeling van moedeloosheid en openheid:
“Ik weet niet wat het is, maar het loopt gewoon niet. Ik probeer mezelf elke dag opnieuw te motiveren, maar het is zwaar. Mentaal zit ik er een beetje doorheen.”
Deze woorden – op het eerste gezicht onverwacht – toonden een kant van Van der Poel die zelden naar voren komt. De man die doorgaans strijdlustig en onverschrokken oogt, liet zich voor het eerst uit over het mentale gewicht dat rust op zijn schouders.
De verwachtingen, de media, het team, zijn fans – allemaal kijken ze naar hem. Maar de benen spreken dit jaar een andere taal. En in de wetenschap dat zijn grote doelen elders liggen – denk aan het WK in Zürich of de Olympische Spelen in Parijs – is de motivatie om elke dag tot het uiterste te gaan in de Tour, langzaam vervaagd.
De Onzichtbare Slag
Wat de meeste kijkers niet zien, is wat zich afspeelt tussen de etappes. De dagelijkse sleur van het leven in een rennersbus, het gebrek aan rust, het slapen in telkens andere bedden, de continue mediaverplichtingen, en de constante pijn die door het lichaam trekt. Voor een renner als Van der Poel, die gewend is om koers te maken en zijn stempel te drukken, is het bijrollen zonder perspectief op winst een marteling.
“Elke dag opstaan met de gedachte: ik moet weer 200 kilometer rijden, zonder dat ik iets kan winnen… dat vreet aan je. Ik leef voor de momenten dat ik het verschil kan maken, dat ik een koers naar mijn hand kan zetten. Als dat niet lukt, voelt het leeg,” vertrouwde hij toe aan NOS na rit 15.
Het Team en de Plicht
Toch is opgeven geen optie. Niet voor iemand met zijn karakter. Van der Poel blijft rijden uit respect voor zijn ploeg, zijn ploeggenoten, en de sponsors die hem steunen. In een interview met Sporza zei hij:
“Ik wil de Tour uitrijden. Ik wil mijn werk doen voor Jasper (Philipsen), hem in de juiste positie brengen, mijn rol vervullen. Maar het is niet makkelijk.”
Die loyaliteit typeert hem. Zelfs als zijn eigen ambities wegvallen, blijft hij geven voor het team. Maar zelfs dat vraagt een mentale tol. De rol van meesterknecht, wetende dat je zelf geen benen hebt om iets groots te doen, wringt met het DNA van een renner die leeft van het winnen.
De Loodzware Laatste Week
Met nog een zware Alpenrit en de tijdrit in het verschiet, is het geen geheim dat Van der Poel aftelt. De slotweek van de Tour wordt vaak omschreven als “de week van overleven”. Niet meer rijden op adrenaline of kracht, maar puur op karakter. Iedere renner sleept zich voort, maar voor Van der Poel – voor wie deze Tour vooral uitzichtloos voelt – lijkt de mentale uitputting zwaarder dan ooit.
Fans vragen zich af waarom hij blijft doorgaan, of hij niet beter zou uitstappen om zich op het WK en de Spelen te richten. Maar Van der Poel blijft trouw aan zijn koers: “Ik wil deze Tour afmaken, ondanks alles.”
Kritiek en Begrip
Zoals altijd bij grote sportsterren, klinkt er kritiek. Sommige analisten vragen zich af waarom hij überhaupt gestart is, of hij niet beter zijn vorm had opgebouwd richting de klassiekers van het najaar. Maar anderen – zoals zijn ploegleider Christoph Roodhooft – nemen het op voor hem:
“Mathieu is een kampioen. Zelfs op zijn slechtste dagen is hij waardevol. We weten dat hij diep gaat, zelfs als hij dat zelf niet voelt. Wat hij nu meemaakt, maken alle grote kampioenen ooit mee.”
Een Mens Achter de Mythe
Wat deze editie van de Tour vooral duidelijk maakt, is dat zelfs een fenomeen als Van der Poel niet onaantastbaar is. Hij is geen robot, geen machine die eindeloos topprestaties kan blijven leveren. Hij is een mens – met twijfels, vermoeidheid, frustraties, maar ook met trots en plichtsbesef.
Zijn openheid over zijn vermoeidheid is verfrissend en moedig. In een sport waarin zwakte zelden wordt getoond, kiest Van der Poel ervoor om eerlijk te zijn. Daarmee wordt hij niet minder een kampioen – integendeel. Zijn menselijkheid maakt hem alleen maar groter in de ogen van velen.
De Blik Vooruit
Hoewel deze Tour niet bracht wat hij hoopte, is de toekomst voor Van der Poel allesbehalve somber. Na de Tour wacht hem herstel, een hernieuwde focus op het wereldkampioenschap, en de Olympische droom in Parijs. Daar wil hij wél pieken. Daar wil hij opnieuw laten zien waarom hij tot de allergrootsten behoort.
En misschien – heel misschien – was deze Tour nodig. Niet voor de benen, maar voor de geest. Om weer te voelen wat hij mist als hij niet wint. Om zichzelf opnieuw op te laden, niet alleen fysiek, maar vooral mentaal. Zodat hij straks, wanneer het écht moet, weer de allesvernietigende punch kan tonen die hem tot een legende heeft gemaakt.
Epiloog: Het Moedige Zwijgen
Als Mathieu van der Poel over enkele dagen over de Champs-Élysées rolt, zal hij niet juichen. Geen armen in de lucht, geen vreugde-uitbarsting. Maar wat hij daar wél zal voelen, is opluchting. En misschien ook: trots. Want soms is het moedigste wat een kampioen kan doen, simpelweg volhouden wanneer alles in je schreeuwt om te stoppen.
In Parijs zal hij weten: hij is door zijn diepste dal gegaan. En van daaruit kan hij straks, op het wereldkampioenschap en de Olympische Spelen, weer pieken als vanouds.
Want wie de bodem heeft gezien, weet hoe het voelt om weer te vliegen.
