Van der Poel de Mens: De Hartslag Achter de Koning van de Tour de France
Mathieu van der Poel. De naam klinkt als een stormwind door het peloton. Een coureur die bergen verzet, sprint als een komeet, en klassiekers wint alsof het kinderspel is. Maar achter het geweld van zijn benen, het machtsvertoon op de fiets en de overweldigende prestaties in de grootste wielerkoersen ter wereld, schuilt ook een mens. Een zoon, een kleinzoon, een broer, een partner, een vriend. Een man met twijfels, dromen, vreugdes en verdriet. Dit is het verhaal van Mathieu van der Poel de mens—de hartslag achter de koning van de Tour de France.
De afkomst: een familie vol legendarische wielen
Om te begrijpen wie Mathieu van der Poel is als mens, moeten we terug naar zijn wortels. Zijn vader, Adrie van der Poel, was een succesvol wielrenner in de jaren ‘80 en ‘90. Zijn grootvader, Raymond Poulidor, was de geliefde Franse renner die bekendstond als “de eeuwige tweede” maar wiens populariteit geen gelijke kende. In zijn familie stroomt koers in het bloed, maar nooit werd dat een verplichting. Wat Mathieu kreeg van huis uit, was geen druk—het was liefde. Een onvoorwaardelijke liefde voor de fiets, voor competitie, en voor het zoeken naar zijn eigen grenzen.
Als kind was Mathieu niet de grootste prater. Stil, bedachtzaam, soms verlegen. Maar zodra hij op een fiets zat, veranderde hij. Zijn ouders zagen het licht in zijn ogen, de vuurzee in zijn benen. De weg naar het professionele wielrennen was geen gedwongen pad, maar een ontdekkingstocht, gesteund door een warm nest.
Niet alleen kracht, ook kwetsbaarheid
Hoewel de wereld hem bewondert om zijn explosiviteit en technische beheersing, heeft Mathieu nooit geprobeerd zijn kwetsbare kanten te verbergen. In interviews toont hij zich open over zijn twijfels, zijn angsten, zijn worstelingen. Toen hij in 2022 uit de Tour stapte na een tegenvallende week, was dat geen zwakte, maar een les in mentale gezondheid. “Ik was er niet klaar voor,” zei hij. “En dat moet je durven toegeven.”
In een sport waar stoerheid en doorzetten als de norm gelden, toont Van der Poel iets wat zeldzaam is: emotionele intelligentie. Hij praat over mentale druk, over het belang van rust, over het luisteren naar je lichaam. Hij weet wanneer hij moet versnellen op de fiets, maar ook wanneer hij moet vertragen in het leven.
De relatie met Roxanne Bertels: liefde in balans
Een van de pijlers van zijn menselijke kant is zonder twijfel zijn relatie met Roxanne Bertels. Ze ontmoetten elkaar enkele jaren geleden en vormen sindsdien een solide, rustige eenheid. Geen glamoureuze selfies of overdaad op sociale media, maar stille steun, genegenheid en loyaliteit. Roxanne is geen schaduwfiguur, maar een volwaardige metgezel in zijn leven. Iemand bij wie Mathieu thuiskomt, zowel letterlijk als figuurlijk.
Zij noemt hem weleens “een intense dromer.” Iemand die altijd denkt aan de volgende koers, de volgende uitdaging, maar ook iemand die in de avonduren geniet van kleine dingen—een filmavond, een wandeling met de hond, een kop koffie in de ochtendzon. In interviews zegt Roxanne dat Mathieu haar altijd herinnert aan wat écht telt: liefde, eerlijkheid, eenvoud.
De leider zonder maskers
Als kopman van Alpecin-Deceuninck staat Van der Poel voortdurend in de schijnwerpers. Hij is het gezicht van de ploeg, de winnaar waar anderen zich aan optrekken. Maar wat hem onderscheidt, is dat hij geen masker draagt. Hij is een leider, geen dictator. Hij motiveert, moedigt aan, luistert. In de ploeg is hij geliefd omdat hij zijn successen deelt en zijn fouten toegeeft.
Tijdens de Tour van 2024, toen zijn ploeggenoot Jasper Philipsen een zware dag had, was het Van der Poel die hem opving. “We winnen samen, en we verliezen samen,” zei hij. En dat meende hij. Zijn menselijke benadering maakt hem niet alleen een kampioen op de fiets, maar ook daarbuiten.
Een hart voor fans
Wat Van der Poel uniek maakt, is zijn oprechte band met zijn fans. Na elke etappe zie je hem stoppen voor handtekeningen, voor selfies, voor een knikje of een glimlach. Hij begrijpt dat de magie van sport niet alleen op de fiets plaatsvindt, maar ook aan de kant van de weg. De jongen die ooit idolaat was van zijn opa Poulidor, is nu zelf een held voor duizenden.
In zijn bedankingen na het WK van 2023 zei hij: “Ik weet dat ik zonder jullie hier niet zou staan.” Het klonk niet ingestudeerd, maar oprecht. Zijn dankbaarheid is niet strategisch, maar gevoelsmatig. Hij is zich bewust van zijn rol, maar blijft nederig.
De kunst van loslaten
Misschien is het meest bewonderenswaardige aan Mathieu van der Poel zijn vermogen om ook buiten de sport te leven. Hij houdt van vissen, wandelen in de bergen, fotografie. Hij kan een boek lezen, uren zwijgen, zich verliezen in de natuur. Hij heeft geleerd dat je om te winnen soms moet kunnen loslaten.
In de winter rijdt hij cyclocross, in de lente de klassiekers, in de zomer de Tour—en tussendoor laat hij de fiets bewust los. “Als ik alleen maar koers, vergeet ik te leven,” zei hij eens. Dat inzicht maakt hem niet zwakker, maar sterker. Een renner die leeft, is een renner die voelt. En wie voelt, rijdt met hart.
Een toekomst vol open deuren
Wat brengt de toekomst voor Van der Poel? Meer zeges? Waarschijnlijk. Meer wereldtitels? Dat kan. Maar wat zeker is: zijn nalatenschap zal niet enkel gemeten worden in overwinningen. Hij zal herinnerd worden als een sportman die mens bleef, als een kampioen die zijn hart openhield.
Als hij ooit zijn fiets aan de haak hangt, zal dat niet het einde zijn van zijn betekenis. Hij zal mentor kunnen zijn, coach, inspirator. Misschien gaat hij jonge renners begeleiden, of een rol spelen in de sportmedia. Misschien keert hij terug naar zijn roots in de natuur, of kiest hij voor een leven buiten de schijnwerpers.
Wat hij ook doet, het zal met gevoel zijn. Want dat is wie Mathieu van der Poel is: een renner met benen van staal, maar een hart van goud.
Epiloog: Meer dan een trui
In de Tour de France draagt hij soms de gele trui, soms de regenboogtrui. Maar de trui die hij altijd draagt, is die van echtheid. En dat is misschien wel de mooiste van allemaal.
Van der Poel is een zeldzaamheid in een wereld vol maskers. Een kampioen die ook durft te zeggen: “Ik ben moe.” Een winnaar die blijft zeggen: “Dank je wel.” En een mens die nooit vergeet waar hij vandaan komt.
Of hij nu wint op de Champs-Élysées of uitrust op een Belgisch terras, Mathieu van der Poel is en blijft een verhaal dat niet alleen geschreven wordt met benen, maar vooral met ziel.
