Trappen op Tijd: Waarom Tour de France-Sterren Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel Zich Wagen aan de Meedogenloze Etappes met Horloges van 300.000 Dollar — en Hoe Deze Meesterwerken van Horlogerie Zijn Gebouwd om de Keiharde Wereld van het Profwielrennen te Weerstaan
In het peloton draait alles om tijd. Elke seconde telt, elke fractie van een moment kan het verschil betekenen tussen de gele trui en een nederlaag die je nog jarenlang zal achtervolgen. Het is dus geen wonder dat wielrenners geobsedeerd zijn door precisie, timing en controle. Maar dat Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel tegenwoordig over de Franse wegen razen met horloges om de pols die bijna net zoveel kosten als een luxe appartement in Amsterdam? Dat roept bij veel fans verbazing, scepticisme en zelfs bezorgdheid op. Gaan zulke kostbare uurwerken niet kapot tijdens een valpartij? Wegen ze niet te zwaar? En bovenal: waarom zouden twee van de grootste wielertoppers ter wereld überhaupt zulke peperdure horloges dragen tijdens de zwaarste rittenkoers op aarde?
Het antwoord ligt ergens tussen marketing, technische innovatie en de diepgewortelde fascinatie voor alles wat met mechanische perfectie te maken heeft. Laten we dieper duiken in deze opmerkelijke mix van topsport, horlogekunst en commerciële strategie.
Een tijdperk van horloges in het peloton
Horloges en wielrennen gaan al decennialang hand in hand. Kijk maar naar zwart-witbeelden van de Tour de France in de jaren ‘50 en ‘60. Veel renners droegen destijds kleine, eenvoudige polshorloges, vooral omdat de ploegleiders niet altijd aanwezig waren met tijdschema’s en omdat communicatie via radio nog in de kinderschoenen stond. Maar het waren simpele, functionele uurwerken, bedoeld om de tijd bij te houden, niets meer.
Vandaag de dag is de situatie totaal anders. Renners beschikken over geavanceerde fietscomputers die hartslag, cadans, snelheid, wattages en GPS-data registreren. De ploegleider en data-analisten volgen alles op schermen in de volgauto. Een traditioneel horloge is in principe niet meer nodig.
Toch zien we dat juist de absolute top van het wielrennen, zoals Pogačar en Van der Poel, niet zomaar horloges dragen, maar uurwerken die makkelijk een kwart miljoen dollar of meer kosten. Dat lijkt op het eerste gezicht absurd — maar er zit een slimme strategie achter.
Sponsoring, prestige en zichtbaarheid
Een deel van het antwoord is simpelweg marketing. Luxe horlogemerken als Richard Mille, Audemars Piguet, en andere exclusieve Zwitserse huizen beseffen dat wielrennen wereldwijd miljoenen kijkers trekt. Het zijn urenlange live-uitzendingen waarin close-ups van renners hun gezichten, handen en polsen in beeld brengen. Voor een horlogemerk is dat goud waard.
Neem Richard Mille, een merk dat inmiddels een zekere cultstatus heeft bereikt in de sportwereld. Hun modellen worden vaak omschreven als ‘het horloge van de miljardairs’ en zijn beroemd om hun technische complexiteit, gebruik van exotische materialen én opvallende designs. Richard Mille heeft een duidelijke filosofie: horloges zijn geen sieraden die voorzichtig in een kluis liggen, maar instrumenten die extreme omstandigheden moeten doorstaan. Of het nu gaat om Formule 1, tennis, golf of wielrennen — het merk wil laten zien dat hun horloges schokken, zweet, hitte en brute krachten aankunnen.
Mathieu van der Poel is bijvoorbeeld ambassadeur van Richard Mille en rijdt vaak met een van hun modellen om zijn pols, zelfs tijdens wedstrijden. Tadej Pogačar is verbonden aan Audemars Piguet, een ander prestigieus merk dat bekendstaat om zijn iconische Royal Oak-modellen en baanbrekende techniek.
Die merken betalen niet alleen forse sponsorbedragen, maar leveren ook horloges die vaak speciaal voor de sporters worden ontworpen — lichter, sterker en vooral bestand tegen de unieke belasting van topsport.
Technologische hoogstandjes op de pols
Wie denkt dat zo’n horloge van drie ton puur een statussymbool is, vergist zich. Natuurlijk speelt prestige een rol — maar deze uurwerken zijn ook technologische meesterwerken. Neem bijvoorbeeld het horloge van Richard Mille dat Van der Poel draagt. Dat kan gemaakt zijn van een ultralicht composietmateriaal zoals Quartz TPT of Carbon TPT. Het resultaat? Een horloge dat soms niet meer dan 30 tot 40 gram weegt — nauwelijks zwaarder dan een energiereep.
Die lichtheid is cruciaal. In het wielrennen draait alles om gewicht. Elke gram telt. Renners willen geen onnodige ballast meeslepen, zeker niet tijdens bergetappes waar elk kilo lichaamsgewicht en materiaal extra energie vergt. Dat een horloge van een kwart miljoen minder weegt dan sommige goedkope sporthorloges uit de elektronicawinkel, geeft al aan hoe ver de techniek is gevorderd.
Daarnaast zijn deze horloges ontworpen om schokken tot honderden g’s te weerstaan. Richard Mille test zijn uurwerken bijvoorbeeld op klappen tot 5.000 g. Dat is belangrijk, want een wielrenner krijgt tijdens sprints, stuiteren over kasseien of zelfs een valpartij flinke krachten te verduren. Ook het zweet, de hitte en temperatuurschommelingen zijn factoren waarmee rekening moet worden gehouden. Zelfs het glas is vaak van saffierkristal, extreem krasvast en bijna onverwoestbaar.
Een walking billboard
Een ander belangrijk aspect is zichtbaarheid. Een merk als Richard Mille weet dat het horloge op de pols van Mathieu van der Poel tijdens de Tour de France tientallen miljoenen ogen trekt. De close-ups van Van der Poels pols tijdens een aanval op de Poggio in Milaan-San Remo, of tijdens een helse sprint op de Champs-Élysées, zijn marketingmomenten van onschatbare waarde. Hetzelfde geldt voor Audemars Piguet met Pogačar. Wanneer hij met zijn kenmerkende glimlach en zijn horloge in beeld komt na een ritzege of bij het hijsen van de gele trui, is dat wereldwijde reclame op het hoogste niveau.
En die marketing werkt. Richard Mille bijvoorbeeld heeft dankzij sportambassadeurs zoals Rafael Nadal, Bubba Watson en Van der Poel een ijzersterk imago opgebouwd van robuustheid én exclusiviteit. Wie zo’n horloge draagt, zegt impliciet: “Ik ben extreem, uniek, en ik kies voor het allerbeste.” Dat is precies het imago waar luxemerken op mikken.
Maar… zijn ze niet bang om het horloge te breken?
Toch stellen veel wielerfans terecht de vraag: is dat niet levensgevaarlijk? Wat als Van der Poel zwaar valt? Een horloge kan kapotspatten, scherpe randen veroorzaken of zelfs verwondingen verergeren. Het is een terechte zorg. Sommige renners dragen daarom hun luxe horloge niet tijdens echt risicovolle etappes. Anderen kiezen voor een lichter, rubberen bandje in plaats van een metalen schakelband, om het risico op snijwonden te beperken.
Daarnaast maken de horlogemerken soms speciale versies voor hun atleten die nóg sterker, lichter en beter bestand zijn tegen impact. Richard Mille claimt zelfs dat hun horloges veiliger zijn dan sommige kunststof sporthorloges, omdat ze minder snel in splinters breken bij een crash. Toch blijft het een persoonlijke keuze. Er zijn renners die hun horloge afdoen voor de koers en alleen voor de camera’s weer omdoen. Anderen, zoals Van der Poel, lijken er nauwelijks last van te hebben en dragen het horloge tijdens de race zelf.
Een verlengstuk van hun persoonlijkheid
Naast de commerciële belangen is er ook een persoonlijk element. Zowel Pogačar als Van der Poel staan bekend als liefhebbers van mooie spullen. Het is niet enkel een sponsordeal, maar ook een stukje identiteit. Voor topsporters is precisie heilig — en dat geldt net zo goed voor hun sportprestaties als voor hun gevoel voor stijl en technologie.
Mathieu van der Poel is een sporter met een oog voor detail, zowel in zijn materiaalkeuze op de fiets als daarbuiten. Hij rijdt niet voor niets op fietsen die tot in de kleinste details zijn afgestemd op zijn specifieke rijstijl. Een hypermodern horloge past naadloos in dat plaatje.
Pogačar is wat ingetogener, maar ook hij heeft een grote waardering voor techniek en innovatie. Voor hem is een Audemars Piguet niet zomaar een sieraad, maar een stukje vakmanschap waar duizenden uren arbeid en engineering in zitten. Het idee dat je iets draagt dat mechanisch perfectie benadert, spreekt veel topsporters enorm aan.
Een nieuwe definitie van ‘wearable technology’?
Je zou kunnen zeggen dat deze horloges ook een vorm van ‘wearable technology’ zijn. Geen digitale displays of piepjes zoals bij smartwatches, maar pure mechanische perfectie. Dat geeft ze een zekere magie. Bovendien blijft er in het wielrennen altijd een zekere romantiek hangen rond tijd, traditie en heroïek — en een klassiek uurwerk sluit daar perfect op aan.
Tegelijkertijd zijn de horloges soms wel een tikje controversieel. In een sport waar dopingverhalen, dure materialen en stijgende toegangsprijzen regelmatig discussie oproepen, kan het dragen van een horloge van drie ton cynische reacties uitlokken. Niet iedereen kan zich immers identificeren met een atleet die een huis om zijn pols draagt. Maar vanuit het perspectief van de merken is het simpel: wie aan de top rijdt, rijdt in beeld — en daar willen zij bij horen.
Conclusie: meer dan alleen luxe
Dus: waarom dragen Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel horloges van $300.000 tijdens de Tour de France? Het korte antwoord: omdat het kan — en omdat het meer is dan alleen luxe. Het is techniek, marketing, imago, en vooral een bewijs dat horloges vandaag de dag net zo hard meedraaien in de topsport als carbonframes en aerohelmen.
Ze zijn gemaakt om de extreme belasting van profsport te doorstaan en zijn een wandelend uithangbord voor merken die hun naam willen koppelen aan snelheid, precisie en succes. Voor de renners zelf zijn het symbolen van persoonlijke smaak, prestaties en misschien wel van het ultieme streven naar perfectie — zowel op de fiets als daarbuiten.
Zullen ze ooit breken? Misschien. Maar zolang Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel met een glimlach en een luxe horloge de slotklim van de Tour oprijden, blijft hun boodschap glashelder: in de wereld van het moderne wielrennen telt elke seconde — en elke polsbeweging is er één die goud waard kan zijn.
