Mathieu van der Poel: De Held van Zijn Eigen Verhaal, Die Op Zijn Eigen Voorwaarden Naar Grootheid Raast

“Dit is mijn verhaal en ik ben de hoofdrolspeler.”
— Mathieu van der Poel

Een Proloog Geschreven in Het Bloed

Wie Mathieu van der Poel zegt, zegt wielrennen. Maar het verhaal van deze Belgische-Nederlandse sportman is meer dan enkel overwinningen en regenboogtruien. Het is een verhaal over erfgoed, over verwachtingen die op schouders rusten, en over een man die besloot zijn eigen script te schrijven — koste wat het kost.

Geboren op 19 januari 1995 in Kapellen, België, leek Mathieu al bij zijn eerste ademteugen voorbestemd om groot te worden. Zijn vader, Adrie van der Poel, was zelf wereldkampioen veldrijden en winnaar van klassiekers als de Ronde van Vlaanderen. Zijn grootvader? Niemand minder dan Raymond Poulidor, de eeuwige tweede van de Tour de France, maar voor altijd geliefd in Frankrijk.

Die erfenis is zowel een zegen als een vloek.

“Iedereen zei altijd: ‘Hij moet wel goed zijn, met zo’n vader en grootvader.’ Maar dat legt ook druk. Soms wil je gewoon Mathieu zijn, niet ‘de zoon of kleinzoon van’.”

De Jeugd: Spelen Met Trappers

Mathieu groeide op in een huis waar fietsen bijna net zo vanzelfsprekend was als ademhalen. Zijn eerste kinderfiets kreeg hij toen hij drie jaar oud was. Al snel volgde de eerste mini-crossfiets. Adrie nam zijn zoon vaak mee naar wedstrijden. Mathieu keek met grote ogen naar de modderige strijd, het gevecht man tegen man, wiel tegen wiel.

“Ik vond het machtig. Maar ik wilde vooral zelf fietsen, niet alleen kijken.”

Zijn eerste officiële wedstrijden reed hij als pupil. Nog geen tien jaar oud, maar al een killer in de modder. Het was toen al duidelijk: dit was geen gewone jongen op een fiets. Hij had iets magisch. Een soort roekeloze branie, gecombineerd met een fenomenale techniek.

Veldrijden: Het Domein van de Kleine Prins

Het veldrijden werd al snel het canvas waarop Mathieu zijn eerste meesterwerken schilderde. In 2013 werd hij wereldkampioen bij de junioren in Louisville, VS. Het was een voorbode van wat komen zou.

Tussen 2015 en 2023 groeide hij uit tot een van de meest dominante veldrijders aller tijden. Hij pakte zes wereldtitels bij de elite, en talloze nationale titels. Hij reed met een stijl die even vloeiend als agressief was.

“Mathieu kan lijnen rijden die anderen niet eens zien,” zei Sven Nys ooit bewonderend.

Maar voor Mathieu was veldrijden niet het einddoel. Hij had honger. Honger naar meer. Naar wegwielrennen. Naar monumenten. Naar de Tour de France.

Op de Weg: Monumentale Overwinningen

Veel veldrijders hebben geprobeerd de overstap naar de weg te maken. Weinigen deden dat zo explosief als Mathieu van der Poel. In 2019 won hij op magistrale wijze de Amstel Gold Race, na een van de meest spectaculaire finales in de geschiedenis van de koers.

Hij ging de laatste kilometer in met een achterstand van ruim 10 seconden op Alaphilippe en Fuglsang. Iedereen dacht dat het voorbij was. Maar Mathieu zette aan, haalde op, en klopte iedereen op de streep.

“Dat was het moment waarop hij van een belofte een superster werd,” zei Tom Boonen.

Daarna volgden zeges in monumenten zoals de Ronde van Vlaanderen, en in 2023 de Milaan–Sanremo, waar hij met een vernietigende demarrage op de Poggio de concurrentie achterliet.

De Tour: Het Meestpersoonlijke Hoofdstuk

De Tour de France bleef altijd een speciaal hoofdstuk in zijn verhaal. Niet alleen vanwege zijn grootvader, die acht keer op het podium stond maar nooit geel droeg, maar ook omdat Mathieu iets wilde rechtzetten.

In 2021 droeg hij eindelijk de gele trui. Een moment vol emotie.

“Dit is voor mijn opa,” zei hij huilend. “Hij droeg nooit het geel. Vandaag draag ik het voor hem.”

Toch blijft er een gevoel van onaf. Hij wil nog meer. Een ritzege in de bergen. Misschien ooit het groen. Of een heroïsche solo.

“Ik schrijf mijn eigen verhaal. Niemand anders bepaalt waar het stopt.”

Zijn Eigen Weg

Het mooiste aan Van der Poel? Hij doet het op zijn eigen manier. Hij is de moderne wielrenner die weigert zich in hokjes te laten stoppen. Veldrijden? Check. Wegwielrennen? Check. Mountainbike op Olympisch niveau? Check.

In 2021 reed hij de Olympische Spelen in Tokio op de mountainbike. Zijn valpartij, toen hij een sprong verkeerd inschatte omdat een plank was weggehaald, ging de wereld rond. Hij viel hard, moest opgeven. Toch weigerde hij te klagen.

“Dat hoort bij mijn manier van koersen. Ik neem risico’s. Soms win je, soms val je.”

En dat is precies waarom hij zo geliefd is. Hij is onvoorspelbaar, explosief, menselijk.

De Media en de Druk

Mathieu weet dat hij een publiek figuur is. Maar hij blijft een sporter die liever spreekt met zijn benen dan met zijn mond. Hij houdt niet van lange interviews, hij weegt zijn woorden zorgvuldig. Soms oogt hij wat gereserveerd, zelfs nors.

“Mensen zeggen wel eens dat ik arrogant ben. Maar ik hou er gewoon niet van om te praten als ik niks te zeggen heb.”

Toch beseft hij hoe groot zijn rol is. Zijn gezicht prijkt op posters, op tv-reclames. Hij is het uithangbord van merken als Canyon, Alpecin en Oakley. Maar ondanks de glitter en glamour blijft hij gewoon Mathieu.

Roxanne Bertels: Zijn Rustpunt

In 2022 verloofde Mathieu zich met Roxanne Bertels, een Vlaamse schone die werkt in de modewereld. Zij blijkt een enorme invloed op zijn leven te hebben.

“Roxanne zorgt dat ik niet doorsla. Ze geeft me rust. Ze is er altijd, ook als ik verlies.”

Vrienden zeggen dat Roxanne hem helpt om beter met de druk om te gaan. Zij is degene die zegt: “Vandaag ben je niet Mathieu de renner, maar gewoon Mathieu.”

Liefde Voor Simpele Dingen

Ondanks zijn status is Van der Poel verrassend eenvoudig gebleven. Hij houdt van vissen. Van videogames spelen met vrienden. Van ritjes op de mountainbike door de bossen, zonder camera’s. Hij koopt geen overdreven dure wagens of villa’s.

“Ik heb genoeg. Ik hoef niet meer. Ik wil gewoon fietsen. Dat maakt me gelukkig.”

Fysiek Fenomeen

Sportwetenschappers staan versteld van zijn fysieke capaciteiten. Zijn vermogen om langdurig hoge vermogens te trappen is ongezien. Zijn explosiviteit is legendarisch. Hij kan in de laatste 300 meter een sprint lanceren die zelfs de besten niet kunnen volgen.

“Mathieu is genetisch een fenomeen,” zegt sportarts Kristof De Kegel. “Maar het is ook zijn mentale kracht die hem uniek maakt.”

Vijanden op de Weg, Vrienden ernaast

Zijn rivaliteit met Wout van Aert is legendarisch. Ze rijden elkaar de vernieling in tijdens de cross, maar lachen even hard naast de fiets.

“Ik respecteer Wout enorm. We maken elkaar beter.”

Ze zijn elkaars tegenpolen. Wout de rationele, gecontroleerde kracht. Mathieu de creatieve explosie. Het levert wielrennen op het hoogste niveau op.

“Dit Is Mijn Verhaal”

Wat Van der Poel uniek maakt, is dat hij zijn eigen koers blijft varen. Hij bepaalt zijn kalender, zijn doelen. Hij luistert wel naar zijn ploeg, maar uiteindelijk beslist hij zelf.

“Ik wil kunnen zeggen: dit is míjn verhaal. Niet dat ik altijd deed wat anderen van me verwachtten.”

Het zijn woorden die resoneren bij fans. Mathieu van der Poel is geen product van managers of marketing. Hij is een sporter die leeft voor zijn passie.

De Toekomst

Wat brengt de toekomst? Meer Tour-successen? Olympisch goud? Nog meer monumenten? Mathieu lacht.

“Ik weet het niet. Ik leef dag per dag. Maar ik ben nog lang niet klaar.”

En met die woorden sluit hij zijn interviews steevast af. Hij is op weg om zijn nalatenschap te schrijven. Niet enkel in zeges, maar in herinneringen. In momenten die het wielrennen kleur geven.

Epiloog: De Hoofdrolspeler

Mathieu van der Poel is meer dan een renner. Hij is een artiest. Een rebel. Een jongen met een fiets die volwassen werd, maar zijn speelsheid nooit verloor.

Zijn verhaal is nog lang niet uitgeschreven. Maar één ding staat vast: hij zal altijd de hoofdrolspeler zijn in zijn eigen film.

“Ik wil niet geleefd worden. Dit is mijn verhaal. En ik ben de hoofdrolspeler.”

En zolang hij rijdt, blijven wij kijken. Vol bewondering. Vol spanning. En altijd met de vraag: wat gaat hij nu weer doen?