“Hij is zo uniek in wat hij doet – ook al is hij niet perfect, hij zal altijd de beste blijven in het wielrennen”: Eddy Merckx brengt een ontroerend eerbetoon aan Mathieu van der Poel, wiens ontembare klasse, gedurfde stijl en zeldzame genialiteit een nieuwe definitie geven aan grootsheid op twee wielen
In de wereld van het wielrennen, waar legendes worden gesmeed door bloed, zweet en eindeloze kilometers, zijn er namen die de tijd overstijgen. Eddy Merckx is zo’n naam. De Kannibaal uit België, winnaar van maar liefst vijf Tour de France-titels en tal van andere monumenten, wordt vaak gezien als de grootste renner aller tijden. Wanneer iemand als Merckx spreekt, luistert de wielerwereld.
En dus klonk het als een donderslag bij heldere hemel, maar ook als een warme golf van erkenning, toen Merckx in een recent interview openlijk zijn bewondering uitsprak voor Mathieu van der Poel. “Hij is zo uniek in wat hij doet – ook al is hij niet perfect, hij zal altijd de beste blijven in het wielrennen,” zei Merckx met oprechte emotie. Die woorden zijn meer dan een compliment; ze zijn een kroon op het werk van een renner die de koers opnieuw vormgeeft met elke trap op de pedalen.
Een Nieuwe Tijd, Een Nieuw Fenomeen
Mathieu van der Poel is geen gewone renner. Hij is een erfgenaam van wielerbloed – zoon van Adrie van der Poel, kleinzoon van de legendarische Raymond Poulidor. Maar hij is veel meer dan zijn afkomst. Van der Poel is een explosie van klasse, lef, creativiteit en pure kracht. Hij rijdt met het hart van een artiest en de benen van een kampioen. Of het nu gaat om het kasseigevecht in Parijs-Roubaix, de slopende hellingen in de Ronde van Vlaanderen of de explosieve veldritten in de winter: hij is overal thuis.
Eddy Merckx, die zijn carrière bouwde op veelzijdigheid, herkende zichzelf in Van der Poel. “Het doet me denken aan vroeger,” zei Merckx. “Toen reed je gewoon álles. Je keek niet naar wattages of berekeningen. Je voelde de koers. Mathieu heeft dat. Hij voelt de koers.”
De Weg naar de Top
De opkomst van Van der Poel was even spectaculair als zijn stijl van rijden. Van jongs af aan was hij een kampioen in wording, met titels in het veldrijden en op de weg. Hij leek de perfecte mix van techniek, explosiviteit en inzicht – eigenschappen die hem al vroeg op de radar van topteams zetten. Maar Mathieu koos zijn eigen pad.
In plaats van zich te laten opslokken door het traditionele WorldTour-circuit, bleef hij lange tijd trouw aan zijn team Alpecin-Deceuninck, een keuze die hem onafhankelijkheid en vrijheid gaf. Hij bouwde zijn eigen kalender, koos zijn doelen, en leverde keer op keer op het grote toneel.
In 2019 brak hij definitief door met zijn magistrale overwinning in de Amstel Gold Race, waar hij na een ogenschijnlijk kansloze achterstand in de laatste kilometers toch nog iedereen voorbij stoof. Het was het soort overwinning dat zelfs Merckx deed opspringen van zijn stoel. “Dat was geen race meer,” zei Merckx destijds. “Dat was poëzie.”
De Onvolmaaktheid die Hem Menselijk Maakt
Wanneer Eddy Merckx zegt dat Van der Poel “niet perfect” is, bedoelt hij dat niet als kritiek – integendeel. Het is een erkenning van zijn menselijkheid, zijn fouten, zijn risico’s. Van der Poel is niet bang om te verliezen, om te falen, om alles op het spel te zetten. In een tijd waarin veel renners zich verschuilen achter ploegstrategieën en datasheets, rijdt Van der Poel nog altijd met intuïtie en hartstocht.
We zagen het in de Tour de France van 2021, toen hij in het geel reed na een weergaloze ritzege, opgedragen aan zijn overleden opa Poulidor. Hij verliet de Tour later om zich voor te bereiden op de Olympische Spelen, waar hij viel in de mountainbikerace. Het was een nederlaag, maar ook een blijk van zijn veelzijdigheid en durf.
“We moeten dat soort renners koesteren,” zei Merckx. “Want ze zijn zeldzaam. Hij probeert dingen waar anderen niet eens aan durven denken.”
Groots in Monumenten
De echte renners worden afgerekend op wat ze winnen – en Mathieu van der Poel heeft inmiddels een indrukwekkende erelijst opgebouwd. Monumenten als de Ronde van Vlaanderen (2020, 2022), Milaan-Sanremo (2023) en Parijs-Roubaix (2023) staan al op zijn naam. Hij won ze niet alleen, hij domineerde ze. Zijn solo in Roubaix, over de hel van het noorden, was er één voor de geschiedenisboeken.
En het mooiste? Hij doet het in stijl. Geen berekende wachtrondes of koersen in het wiel. Van der Poel opent de aanval op tientallen kilometers van de finish, omdat hij voelt dat het moment daar is. En vaker wel dan niet heeft hij gelijk.
“Het is dat gevoel,” zegt Merckx. “Dat instinct. Dat kan je niet trainen. Dat heb je of dat heb je niet. En Mathieu hééft het.”
Rivaliteit met Wout van Aert
Geen verhaal over Van der Poel is compleet zonder het noemen van zijn grootste rivaal: Wout van Aert. De Belg en de Nederlander zijn elkaars gelijke en tegenpool. Ze zijn geboren op dezelfde dag, hebben een vergelijkbaar palmares, en delen een geschiedenis die teruggaat tot de jeugdcategorieën.
Hun duels, zowel in het veld als op de weg, zijn inmiddels legendarisch. De ene keer wint Wout, de andere keer Mathieu. Maar altijd is er respect. Merckx sprak met bewondering over hun rivaliteit: “Het is een geschenk voor het wielrennen. Twee kampioenen die elkaar tot het uiterste drijven. Ze maken elkaar beter.”
Toch erkende Merckx dat Van der Poel iets ongrijpbaars heeft. “Hij rijdt soms alsof hij een schilderij maakt. Je weet niet wat hij gaat doen, maar het is altijd indrukwekkend.”
Meer dan Alleen Een Renner
Wat Mathieu van der Poel zo bijzonder maakt, is dat hij niet alleen een atleet is, maar ook een ambassadeur van de sport. Zijn manier van rijden trekt nieuwe fans aan. Zijn prestaties brengen mensen op de been. Zijn uitstraling – nuchter, vriendelijk, bescheiden – maakt hem geliefd bij jong en oud.
In een tijd waarin topsporters steeds vaker onbereikbaar zijn, blijft Mathieu dichtbij. Hij rijdt nog altijd voor een relatief bescheiden team. Hij toont emoties. Hij praat openlijk over druk, verwachtingen en de liefde voor de fiets.
Eddy Merckx sloot zijn eerbetoon af met de woorden: “Hij hoeft geen tien Tours te winnen om een legende te zijn. Wat hij brengt, is uniek. Hij is de beste van zijn generatie, misschien wel van deze eeuw.”
De Toekomst Is Van Hem
Wat de toekomst brengt voor Mathieu van der Poel is onvoorspelbaar – net als zijn koerstactiek. Zal hij ooit een grote ronde winnen? Zal hij zich nog meer toeleggen op mountainbike of gravel? Zal hij blijven verrassen met zijn onorthodoxe keuzes?
Eén ding is zeker: hij zal blijven inspireren. Want zoals Merckx zei: “Zelfs als hij morgen stopt, heeft hij ons al meer gegeven dan we konden dromen.”
Van der Poel is een van die zeldzame sporters die niet alleen wint, maar ook betekenis geeft aan de overwinning. Zijn koersen zijn verhalen. Zijn aanvallen zijn kunst. Zijn overwinningen zijn herinneringen die in het collectieve wielergeheugen gegrift blijven.
Slotbeschouwing
Het is niet elke dag dat een levende legende als Eddy Merckx publiekelijk zijn bewondering uitspreekt voor een actieve renner. Dat hij dat wél doet voor Mathieu van der Poel zegt alles. In Van der Poel ziet Merckx niet alleen een kampioen, maar een erfgenaam van de ware geest van het wielrennen: lef, passie, veelzijdigheid en menselijkheid.
In een sport waar statistieken steeds vaker de boventoon voeren, herinnert Van der Poel ons eraan waarom we ooit verliefd werden op de fiets. Niet voor de wattages, maar voor het vuur. Niet voor het protocol, maar voor de poëzie.
En daarom zullen we hem blijven volgen. Niet omdat hij perfect is, maar omdat hij écht is. Zoals Merckx het zo treffend zei: “Hij zal altijd de beste blijven in het wielrennen.”
