“Instagram Reels vertellen niet het echte verhaal”: Mathieu van der Poel geeft een strenge realiteitscontrole voorafgaand aan de Tour de France, en waarschuwt fans om zich niet te laten misleiden door hoogtepunten van sociale media terwijl hij zijn lichaam en geest tot het absolute uiterste duwt in slopende, achter de schermen voorbereiding op de grootste test van het wielrennen – gedreven door doel, pijn en het meedogenloze streven naar glorie
Mathieu van der Poel, de onmiskenbare ster van het hedendaagse wielrennen, heeft opnieuw de wielerwereld verrast — niet met een gedurfde aanval op de kasseien van Vlaanderen of een magistrale afdaling in een klassieker, maar met een krachtige uitspraak die de façade van social media onderuit haalde. “Instagram reels don’t tell the real story,” zei hij kort en fel tegen een groep journalisten tijdens een trainingskamp ter voorbereiding op de Ronde van Frankrijk. Die woorden, ogenschijnlijk simpel, raakten diep. Want in een tijd waarin atleten vaak worden gereduceerd tot flitsende hoogtepunten en gepolijste beelden, gaf Van der Poel ons een inkijk in de rauwe werkelijkheid achter het scherm.
De Tour de France — ’s werelds grootste wielerwedstrijd — nadert snel. En terwijl het internet zich vult met glimlachende selfies, glimmende fietsen en beelden van idyllische trainingsritten door de bergen, is de realiteit achter Mathieu’s voorbereiding allesbehalve glamour. Het is een wereld van zweet, pijn, mentale discipline en opofferingen. Een wereld waarin elk detail telt, elke calorie wordt geteld, en elke ochtend opnieuw een strijd is tegen vermoeidheid, twijfel en druk. Van der Poel wil dat we dat begrijpen. Niet om medelijden te vragen, maar om het beeld recht te zetten. De Tour winnen — of zelfs maar competitief meedoen — vraagt meer dan mooie beelden. Het vraagt alles.
Mathieu’s uitspraak kwam op het einde van een zware trainingsdag in de Franse Alpen, waar hij samen met zijn ploeg Alpecin-Deceuninck de laatste fase van zijn voorbereiding op de Tour afwerkt. De beelden die op zijn Instagram verschenen — lachend aan een ontbijttafel, even poseren in de zon, een drone-shot van een afdaling — geven slechts een fractie weer van het geheel. “Wat mensen niet zien, zijn de ochtenden waarop je wakker wordt met zware benen, maar tóch drie uur op de fiets moet,” zegt hij. “Ze zien niet de rustmomenten, de ijstherapie, de eenzaamheid. De twijfel.”
Die twijfel is nieuw. Althans, zo lijkt het. Van der Poel straalt vaak onwankelbare vastberadenheid uit. Hij is de renner die solo’s durft te rijden van 60 kilometer. Die niet bang is om zichzelf volledig te geven, ook al weet hij dat het kan mislukken. Maar zelfs hij is mens. En de Tour is een ander beest. “De Tour is een machine die alles opeet,” zegt hij. “Je moet fysiek top zijn, maar ook mentaal klaar om drie weken lang geen fout te maken.”
Zijn voorbereiding op deze Tour is intensiever dan ooit. Meer hoogtestages. Meer aandacht voor herstel. Een strikt dieet dat tot op de gram wordt berekend. En vooral: een mentale focus die hermetisch lijkt afgesloten van de buitenwereld. “Mijn telefoon gaat vaak uit. Ik scroll niet. Als ik Instagram open, zie ik alleen maar mensen die lachen. Maar ik weet dat ook zij lijden. Dat zie je alleen niet.”
De confrontatie met de werkelijkheid is hard. Mathieu traint soms zes uur per dag, beklimt col na col, slaapt in hoogtehotels om zijn lichaam te dwingen efficiënter met zuurstof om te gaan. Elke maaltijd is functioneel. Elke minuut rust wordt gekoesterd. “Het is monnikenwerk,” zegt hij. “Niet sexy. Niet inspirerend op Instagram. Maar het is wat nodig is.”
Zijn entourage bevestigt het. Kristof De Kegel, zijn vaste coach, zegt dat Mathieu deze keer “nog serieuzer, nog analytischer, nog toegewijder” is dan bij eerdere grote doelen. “Hij weet wat de Tour vraagt. En hij weet dat hij geen sprinter, geen klimmer, geen pure klassementsman is. Maar hij is wél Mathieu. En dat betekent dat hij met de juiste benen overal kan toeslaan.”
Maar de druk is immens. Niet alleen van buitenaf, maar ook vanuit zichzelf. Van der Poel is een perfectionist. Hij wil niet alleen winnen, hij wil indruk maken. Rennen veranderen. “Ik wil een stempel drukken. Niet alleen finishen in Parijs, maar iets doen wat mensen onthouden,” zegt hij. Dat betekent: aanvallen, risico’s nemen, spektakel brengen. Maar dat kan alleen als het lichaam meewerkt. En daarom is zijn voorbereiding dit jaar meedogenloos.
Social media helpen daar niet bij. “Als ik een slechte dag heb, zie ik anderen posten dat het ‘de beste training ooit’ was,” zegt hij. “Dat vreet aan je. Je begint te twijfelen: doe ik genoeg? Ben ik op schema? Terwijl je eigenlijk alleen naar jezelf moet kijken.”
Toch gebruikt hij Instagram ook bewust. Niet om een nepbeeld te schetsen, maar om contact te houden met fans. “Ik weet dat mensen willen meekijken. Dat begrijp ik. Maar ik probeer wel eerlijk te blijven. Geen sprookjes verkopen. Als ik post dat een training goed ging, dan was dat ook echt zo. Maar ik laat niet alles zien. Soms moet je het proces voor jezelf houden.”
Dat proces is nu bijna voltooid. De Tour komt eraan. Mathieu’s doelen zijn helder, maar hij houdt ze liever binnenskamers. “Ik wil niet te veel zeggen. Mijn benen moeten praten,” glimlacht hij. Toch weten insiders dat er etappes zijn uitgekozen waar hij vol voor de aanval zal gaan. Dat hij zijn zinnen heeft gezet op een ritzege, misschien zelfs op het geel in de eerste week. “Maar het is de Tour,” zegt hij nuchter. “Daar gebeurt altijd iets wat je niet had voorzien.”
Wat Van der Poel uniek maakt in dit tijdperk van gecontroleerd koersgedrag, is zijn vermogen om te improviseren. Om vanuit een gevoel te rijden, niet alleen vanuit cijfers. Maar dat gevoel wordt gevoed door duizenden trainingskilometers, door dagen van zwijgen en zwoegen, door opofferingen die niet op beeld passen. “Instagram is een fragment,” zegt hij. “Ik wil dat jonge renners dat begrijpen. Je ziet het hoogtepunt, niet de offers.”
Die boodschap heeft hij ook meegegeven aan de renners in zijn eigen team. Jonge talenten die opkijken naar hem als voorbeeld. “Ik zeg altijd: succes is niet wat je post, maar wat je doet als niemand kijkt.”
Het is een les die hij zelf heeft moeten leren. In de vroege jaren van zijn carrière, toen hij nog vooral bekend stond als veldrijder, voelde hij ook de druk om zich te bewijzen. Om te laten zien dat hij méér kon. “Er waren momenten dat ik dacht: misschien ben ik niet gemaakt voor de weg. Misschien verwachten mensen te veel.” Maar telkens weer bewees hij het tegendeel. Niet met woorden, maar met daden. Met koersen zoals de Amstel Gold Race 2019, waar hij de mooiste eindsprint van de eeuw reed. Of het WK in Glasgow. Of Roubaix.
En nu staat hij voor misschien wel zijn moeilijkste uitdaging: excelleren in een koers die hem niet op maat geschreven lijkt, maar waarin hij wel een verschil kan maken. Als alles klopt. Als lichaam, geest, timing en geluk samenkomen. “Ik weet dat ik iets kan laten zien,” zegt hij. “Maar het moet op het juiste moment zijn.”
Daarom bereidt hij zich voor zoals nooit tevoren. Daarom traint hij in stilte, in eenzaamheid. Daarom kijkt hij verder dan het Instagram-filter. “Ik wil dat mensen weten: achter elke post zit een verhaal. En dat verhaal is niet altijd mooi. Maar het is echt. En dat is belangrijker dan likes.”
Voor Mathieu draait het uiteindelijk om meer dan winnen. Het gaat om authenticiteit. Om trouw blijven aan wie je bent, ook als de wereld een ander beeld van je heeft. En daarom is zijn boodschap zo krachtig. Want in een tijdperk waarin illusies de norm zijn, kiest hij voor waarheid.
Misschien wint hij deze Tour geen rit. Misschien rijdt hij niet in het geel. Maar wat hij wel al gewonnen heeft, is respect. Niet alleen voor zijn benen, maar voor zijn visie. Voor zijn eerlijkheid. En voor zijn bereidheid om te tonen wat er écht achter een kampioen schuilgaat.
De Tour zal tonen wat zijn lichaam kan. Maar deze woorden tonen wat zijn hart durft te zeggen. En dat maakt Mathieu van der Poel, naast groot renner, ook een groot mens.
