“Ik Had Nooit Gedroomd om Wielrenner te Worden, Laat Staan om te Staan Waar Ik Nu Sta”—Mathieu van der Poel Blikt Terug op zijn Onwaarschijnlijke Reis van Onverschillige Jeugd naar Wereldheerschappij in het Wielrennen
Mathieu van der Poel zit op een houten bankje naast het teambusje van Alpecin–Deceuninck. Het is laat in de middag, de zon hangt laag boven de Franse heuvels, zijn gezicht glimt van zweet, maar zijn ogen zijn helder. Een journalist vraagt hem of hij als kind ooit had durven dromen van dit moment—leider van de wereldranglijst, vijfvoudig monumentwinnaar, wereldkampioen veldrijden én wegwielrennen. Van der Poel glimlacht even en zegt dan zacht: “Ik heb eigenlijk nooit gedroomd om wielrenner te worden. Maar zie me nu.”
Die ene zin vat een leven samen dat ondanks de buitengewone wielerstamboom—met vader Adrie van der Poel, Tour- en klassiekerspecialist, en opa Raymond Poulidor, de eeuwige tweede en publiekslieveling van Frankrijk—totaal niet als vanzelfsprekend op de fiets begon. Mathieu’s weg naar de absolute top van het wielrennen verliep niet via een rechte lijn vol ambities en dromen, maar via omwegen, twijfels, onverwachte liefde voor de sport, en uiteindelijk een explosie van talent die de wielerwereld veranderde.
De Jongen die Niet Wilde Dromen
Geboren op 19 januari 1995 in Kapellen, België, groeide Mathieu op in een familie waar de fiets heilig was. Zijn vader Adrie was in de jaren ’80 en ’90 een renner van wereldklasse, zijn grootvader Poulidor was misschien wel de meest geliefde renner die Frankrijk ooit kende. Toch was er bij Mathieu als kind weinig bewijs dat hij hun pad wilde volgen. Hij hield van tekenen, van gamen, van buiten spelen—maar niet per se van fietsen.
“Toen ik klein was, wilde ik van alles worden,” vertelde hij in een interview met Het Nieuwsblad. “Brandweerman, tekenaar, voetbalkeeper. Alles behalve wielrenner. Niet omdat ik het niet leuk vond, maar gewoon omdat ik het niet per se zag als iets voor mij.”
Toch was de fiets nooit ver weg. Hij zag zijn vader trainen, zag videobanden van oude koersen, zag foto’s aan de muur van Poulidor met zijn beroemde glimlach. De naam “van der Poel” droeg verwachtingen met zich mee, maar de jonge Mathieu voelde die zelden als druk. Zijn ouders gaven hem ruimte, en dat bleek achteraf cruciaal.
De Ommekeer: Een Kind dat Gaat Racen
De liefde voor het fietsen kwam niet van één moment, maar van vele kleine. Een eerste crossje winnen op een modderig parcours in Vlaanderen. De geur van gras en regen. Het gejuich van zijn moeder aan de kant. En dan vooral het besef: ik ben hier goed in.
Vanaf zijn twaalfde begon het serieus te worden. Hij reed jeugdwedstrijden met grote overmacht, eerst in het veld, later ook op de weg. Zijn techniek was verbluffend, zijn explosiviteit ongeëvenaard, zijn koersinzicht bijna aangeboren.
“In de jeugdcategorieën was Mathieu gewoon van een ander niveau,” zei zijn voormalige jeugdcoach Johan Verstrepen. “Wat hij deed op een fiets, dat was soms absurd. Hij sprong waar anderen remden. Hij zag lijnen waar niemand ze zag. En hij bleef kalm, altijd.”
Toch bleef hij ook toen bescheiden. Geen grote uitspraken, geen grote dromen. Zijn succes groeide, maar zijn houding bleef die van een jongen die gewoon graag koerste. En dat zou altijd zo blijven.
De Veldritkoning die meer wilde
Toen Mathieu bij de beloften kwam, begon de echte zegetocht. Wereldkampioen veldrijden bij de junioren, talloze overwinningen in het modderseizoen, de onbetwiste heerser van de winter. Maar ook: een toenemende interesse in de weg.
Veldrijden was zijn eerste liefde, maar het asfalt begon te lonken. De klassiekers, de monumenten, het epische karakter van Milaan-Sanremo, de mythe van de Ronde van Vlaanderen—het sprak hem steeds meer aan.
En dus begon hij, stap voor stap, zijn overstap te plannen. Niet met grote woorden, maar met grote daden. Zijn overwinning in de Amstel Gold Race 2019, waar hij op onwaarschijnlijke wijze in de laatste kilometer terugkwam en alsnog won, was zijn doorbraak. De finishfoto waarop hij schreeuwt van ongeloof ging de wereld rond.
“In die race viel alles samen,” zei Van der Poel later. “Mijn instinct, mijn kracht, mijn timing. En het gekke is: ik had er nooit echt van gedroomd om een WorldTour-koers te winnen. Het gebeurde gewoon. En toen besefte ik: ik kan dit.”
Leven met een Legendarische Naam
Veel sporters met beroemde ouders bezwijken onder de druk. Maar Mathieu niet. Hij sprak zelden over zijn familie als last, eerder als inspiratie.
“Mijn vader is mijn grootste voorbeeld, maar hij heeft me nooit gepusht,” zei hij in een interview met Sporza. “En mijn opa… die heeft me laten zien dat je ook zonder gele trui groots kunt zijn.”
De band met zijn opa, Raymond Poulidor, was bijzonder. “Hij sprak nooit over zijn tweede plaatsen, alleen over de koers zelf. De liefde voor het fietsen. Dat is wat ik heb meegekregen.”
Toen Poulidor in 2019 overleed, was dat een emotioneel moment voor Mathieu. Maar ook een bron van kracht. “Ik wil hem trots maken,” zei hij. “Niet door te winnen, maar door mezelf te blijven.”
Overwinningen die de Wereld Veranderden
Na de Amstel Gold volgden de overwinningen elkaar in razendsnel tempo op. Strade Bianche, Ronde van Vlaanderen, etappes in de Tour de France, WK veld en weg—Van der Poel schreef zich in recordtempo in de geschiedenisboeken.
Wat hem onderscheidt, is zijn veelzijdigheid. Hij kan winnen op kasseien, in modder, op gravel, bergop en zelfs in tijdritten. Hij is explosief, tactisch slim, en technisch briljant.
Maar bovenal: hij blijft genieten. “Als ik niet meer met plezier op de fiets zit, stop ik,” zei hij eens. “Ik koers om te voelen, niet alleen om te winnen.”
De Man Achter de Mythe
Buiten de koers is Mathieu opvallend gewoon gebleven. Geen extravagant gedrag, geen schreeuwerige uitspraken, geen diva-allures. Hij woont rustig, leeft met zijn partner Roxanne Bertels, houdt van vissen, van Playstation, van rust.
Zijn sociale media zijn functioneel, niet flamboyant. Zijn interviews zijn nuchter, soms wat gesloten, maar altijd eerlijk.
“Ik ben wie ik ben,” zegt hij vaak. En dat is precies wat hem zo geliefd maakt. Hij is een superster zonder masker. Een kampioen zonder kapsones.
Het Gevoel van Dankbaarheid
Ondanks zijn ongekende succes blijft Van der Poel zichzelf zien als een jongen die toevallig goed is in wat hij doet.
“Ik heb nooit gedroomd van dit leven,” herhaalde hij recent. “Ik ben gewoon begonnen met fietsen, en het is uit de hand gelopen. Maar ik ben dankbaar. Voor elke koers. Voor elk publiek. Voor elke kans.”
Het is een bescheidenheid die zeldzaam is in de topsport. En misschien is dat wel de kern van zijn magie: hij rijdt alsof hij het nooit voor lief neemt. Elke zege is een cadeau. Elke koers een kans om iets moois te laten zien.
Wat de Toekomst Brengt
Op 30-jarige leeftijd (in 2025) is Mathieu van der Poel nog lang niet uitgekoerst. Hij droomt nu wél—van de Olympische Spelen, van meer monumenten, misschien zelfs van een klassementskoers als de Giro of Vuelta. Maar zijn grootste ambitie? “Blijven wie ik ben.”
Zijn impact op het wielrennen is al enorm. Hij inspireert jonge renners wereldwijd. Hij heeft een generatie doen geloven dat je én kan crossen én klassiekers winnen én wereldkampioen kan worden—zonder jezelf te verliezen.
Slotbeschouwing: Een Kampioen Zonder Droom, Maar Met Missie
Mathieu van der Poel is het levende bewijs dat je geen grootse dromen nodig hebt om iets groots te bereiken. Soms is talent, gecombineerd met liefde voor het vak, discipline, en authenticiteit genoeg. Zijn reis van een jongen die liever tekende dan trainde, naar een van de grootste wielrenners van zijn tijd, is inspirerend in zijn eenvoud en kracht.
“Zie me nu,” zei hij. En wij kijken. Met bewondering. Met verwondering. En met het besef: dit is geen gewone kampioen. Dit is Mathieu van der Poel. Een fenomeen zonder façade. Een held die nooit droomde van deze plek—maar die haar meer dan ooit verdient.
