Mathieu van der Poel Weigert de MTB-Deur te Sluiten en Jaagt Opnieuw op de Regenboog—Terwijl Demi Vollering Leert dat Te Vroeg Juichen Duur Betaald Wordt, Maar Toch Triomfeert in een Dramatisch Nederlands Dubbelhoofdstuk
In de wereld van het wielrennen, waar de marges tussen glorie en teleurstelling vaak millimeters en milliseconden bedragen, schreven twee Nederlandse supersterren recentelijk elk hun eigen hoofdstuk. Mathieu van der Poel, de alleskunner die geen discipline onberoerd laat, verklaarde met een vastberaden blik dat hij “nog niet klaar is met mountainbiken” en opnieuw mikt op de regenboogtrui in het veld vol dikke banden, modder en rotsen. Tegelijkertijd was daar Demi Vollering, het fenomeen uit de vrouwenpelotons, die ondanks een zeldzame terugzetting wegens te vroeg juichen toch als winnares werd uitgeroepen na een tumultueuze sprint. Het was een weekend waarin de veerkracht, passie en ambitie van de Nederlandse wielertop tot in de perfectie zichtbaar werden.
Van der Poel en het onvoltooide hoofdstuk in het mountainbiken
Mathieu van der Poel is geen man van halve waarheden of onduidelijke ambities. Toen hij recent sprak over zijn band met het mountainbiken, klonk er iets oprechts, bijna melancholisch. “Ik ben er nog niet klaar mee,” zei hij. “Die regenboogtrui, die moet nog in mijn kast hangen.”
Hoewel hij in de afgelopen jaren wereldtitels heeft behaald in het veldrijden én op de weg – met de wereldtitel in Glasgow als één van de absolute hoogtepunten – voelt het mountainbiken voor hem als een verhaal dat nog niet af is. Het WK op de mountainbike in 2021 liep uit op een deceptie door een zware val in de openingsronde, en sindsdien heeft hij het nooit meer met volle focus kunnen oppakken. De combinatie van een druk wegprogramma en fysieke tegenslagen zorgde ervoor dat het mountainbike-avontuur even op pauze stond.
Maar nu, met een lichaam dat sterker oogt dan ooit, en een geest die rust en honger tegelijk uitstraalt, staat de deur weer op een kier. “Als het programma het toelaat, wil ik zeker weer een serieus blok op de MTB doen. Het is iets waar ik nog mee wil afrekenen. Niet per se uit wraak, maar omdat ik het gevoel heb dat ik daar nog iets te winnen heb.”
Olympische dromen herleven
Het is geen toeval dat Van der Poel’s hernieuwde mountainbikeambitie samenvalt met het naderen van de Olympische Spelen van Parijs 2024. De Spelen vormen een platform van mythische proporties voor elke atleet, maar zeker voor iemand als Van der Poel, die de drang voelt om op het allerhoogste podium zijn veelzijdigheid te bewijzen.
Zijn crash op de Spelen van Tokio – veroorzaakt door een verkeerd ingeschatte drop-off die hij dacht te kunnen nemen – blijft als een litteken in zijn geheugen gegrift. Parijs biedt een kans op sportieve verlossing. “Ik wil daar staan. Maar niet gewoon staan. Ik wil meedoen om te winnen,” zegt hij met zijn typische kalme vastberadenheid.
De technische parcoursen van het mountainbiken vergen niet alleen kracht, maar ook finesse, inzicht en durf. Drie elementen die bij Van der Poel in overvloed aanwezig zijn. Zijn terugkeer naar de MTB zou een spektakel van wereldformaat worden – en het zou het potentieel voltooien van een unieke trilogie betekenen: wereldkampioen op de weg, in het veld én op de mountainbike.
Vollering en de les van het te vroeg juichen
Tegelijkertijd, en minstens zo fascinerend, voltrok zich in het vrouwenwielrennen een zeldzaam scenario dat slechts sporadisch voorkomt: een renster die juicht vóór de streep en daarvoor wordt teruggezet. Demi Vollering, de dominante kracht van het afgelopen jaar, beleefde haar eigen rollercoaster van emoties in de laatste meters van de koers.
Het tafereel was haast surrealistisch. Vollering, met een fenomenale versnelling in de laatste 300 meter, leek onbedreigd op de zege af te stevenen. Ze keek over haar schouder, zag niemand, en stak al enkele meters voor de streep de armen in de lucht. Het publiek brulde van enthousiasme. Maar op de achtergrond kwam er nog één renster razendsnel opzetten – net genoeg om de jury te alarmeren. De regels zijn streng: te vroeg juichen, het weglaten van correcte lijnbehoud en het beïnvloeden van het verloop van de sprint kunnen bestraft worden. En zo geschiedde: Vollering werd gedeclasseerd, en op plek twee gezet.
Maar dan keerde het verhaal. Na een formeel protest en een heranalyse van de sprintbeelden, werd haar oorspronkelijke overwinning alsnog erkend. Een zeldzame situatie, waarbij de letter van de wet plaatsmaakte voor de geest van de sport. De beslissing bleef controversieel, maar Vollering toonde zich gracieus. “Ik heb mijn les geleerd. Je viert pas als je écht over de streep bent. Tegelijkertijd ben ik blij dat ik sportief heb gewonnen, op kracht. Die bevestiging is belangrijk voor me.”
Van fouten leren: de grootheid van kampioenen
Wat zowel Van der Poel als Vollering verbindt, is hun vermogen om fouten om te zetten in brandstof. Voor Van der Poel is het de herinnering aan Tokio, voor Vollering is het het besef dat concentratie tot het laatste moment essentieel is. Waar anderen zouden breken onder de druk, groeien zij.
Deze houding is kenmerkend voor de moderne generatie Nederlandse kampioenen. Ze beschikken over atletisch vermogen, ja, maar ook over mentale kracht. Ze zijn transparant over hun doelen, open over hun fouten, en standvastig in hun ambities. Vollering trainde deze winter als nooit tevoren, nam rust wanneer nodig en herschreef haar seizoensplanning met chirurgische precisie. Van der Poel, op zijn beurt, koos bewust voor piekmomenten in plaats van elk weekend vlammen. Beide renners kiezen kwaliteit boven kwantiteit – en het resultaat liegt er niet om.
De symboliek van de regenboog
Voor beide renners speelt de regenboogtrui een centrale rol. Voor Van der Poel is het een tastbaar doel op de mountainbike, een manier om zijn status als allround grootheid te verzegelen. Voor Vollering is het een bekroning van constante dominantie, en de ultieme erkenning na jaren van podiums, ritoverwinningen en klassementen.
De regenboog is in de wielersport meer dan een trui. Het is een symbool. Een belofte van excellentie. En een last – want wie hem draagt, rijdt altijd met het gewicht van de verwachtingen. Beide renners gaan er anders mee om. Van der Poel draagt hem met flair en bravoure, onverschrokken in de aanval. Vollering rijdt er beheerster mee, berekenend, met de intelligentie van een grootmeester in schaken.
De nationale trots op het hoogste toneel
Dat Nederland anno 2025 twee van de grootste namen in het peloton heeft – man én vrouw – is geen toeval. Het is het resultaat van decennialange investeringen in talentontwikkeling, van een cultuur waarin wielrennen geen bijzaak is maar een integraal onderdeel van het nationale sport-DNA. Van jeugdwedstrijden in Drenthe tot trainingskampen in Spanje, van veldritten in de modder van België tot hoogtestages in de Alpen: de basis ligt in structurele ondersteuning, en het geloof in brede ontwikkeling.
Van der Poel en Vollering zijn de uithangborden van dit succes. Ze zijn mediageniek, inspirerend, en benaderbaar. Jongeren hangen aan hun lippen, social media explodeert bij elke post, en hun overwinningen zorgen voor samenkomsten voor het scherm, vergelijkbaar met het EK voetbal of Olympische schaatsfinales.
De blik op de toekomst
Wat komt er hierna? Voor Van der Poel ligt de focus op een unieke combinatie van doelen: klassiekers, Tour-etappes én mogelijk een Olympisch MTB-blok. Voor Vollering is het een jaar van consolidatie, maar ook uitbreiding: meer dominantie in het voorseizoen, maar ook een gooi naar de Giro én de Tour de France Femmes.
Beide renners zijn nog lang niet aan hun plafond. Bij Van der Poel hoor je zelfs gefluister over een mogelijke overstap naar gravel-racen of zelfs een Ironman op termijn – onwaarschijnlijk? Misschien. Maar wie had vijf jaar geleden gedacht dat hij wereldkampioen zou worden op de weg, met één schoen open, na een val, solo? Bij Vollering zijn er geruchten over een mogelijke overstap naar een ploeg met een bredere internationale focus. Maar zolang ze bij SD Worx blijft, blijft zij het ankerpunt van de dominantie.
Conclusie: een weekend vol symboliek
Het afgelopen weekend zal de boeken ingaan als een microkosmos van alles wat wielrennen zo fascinerend maakt. Mathieu van der Poel, de man die weigert zich te beperken tot één terrein, opende de deur naar een nieuwe jacht op de regenboog. Demi Vollering, het toonbeeld van vrouwelijke kracht en finesse, leerde een kostbare les over timing, maar behield toch haar kroon.
Samen vormen zij de belichaming van een gouden generatie. Een generatie die niet bang is om risico’s te nemen, fouten te maken, te vallen – maar altijd weer op te staan, harder, sneller en slimmer dan ooit tevoren.
De moraal? Het wiel blijft draaien. Maar sommige renners, zoals Van der Poel en Vollering, drukken hun stempel op de geschiedenis alsof ze het zelf in beweging hebben gezet.
