Mathieu van der Poel erkent de onklopbare vorm van Jonathan Milan na weer een keiharde strijd in de Critérium du Dauphiné: ‘Ik heb alles gegeven, maar deze Milan is een beest’ — In een wereld waar snelheid, kracht en timing elkaar op de milliseconde kruisen, moet zelfs de meest complete klassiekerspecialist ter wereld zijn meerdere erkennen in de ontketende Italiaanse sprinter die de wet van de sterkste herdefinieert
De ochtend was kil en de lucht boven het Franse landschap zwaar van verwachting. De zesde etappe van de Critérium du Dauphiné beloofde vuurwerk, en dat werd het ook — zij het in een vorm die Mathieu van der Poel zowel bewondering als frustratie bezorgde. Voor de derde keer in deze week stond hij op het podium, maar niet als winnaar. En dat is iets wat bij een renner van zijn kaliber altijd knaagt. Niet omdat hij het anderen niet gunt, maar omdat winnen diep in zijn DNA zit geëtst.
Voor hem stond Jonathan Milan: breed, machtig, messcherp in de sprint. Een Italiaan met de motor van een tijger en het temperament van een gladiator. Zijn versnelling op 150 meter van de finish leek van een andere planeet. Van der Poel had al alles gegeven — een perfecte positionering, een gecontroleerde lead-in, een timing die normaal dodelijk is — maar niets bleek voldoende. Milan vloog hem voorbij alsof hij stilstond. Een nederlaag, jazeker. Maar vooral een moment van openheid, respect, en een zeldzaam inkijkje in de psyche van een kampioen.
De Onvermijdelijke Erkenning: “Deze Milan is een beest”
Na de aankomst nam Mathieu even de tijd om op adem te komen. Geen woede-uitbarsting, geen analyse over wind of positionering. Slechts een zucht, een handdruk voor zijn ploegmaat, en toen, richting de camera’s:
“Ik heb alles gegeven, maar deze Milan is een beest. In deze vorm… het is bijna onmogelijk hem te kloppen.”
Een zin die meer zegt dan honderd koersanalyses. Want wat hier uit sprak, was niet alleen sportieve nederigheid, maar ook diepe bewondering. Van der Poel weet als geen ander dat grootheid niet alleen af te meten is aan wie er wint, maar aan wie er durft te erkennen dat vandaag iemand anders gewoon beter was.
De Evolutie van een Sprinter: Wie is Jonathan Milan?
Om de woorden van Van der Poel goed te begrijpen, moeten we inzoomen op de man die hem overtrof. Jonathan Milan is niet zomaar een sprinter. De jonge Italiaan is in 2024 en 2025 uitgegroeid tot een krachtpatser die sprinten herdefinieert. Met een achtergrond op de baan, een imposant lichaam van meer dan 80 kilogram en een eindschot waar zelfs toptrainers versteld van staan, is Milan meer dan een nieuwe naam op de sprintlijst. Hij is een fenomeen in wording.
Zijn sprint in de Dauphiné was niet alleen krachtig, maar ook strategisch briljant. Waar andere sprinters nerveus worden in de laatste kilometer, bleef Milan koel. Hij wachtte zijn moment af, ging niet te vroeg, niet te laat, en accelereerde met een verwoestende precisie.
Van der Poel: Meer dan een Sprinter
Het is belangrijk om te begrijpen dat Mathieu van der Poel zich niet primair profileert als sprinter. Hij is een klassiekerspecialist, een man van ontsnappingen, solo-aanvallen en explosieve beklimmingen. Toch blijft hij meedingen in massasprints — een bewijs van zijn veelzijdigheid. Dat hij zich mengt in deze pure snelheidsfinales, toont zijn honger en zijn talent.
“Ik weet dat het niet mijn specialiteit is,” zei hij na de etappe. “Maar ik wil altijd strijden, en als ik voel dat er iets mogelijk is, dan ga ik ervoor.”
Toch lijkt hij realistisch te blijven over zijn limieten. Tegen Milan, in deze vorm, weet zelfs Van der Poel dat het een ander soort strijd is. Niet per se een eerlijke strijd, maar wel een fascinerende.
De Psychologie van de Tweede Plaats
Het is verleidelijk om podiumplekken te reduceren tot ‘net niet’-momenten, maar voor topatleten als Van der Poel ligt de waarheid dieper. Een derde plek betekent niet per se verlies, maar eerder een evaluatie van eigen prestatie versus overmacht van een ander. Mathieu toonde zich na afloop niet verslagen, maar reflectief.
“Ik moet misschien niet altijd willen meedoen met de pure sprinters,” gaf hij eerlijk toe. “Maar het is ook een uitdaging die me scherp houdt.”
Die mentaliteit — het blijven zoeken naar perfectie, ook buiten je comfortzone — maakt van Van der Poel een zeldzame figuur in het peloton. Hij wint, ja, maar hij durft ook te verliezen. En vooral: hij leert ervan.
Milan vs. Van der Poel: De Nieuwe Rivaliteit?
Is hier sprake van een nieuwe rivaliteit in wording? Niet op het vlak van stijl, want beide renners verschillen als dag en nacht. Milan is een klassieke sprinter, gebouwd voor pure snelheid op vlak terrein. Van der Poel is een renner van lange halen, technische parcoursen, en chaos. Maar hun wegen kruisen elkaar steeds vaker.
In de Giro, in eendaagskoersen, en nu dus ook in de Dauphiné. En telkens opnieuw is het boeiend. Niet omdat het gaat om haat of jaloezie, maar juist omdat er zoveel respect is. Milan noemde Van der Poel na afloop “een voorbeeld” en “iemand waar ik als jonge renner naar opkeek”. Van der Poel, op zijn beurt, sprak over Milan met bewondering.
“Hij is jong, sterk, en heeft nog zoveel marge. Dat is een gevaarlijke combinatie.”
Waar Ligt de Grens van Grootheid?
Als we terugkijken op Van der Poel’s woorden — “het is bijna onmogelijk om hem te kloppen” — dan rijst de vraag: wanneer aanvaardt een kampioen zijn grens? En is dat zwakte, of net kracht?
Voor Van der Poel lijkt het antwoord helder. Hij blijft streven naar verbetering, maar erkent ook dat er dagen zijn waarop het gewoon niet lukt. Die houding maakt hem menselijker dan ooit. Het haalt hem weg uit de sfeer van onfeilbare superheld, en plaatst hem in het rijtje van sporters die hun succes niet alleen meten in zeges, maar in groei.
De Weg Vooruit: Wat Betekent Dit Voor de Tour?
De Dauphiné is traditioneel een belangrijke graadmeter voor de Tour de France. En als we deze week iets geleerd hebben, dan is het dat Milan in bloedvorm verkeert — en dat Van der Poel blijft zoeken naar dat ene stukje perfectie. Maar met zijn veelzijdigheid en explosiviteit blijft hij een bedreiging, zeker in heuvelachtige etappes en chaotische finales.
“De Tour is een ander beest,” zei Van der Poel met een glimlach. “Daar komt zoveel bij kijken. Ik weet wat ik kan, en ik weet waar ik moet toeslaan.”
Zijn ploeg Alpecin-Deceuninck zal blij zijn met de consistentie, en mogelijk plannen smeden om hem in ritten te laten schitteren die Milan juist minder liggen.
Einde zonder Bitterheid
Toen Mathieu van der Poel van het podium stapte en terugliep naar de ploegbus, was er geen spoortje bitterheid. Wel een korte blik over de schouder, richting Milan. Een knikje, een blik van erkenning. Twee kampioenen, twee stijlen, maar één gemeenschappelijke taal: die van respect voor prestaties.
In die knik lag meer dan woorden. Het was de bevestiging dat sport niet draait om altijd de eerste zijn, maar om weten waar je staat, wie je bent, en wat je te leren hebt.
Slotbeschouwing
Mathieu van der Poel heeft alweer laten zien waarom hij tot de groten behoort. Niet door te winnen, maar door de moed om te verliezen, te reflecteren en tegelijk zijn eigen niveau te erkennen én te verhogen. Zijn woorden over Jonathan Milan zijn geen zwaktebod, maar een les in volwassenheid, sportiviteit en zelfkennis.
En wat Jonathan Milan betreft? Zijn ster blijft stijgen, zijn sprint blijft denderen, en zijn tegenstanders blijven bewonderen.
Maar één ding is zeker: de strijd tussen deze twee is nog lang niet gestreden.
