Van Kasseikoning tot Wereldicoon: ESPN’s Exclusieve Gesprek met Mathieu van der Poel – Een Openhartig Portret van Triomfen, Dieptepunten, Familietrots en Onverzadigbare Ambitie op Twee Wielen
In een zeldzaam, ongefilterd interview met ESPN laat Mathieu van der Poel de façade vallen. Het is geen standaard mediapraatje. Dit is een inkijk in het hoofd en hart van een atleet die niet alleen races wint, maar ook de manier waarop we wielrennen begrijpen herdefinieert. Van zijn explosieve overwinningen tot de pijnlijke momenten van mislukking, van de erfenis van Poulidor en Adri tot zijn eigen rol als een moderne gladiator op asfalt, gras en modder.
De Zetting: Een Rustige Studio, Een Stormachtig Verhaal
We ontmoeten Mathieu in een sobere opnamestudio van ESPN in Barcelona. De ruimte is strak, modern, maar voelt sereen. Van der Poel, gehuld in een eenvoudig wit T-shirt en jeans, straalt kalmte uit—maar achter die rustige blik schuilt de intensiteit van een renner die zijn sport niet alleen beoefent, maar herdefinieert.
Zijn handen rusten op zijn dijen. Zijn ogen kijken scherp, alert. Wanneer de eerste vraag valt – “Wat drijft je nog?” – komt het antwoord zonder aarzeling: “Het verlangen om te ontdekken waar mijn limiet ligt.”
Het Erfgoed: Geboren in het Zadel
Mathieu is niet zomaar een renner. Hij is erfgenaam van een dynastie. Zijn vader, Adrie van der Poel, won onder andere Luik-Bastenaken-Luik, de Amstel Gold Race, en een etappe in de Tour de France. Zijn grootvader, Raymond Poulidor, was de eeuwige tweede – geliefd, tragisch, heroïsch.
“Ik voel geen druk van mijn familie,” zegt hij. “Het is eerder inspiratie. Wat zij deden, op hun manier, was groots. Maar ik moet mijn eigen verhaal schrijven.”
En dat verhaal begint vroeg. Als kind in de modder, glibberend over parcoursen in het veldrijden. Als puber die met gemak tegenstanders vernederde bij de junioren. Als jonge prof die niet bang was om in meerdere disciplines tegelijk te domineren.
De Rivaliteit die de Sport Definieert
Er is geen Mathieu zonder Wout. Of misschien is het andersom. Wout van Aert, de Belgische krachtpatser, is zijn eeuwige spiegelbeeld. Ze komen uit dezelfde generatie, met dezelfde crossroots, en elk treffen tussen hen is geladen.
“Ik denk niet constant aan Wout,” zegt Mathieu. “Maar op belangrijke momenten weet je: hij zal daar zijn. En je moet beter zijn.”
Hun duels zijn legendarisch. Wie herinnert zich niet de iconische sprint in de Ronde van Vlaanderen van 2020? Of de modderige veldslagen in de Wereldbeker? Maar er is respect. “We duwen elkaar naar een hoger niveau. Zonder hem was ik misschien niet de renner die ik vandaag ben.”
De Monumenten: Glorie en Gewicht
Milaan-San Remo. Ronde van Vlaanderen. Parijs-Roubaix. Het zijn geen zomaar races – het zijn monumenten. En Van der Poel heeft ze alle drie gewonnen.
“Parijs-Roubaix was… alles,” zegt hij, terwijl hij even pauzeert. “Die helletocht over de kasseien, die onvoorspelbaarheid. Daar voel je of je gemaakt bent voor grootsheid.”
Hij herinnert zich het moment dat hij het Vélodrome binnenreed. “Je hoort het publiek, maar je hoofd is stil. Je weet dat je geschiedenis schrijft. Maar tegelijk denk je: wat komt hierna?”
De Pijn: Valpartijen, Kritiek en Zelftwijfel
Niet alles is goud wat blinkt. Van der Poel kent ook de donkere kanten. Zijn val in de Olympische mountainbikewedstrijd in Tokio. De rugproblemen die hem dwongen zich terug te trekken uit veldritseizoenen. De publieke kritiek wanneer hij ‘teveel’ zou willen.
“Het moeilijkste was niet de pijn, maar het mentale. Twijfelen of je ooit nog top zult zijn. Of je lichaam je plannen zal toelaten.”
En dan is er nog het incident in Australië tijdens het WK 2022. “Ik heb fouten gemaakt. Daar ben ik eerlijk over. Maar ik leer. Ik probeer elke dag een betere versie van mezelf te zijn – als renner, maar ook als mens.”
De Wereldtitel in Glasgow: Een Regenboog als Symbool
Augustus 2023. Glasgow. Mathieu wint het WK op de weg op heroïsche wijze. Aanvallend, dominant, onstuitbaar. De regenboogtrui is van hem.
“Die dag… ik wist dat alles klikte. Alles wat ik ooit geleerd had – van cross tot klassiekers – kwam samen in dat moment.”
Maar hij voegt eraan toe: “Het gaat niet alleen om winnen. Het gaat om hoe je wint. De manier waarop je rijdt moet mensen raken.”
Het Leven Buiten de Fiets
Mathieu leeft intens, maar evenwichtig. Zijn verblijf in Spanje, zijn relatie met Roxanne Bertels, zijn passie voor golf en padel – het zijn ankers.
“Ik heb geleerd dat ontspanning even belangrijk is als training. Zonder balans verlies je jezelf.”
Hij leest. Hij luistert naar muziek. Hij geniet van stilte. “In de luwte vind ik kracht. Het hoeft niet altijd lawaaierig te zijn.”
De Blik Vooruit: MTB, Olympische Spelen en Onvoltooide Dromen
De toekomst? Die ligt nog open. Mathieu wil schitteren op de Olympische Spelen van 2028. Hij wil wereldkampioen worden in het mountainbiken. En misschien… ooit de Tour de France.
“De Tour blijft iets magisch. Maar ik wil het op mijn voorwaarden doen. Geen drie weken meedoen om te overleven. Als ik ga, is het om iets te winnen.”
Hij is kritisch over het moderne wielrennen. Over de overdreven focus op wattages, op marginal gains. “Natuurlijk is data belangrijk. Maar wielrennen is ook intuïtie, lef, panache. Daar geloof ik in.”
Een Icoon Zonder Pose
Wat maakt Van der Poel zo uniek? Zijn talent? Zeker. Zijn veelzijdigheid? Onmiskenbaar. Maar misschien vooral: zijn echtheid.
Hij is geen renner die denkt in hashtags of slogans. Hij rijdt. Hij spreekt met zijn benen. Hij kiest zijn woorden zorgvuldig. Hij zoekt geen aandacht, maar krijgt die vanzelf – omdat zijn prestaties schreeuwen, zelfs als hij zwijgt.
Het ESPN-oordeel: Meer dan een Kampioen
Na het interview blijven de journalisten stil. Wat ze hoorden, was geen marketingpraatje. Het was de stem van een man die zijn vak beheerst, zijn verleden eert, en zijn toekomst zelf vormgeeft.
Mathieu van der Poel is geen klassiek kampioen. Hij is een architect van zijn eigen legende. Een atleet die niet leeft volgens conventies, maar zijn eigen pad snijdt – dwars door kasseien, grind, modder en asfalt.
Eindnoot: De Echo van Grootheid
Misschien is dat het mooiste aan Van der Poel. Dat hij de herinnering aan zijn grootvader Raymond Poulidor niet alleen in ere houdt, maar overtreft – op zijn eigen manier. Niet door eeuwig tweede te worden, maar door te domineren met flair. Niet door bescheidenheid als camouflage, maar door menselijkheid als kracht.
Hij is geen karikatuur van een kampioen. Hij is de kampioen van nu. En misschien, als de geschiedenis wordt geschreven, zal men zeggen: Hij veranderde het wielrennen, simpelweg door zichzelf te zijn.
