Mathieu van der Poel Kroont Zich Tot Onbetwiste Wereldkoning van het Wielrennen: Belgische Fenomeen Door ESPN Uitgeroepen tot Beste Renner op Aarde na Jaar van Ongekende Dominantie, Monumentale Zeges en Meedogenloze Meesterklasse
In een tijd waarin het wielrennen barst van het talent, waarin jonge renners records breken en koers na koers met ongekende precisie wordt gereden, is er één man die boven het peloton uitsteekt als een tijdloze kracht van natuur: Mathieu van der Poel. De 30-jarige Belg, die eerder al wereldkampioen veldrijden, wegwielrennen en mountainbike werd, is nu door ESPN uitgeroepen tot de beste wielrenner ter wereld. En dat niet zomaar – het verdict kwam na een jaar waarin hij de sport naar nieuwe hoogten tilde, zowel qua prestaties als charisma.
Dit is geen gewone sportverkiezing. Dit is een erkenning die reikt tot in de kern van wat wielrennen betekent. Van der Poel wordt niet alleen geprezen om zijn overwinningen, maar om zijn mentaliteit, zijn onversneden koersinstinct, en zijn vermogen om emotie en spektakel te verenigen in pure, ongetemde kracht.
Een seizoensstart met een statement
Het seizoen 2025 begon vroeg voor Van der Poel. Al in februari zette hij de toon in de Strade Bianche, waar hij – zoals enkel hij dat kan – een waanzinnige solo van 45 kilometer uit zijn benen schudde over het Toscaanse grind. In helse omstandigheden, door wind en regen, vloog hij over de witte wegen alsof hij niet van deze wereld was. Zijn overwinning daar was meer dan een zege; het was een aankondiging: ik ben niet gekomen om te verdedigen, ik ben gekomen om te heersen.
ESPN noemde die overwinning later “het tactische en fysieke hoogtepunt van de voorjaarsklassiekers – een meesterwerk dat zich kan meten met de allergrootste momenten in de wielergeschiedenis.”
En dat was nog maar het begin.
Van Sanremo tot Roubaix: een lente om nooit te vergeten
Na zijn triomf in Toscane volgde Milaan-Sanremo. In een koers die doorgaans op een tactisch steekspel uitdraait, zette Van der Poel opnieuw de boel op stelten. Hij versnelde op de Poggio, leek even te wachten, en trok dan met een explosie van kracht weg van Pogacar, Girmay en Evenepoel. Hij hield vol tot de Via Roma en pakte zijn tweede overwinning in La Primavera, dit keer met een overmacht die deed denken aan de groten der aarde: Merckx, Kelly, Cipollini.
Daarna volgde zijn absolute hoogtepunt: Parijs-Roubaix. In een heroïsche editie over een kurkdroog parcours doorkliefde Van der Poel de kasseien alsof ze asfalt waren. Hij viel aan in het Bos van Wallers, reed alleen door de Hel van het Noorden, en kwam solo aan in het Vélodrome van Roubaix met meer dan drie minuten voorsprong. Die prestatie alleen al had hem op de cover van L’Équipe en La Gazzetta dello Sport gezet – maar Van der Poel was nog lang niet klaar.
De regenboog als wapen: dominantie in het wereldkampioenstricot
Het jaar 2025 was voor Van der Poel ook het eerste volledige seizoen in de regenboogtrui op de weg, nadat hij in Glasgow in 2023 en Zürich in 2024 wereldkampioen werd. Nooit eerder leek een renner zo op zijn plek in de mythische kleuren. Waar sommigen onder de druk bezwijken, groeide Van der Poel er juist door. De trui was geen last, maar een wapen.
Met die trui veroverde hij ook de Ronde van Vlaanderen – zijn zesde monument – en deed dat in stijl. Op de Koppenberg liet hij een elitegroep staan als waren het junioren. De beelden van zijn onmenselijke cadans, zijn open mond en vurige blik terwijl hij door de hel klom, gingen de wereld over.
Na de finish in Oudenaarde, met modder op zijn gezicht en tranen in zijn ogen, zei hij: “Deze is voor mijn grootvader. Voor de liefde voor de koers die hij me doorgaf. Ik voel hem elke keer als ik de wind trotseer.”
Een zomer van hoogtepunten
Na het voorjaar koos Van der Poel voor een rustiger schema richting het WK mountainbike in Val di Sole, waar hij opnieuw uitkwam als wereldkampioen – zijn vijfde in die discipline. ESPN roemde hem om zijn veelzijdigheid: “Van der Poel is de enige atleet ter wereld die in drie totaal verschillende wielerdisciplines op het hoogste niveau kan winnen. Zijn dominantie kent geen grenzen.”
De zomer bracht ook een verrassingsoptreden in de Tour de France. Van der Poel reed niet voor het klassement, niet voor het groen, maar voor de kunst van het aanvallen. In de rit naar Limoges reed hij een lange ontsnapping en liet het peloton verbijsterd achter. Hij won de etappe met een machtige jump op de streep, versloeg sprinters als Philipsen en Groenewegen, en liet opnieuw zien dat zijn sprint net zo dodelijk is als zijn solo’s.
Waarom ESPN hem kroonde tot de beste
De verkiezing van ESPN, waarin 43 internationale wielerexperts hun stem uitbrachten, was unaniem. Van der Poel kreeg 42 van de 43 stemmen als nummer één. De motivatie? Zijn combinatie van fysieke kracht, tactisch inzicht, technische beheersing, én zijn vermogen om het publiek te beroeren.
“Van der Poel is geen machine, geen robot. Hij is kunst op twee wielen,” aldus José Been, één van de stemgerechtigden. “Hij rijdt niet alleen om te winnen, hij rijdt om te raken. Om mensen te laten voelen wat wielrennen echt is.”
De man achter de renner
Wat Van der Poel extra bijzonder maakt, is dat hij ondanks zijn status volledig menselijk blijft. Geen kapsones, geen diva-gedrag. Wie hem tegenkomt in de paddock, krijgt een knikje, een glimlach. Zijn interviews zijn eerlijk, soms ontwapenend, en altijd in dienst van de koers.
Zijn entourage – met vader Adrie en partner Roxanne – blijft klein en vertrouwd. Zijn trainingen in Spanje doet hij vaak alleen. “Ik moet blijven voelen waarom ik fiets,” zei hij in een interview met Het Nieuwsblad. “Niet voor de likes, niet voor het applaus, maar voor de vrijheid, voor het vuur in mijn buik.”
Zijn relatie met het publiek is uniek. Kinderen dragen zijn trui, volwassenen bewonderen zijn stijl. Hij is geen afstandelijke superster, maar een renner van het volk, zoals Tom Boonen en Johan Museeuw dat ooit waren.
Rivalen buigen het hoofd
Zelfs zijn grootste rivalen, zoals Wout van Aert en Tadej Pogacar, erkenden de grootsheid van Van der Poel dit jaar. Pogacar zei na Roubaix: “Ik dacht dat ik in topvorm was, maar Mathieu reed in een andere dimensie.”
Van Aert, met wie hij al jaren een legendarische rivaliteit onderhoudt, gaf toe: “We hebben vaak gestreden, maar dit jaar was hij een klasse apart. Wat hij heeft gepresteerd, is historisch.”
Wat brengt de toekomst?
Met inmiddels zes monumenten, meerdere wereldtitels en een aura van onaantastbaarheid rijst de vraag: wat kan Van der Poel nog bereiken?
Een Grand Tour winnen lijkt niet zijn ambitie, maar insiders suggereren dat hij in 2026 een gooi wil doen naar het WK tijdrijden – gewoon, omdat het nog niet op zijn palmares staat. Ook de Olympische Spelen van Los Angeles lonken, zowel op de weg als in het mountainbike.
Maar het grootste doel lijkt niet meetbaar in truien of bekers. Het is de nalatenschap. De vonk die hij in jonge renners ontsteekt. De herinnering aan koersen die het hart sneller deden slaan.
Epiloog: een kampioen voor de eeuwigheid
In het slot van zijn ESPN-portret klonk het zo:
“Sommige sporters worden herinnerd om hun cijfers. Anderen om hun stijl. Maar Mathieu van der Poel wordt herinnerd om zijn ziel. Hij is niet zomaar de beste wielrenner van dit moment. Hij ís wielrennen.”
En misschien is dat het mooiste compliment dat een renner ooit kan krijgen. Geen statistiek, geen ranglijst, geen contract kan vatten wat Mathieu van der Poel betekent voor de sport.
Want zolang er kinderen zijn die dromen van demarrages op de Poggio, van een solo door de kasseien, van de regenboog op hun rug, zal de naam Mathieu van der Poel weerklinken.
Niet als een echo van het verleden, maar als een levend monument van alles wat wielrennen zo grenzeloos mooi maakt.
