Thibau Nys Sluit Voorjaar Af met Gemengde Gevoelens en Eerlijk Zelfinzicht: ‘Op Cruciale Momenten Ontbrak het Zelfvertrouwen om te Denken: Komaan, Dit Is Mijn Moment’—Een Veelbelovende Lente die Evenveel Vragen als Antwoorden Opleverde voor het Belgische Talent
In een sportwereld waarin verwachtingen soms zwaarder wegen dan fysieke vermogens, is het verfrissend wanneer een jonge renner als Thibau Nys zich openstelt over zijn twijfels. Het voorjaar van 2025 was voor de Belgische wielrenner, zoon van veldritlegende Sven Nys, geen mislukking, maar ook geen triomftocht. Het was eerder een leerproces. Een reeks van races waarin hij streed, groeide, en soms verloor—maar waarin hij vooral zichzelf beter leerde kennen. “Ik had niet altijd het vertrouwen om te zeggen: ‘komaan, dit is mijn moment’,” zei hij na zijn laatste koers van het voorjaar. Die woorden, eenvoudig maar krachtig, vatten een seizoen samen waarin potentieel en onzekerheid hand in hand gingen.
De Lente Begint met Energie en Verwachting
Thibau Nys begon zijn voorjaar met een berg aan verwachtingen. Niet alleen van de buitenwereld—analisten, fans, en media die hem graag als ‘de volgende Van Aert’ of ‘de erfgenaam van Van der Poel’ zagen—maar ook van zichzelf. Zijn seizoensopbouw verliep vlekkeloos. Na een sterke winter waarin hij het veldritseizoen zonder noemenswaardige blessures had afgewerkt, schakelde hij snel over naar de weg. Zijn doelen lagen klaar: meedoen in de Vlaamse klassiekers, progressie tonen in het heuvelachtige werk, en bewijzen dat zijn explosiviteit ook in het peloton van WorldTour-niveau tot zijn recht komt.
In de Ster van Bessèges liet hij al snel zien dat zijn benen goed waren. Hij reed attent, vocht voor posities, en haalde een paar mooie ereplaatsen binnen. “De motor is er,” zei ploegleider Jens Van Beylen destijds. “Maar we moeten nog zien of hij de punch kan combineren met koersinzicht op het hoogste niveau.” Die balans bleek moeilijker dan verwacht.
Dwars Door Vlaanderen: Een Moment van Gemiste Kansen
Eén van de eerste echte testen voor Nys kwam in Dwars door Vlaanderen, een koers die vaak als generale repetitie voor de Ronde van Vlaanderen wordt gezien. Hier werd het contrast tussen zijn fysieke paraatheid en mentale twijfel voor het eerst pijnlijk duidelijk. In de finale bevond hij zich in een gunstige positie: in een tweede groep net achter de koplopers, met de mogelijkheid om de oversteek te maken. Maar hij aarzelde. Wachtte net iets te lang. En toen hij uiteindelijk besloot te demarreren, was het te laat.
“Ik voelde het wel in de benen,” vertelde Nys na afloop, “maar ik had niet het vertrouwen om gewoon te gáán. Om die knoop door te hakken.” Het was een moment dat typerend bleek voor zijn voorjaar. Telkens weer zat hij er ‘bijna bij’, maar ook telkens nét niet. In de Amstel Gold Race was het hetzelfde verhaal: actief in de heuvelzone, mee in de tweede waaier, maar geen echte stempel in de finale.
Druk en Vergelijkingen: De Zegen en Vloek van een Bekende Naam
Wie Thibau Nys zegt, zegt ook Sven. De vergelijking is onvermijdelijk, en zelfs al rijdt Thibau inmiddels meer op de weg dan in het veld, de erfenis van zijn vader hangt als een dubbele vlag boven zijn carrière. Trots én gewicht. “Ik voel dat niet als een last,” zei hij ooit. “Maar ik weet dat mensen kijken met een andere bril. Elke prestatie wordt meteen geplaatst in een familieverhaal.” Die perceptie maakt het moeilijk om puur als individu beoordeeld te worden.
Bovendien is hij ook actief in een generatie van uitzonderlijke talenten. Mathieu van der Poel en Wout van Aert zijn geen gewone referentiepunten—het zijn buitencategorie kampioenen. Vergelijken met hen is alsof je een jonge pianist langs de maatstaven van Mozart legt. Toch gebeurt het. Als Nys niet meespeelt in de finale, klinkt al snel: “Zou Van der Poel hier ook geaarzeld hebben?”
Dat zorgt voor een psychologisch spanningsveld. “Je wilt bewijzen dat je thuishoort op dat niveau,” zegt hij. “Maar als je dan twijfelt op het moment suprême, dan voelt het alsof je alles hebt weggegooid.”
De Ronde van Vlaanderen: Slagveld met Gemengde Signalementen
In de Ronde van Vlaanderen, misschien wel de meest beladen koers voor elke Belg, stond Nys voor het eerst écht onder druk. De verwachtingen waren hoog, zelfs al was hij zelf realistisch: een top tien zou fantastisch zijn. Maar de koers bleek genadeloos. Nys zat goed gepositioneerd tot aan de Oude Kwaremont, maar daar kraakte hij. Een klein gaatje werd een kloof, en voor hij het wist bevond hij zich in niemandsland.
Toch kwam hij binnen op een verdienstelijke 22ste plek. Geen topresultaat, maar wél een bewijs dat hij fysiek in orde was. “Ik moet leren die laatste puzzelstukjes te leggen,” zei hij na afloop. “Op zich doe ik alles goed: voeding, training, positionering. Maar in de beslissende momenten mis ik nog iets.”
Mentale Coaching en Nieuwe Structuren bij Lidl-Trek
Binnen het team van Lidl-Trek beseffen ze dat het mentale aspect minstens even belangrijk is als het fysieke. Sinds dit voorjaar werkt Nys samen met een sportpsycholoog. Niet omdat er iets mis is, maar omdat hij voelt dat daar nog winst te boeken valt. “Ik wil niet wachten tot ik mentaal een crash meemaak,” zei hij daarover. “Ik wil nu al werken aan die innerlijke zekerheid. Aan het gevoel dat ik mezelf mag vertrouwen.”
Die aanpak maakt deel uit van een bredere filosofie binnen de ploeg. Niet alleen wordt er ingezet op technologie en innovatie, maar ook op menselijke groei. “We bouwen hier geen machines, maar mensen,” aldus performance manager Josu Larrazabal. En bij Thibau zien ze een ruwe diamant, iemand met een unieke combinatie van explosiviteit, koersinzicht en communicatieve kracht.
De Stem van de Renner: Openheid als Kracht
Wat Nys onderscheidt van veel leeftijdsgenoten, is zijn vermogen tot zelfreflectie. Waar anderen de neiging hebben om teleurstellingen te verbloemen of af te schuiven, zegt hij rechtuit hoe hij zich voelt. “Ik ben niet slecht, maar ik ben ook nog niet waar ik wil zijn.” Die eerlijkheid wordt door veel wielervolgers gewaardeerd. Het maakt hem menselijk, toegankelijk. Geen gepolijst mediamasker, maar een echte stem.
Zijn interview na de Waalse Pijl was tekenend. Daar zei hij letterlijk: “Op het moment dat ik moest springen, dacht ik: wat als ik stilval? En dus deed ik niks. En toen was het moment voorbij.” Zulke kwetsbaarheid is zeldzaam in de sportwereld, waar atleten vaak geleerd wordt om ‘mentaal hard’ te zijn. Maar Nys toont aan dat openheid juist een vorm van kracht kan zijn.
Wat Zegt de Toekomst?
Nu zijn voorjaarscampagne erop zit, richt Thibau Nys zich op de tweede helft van het seizoen. De Ronde van België, het BK en mogelijk de Vuelta komen eraan. In die wedstrijden hoopt hij vooral op één ding: vrijheid. “Ik wil koersen zonder dat stemmetje in mijn hoofd. Gewoon voelen dat ik mag gáán.”
Zijn doelen zijn helder, maar hij beseft ook dat groei geen rechte lijn is. “Soms moet je een stap achteruit zetten om er twee vooruit te maken.” Hij verwijst graag naar renners als Remco Evenepoel, die ondanks teleurstellingen hun eigen pad blijven volgen. “Iedereen wil een Van der Poel zijn. Maar ik wil vooral mezelf zijn.”
Binnen het team krijgt hij die ruimte. Ploegleiders spreken vol vertrouwen over zijn evolutie. “Thibau komt er wel,” zegt directeur sportif Steven de Jongh. “Je ziet het in hoe hij leert, hoe hij verwerkt, hoe hij elke keer weer terugkomt. Hij mist nog wat hardheid in de finale, maar die komt vanzelf.”
Een Voorjaar van Groei, Geen Falen
Het is verleidelijk om prestaties in wielrennen te meten in overwinningen, podiumplaatsen en klassementen. Maar bij jonge renners als Thibau Nys is het minstens zo belangrijk om te kijken naar de kwaliteit van het leerproces. Dit voorjaar was misschien geen feest van successen, maar het was wel een intensieve fase van ontwikkeling.
Hij leerde hoe het voelt om in de wind te zitten tegen wereldtoppers. Hij ontdekte hoe verlammend twijfel kan zijn in het heetst van de strijd. En hij begreep dat vertrouwen niet iets is wat je cadeau krijgt, maar iets wat je moet opbouwen—kilometer per kilometer, koers na koers.
Slotbeschouwing: Het Belang van Traag Meesterschap
In een tijdperk waarin wielrenners als twintigjarigen al wereldtitels winnen en tieners op het podium staan in monumenten, is het haast revolutionair om langzaam te groeien. Maar misschien is dat precies wat Thibau Nys nodig heeft. Niet de stormachtige entree van een fenomeen, maar de gestaag rijzende lijn van een man die zijn eigen weg durft te kiezen.
Zijn voorjaar van 2025 zal niet de geschiedenisboeken halen als het begin van een heerschappij. Maar het zal wél herinnerd worden als het seizoen waarin hij leerde dat vertrouwen, net als conditie, getraind moet worden. Dat koersinzicht groeit met ervaring. En dat wie zich durft uit te spreken over twijfel, sterker terugkomt dan ooit.
Thibau Nys staat aan het begin van een lange, veelbelovende carrière. En als hij dat stemmetje in zijn hoofd leert vervangen door een innerlijke stem die zegt: “Komaan, dit is mijn moment”, dan zullen de overwinningen vanzelf volgen. En dan zullen we ons deze lente herinneren als het begin van iets groots. Niet omdat hij won. Maar omdat hij durfde te groeien.
