‘Ik reed al op de limiet vanaf ver in de finale’ – Hoe Mathieu van der Poel met pure wilskracht een podiumplaats veroverde in een genadeloze editie van de Ronde van Vlaanderen en zijn status als onverzettelijke kampioen bevestigde
De Ronde van Vlaanderen. Een koers die geen genade kent. Elk jaar opnieuw herschrijft deze monumentale wedstrijd de definitie van fysieke en mentale grensverlegging. De kasseien zijn brutaal. De hellingen zijn meedogenloos. En de renners – zelfs de besten onder hen – worden er niet zelden tot hun absolute kern gestript. Zondag 6 april 2025 was daarop geen uitzondering. Terwijl regenbuien over de Vlaamse Ardennen trokken en windvlagen zich als onzichtbare tegenstanders in het peloton nestelden, stond één man opnieuw in het oog van de storm: Mathieu van der Poel.
Geen overwinning dit keer. Geen solo op de Koppenberg. Geen zegegebaar op de aankomst in Oudenaarde. Maar wat de Nederlander zondag liet zien, ging verder dan winnen of verliezen. In een koers waarin alles tegenzat – van het weer tot de benen – sleepte Van der Poel zichzelf naar een derde plaats die evenveel zei over zijn karakter als zijn benen. “Ik zat al vroeg op de limiet,” gaf hij na afloop toe. “Maar ik wilde absoluut op het podium staan.”
Wat volgde was geen klassiek kampioensverhaal vol dominantie. Wat volgde was een verhaal van vechten. Overleven. En uiteindelijk: respect afdwingen.
Het decor: De Ronde zoals we die kennen – en vrezen
De editie van 2025 beloofde vooraf vuurwerk. De favorietenlijst was gevuld met namen die in een andere tijd als absolute topfavorieten zouden gelden: Tadej Pogacar, terug in Vlaanderen na zijn heroïsche zege in 2023. Wout van Aert, op de terugweg na blessureleed maar altijd gevaarlijk. En uiteraard Van der Poel zelf, de regerend wereldkampioen, die dit voorjaar al een dominante overwinning had behaald in Milaan-San Remo.
Maar Vlaanderen is geen koers waar favorieten op voorhand winnen. Vlaanderen is een koers die beslist wordt op de Oude Kwaremont, Paterberg, Taaienberg, in de waaiers op de vlakke stukken, en in de chaos van valpartijen, lekke banden en mentale slijtages.
De eerste 100 kilometer verliepen relatief gecontroleerd. Maar vanaf het moment dat het peloton de hellingen begon aan te snijden, veranderde de koers in een uitputtingsslag. Regen maakte de stenen glad. Rijders gleden onderuit. En het peloton werd kilometer na kilometer kleiner, uit elkaar geslagen door de ritmische cadans van marteling die Vlaanderen kenmerkt.
Van der Poel’s koers: Vroeg op de limiet, nooit opgeven
Wat meteen opviel bij Van der Poel was dat hij niet zijn gebruikelijke frisheid toonde. Waar hij in eerdere jaren met speels gemak over de Kwaremont vloog of zijn rivalen met één versnelling loste, reed hij dit keer met een gezicht vol inspanning en een cadans die iets minder soepel oogde.
“Vanaf de tweede passage van de Taaienberg voelde ik het eigenlijk al,” zei hij na afloop. “Het was niet slecht, maar ik wist: ik ben vandaag niet de sterkste in koers. Dat moet je aanvaarden.”
Die erkenning maakte zijn prestatie des te indrukwekkender. Waar anderen zouden lossen, vertragen, of gokken op een aanval die net te laat komt, besloot Van der Poel zich volledig toe te leggen op overleven. Elke helling werd een gevecht met zichzelf. Elke bocht een nieuw moment van focus. De demarrage van Pogacar op de Koppenberg kon hij niet volgen – “hij reed weg alsof het niets was” – maar hij bleef koelbloedig.
Samen met Mads Pedersen en Matej Mohorič reed hij in een tweede groep, in de wetenschap dat het podium nog mogelijk was. De samenwerking was niet perfect – Mohorič reed weinig kop – maar Van der Poel zette zijn ego opzij. “Ik had het al zwaar genoeg. Als ik bleef doorrijden, wist ik: misschien kan ik die derde plek nog pakken.”
Een ander soort heldendom
Toen Pogacar solo naar de overwinning reed – een meesterlijke demonstratie van kracht en timing – was de strijd om plek twee en drie nog lang niet beslist. Pedersen probeerde Van der Poel te lossen op de Paterberg, maar de Nederlander beet zich vast. Zelfs toen zijn gezicht vertrok van de pijn en zijn benen nauwelijks nog mee wilden, bleef hij op de limiet rijden.
“Het was niet mooi vandaag. Het was geen show,” zei hij. “Maar het was karakter.”
Die woorden raakten de kern van wat Van der Poel zondag liet zien. In een sport die vaak gefascineerd is door overwinningen, solo’s, en glorieuze momenten, herinnerde hij de wielerwereld eraan dat er ook heldendom schuilt in het falen met stijl. Of beter: in het slagen zonder magie. In het tonen van veerkracht wanneer het lichaam ‘nee’ zegt.
De reacties: Respect van rivalen en fans
Na de koers regende het lof van collega-renners, analisten en fans.
Philippe Gilbert, die de koers voor RTBF analyseerde, noemde Van der Poel’s podiumplaats “misschien wel indrukwekkender dan zijn zege van vorig jaar.” “Iedereen kon zien dat hij niet top was, maar hij gaf niet op. Dat is de essentie van de Ronde.”
Ook Wout van Aert, die opgaf na mechanische pech, stak de loftrompet. “Mathieu is een echte kampioen. Hij hoeft niet altijd te winnen om respect af te dwingen. Vandaag liet hij zien waarom hij zo speciaal is.”
Op sociale media werd zijn optreden omschreven als “heroïsch”, “menselijk” en “inspirerend”. De Belgische krant Het Nieuwsblad gaf hem vier sterren in hun traditionele rennersquotering: “Zonder topbenen, met topkarakter.”
Wat betekent deze podiumplaats?
In het klassement telt een derde plaats uiteraard niet als overwinning. Maar in het bredere verhaal van Van der Poel’s carrière is deze prestatie meer dan zomaar een podium.
Het bevestigt zijn continuïteit op het hoogste niveau. Sinds 2019 heeft hij élk voorjaar minstens één monument gewonnen of een top-3 plaats behaald in de grootste koersen. Het toont ook dat hij niet afhankelijk is van ‘superdagen’, maar ook op mindere dagen kan oogsten door puur karakter.
En het onderstreept zijn status als ambassadeur van moderne wielercultuur: een renner die niet klaagt, niet wijst, maar rijdt.
De lessen voor het voorjaar
Met de Ronde van Vlaanderen achter de rug en Parijs-Roubaix in aantocht, is er nu de vraag: wat volgt?
“Parijs-Roubaix wordt opnieuw een ander verhaal,” zei Van der Poel. “Het is misschien nog zwaarder, maar ook eerlijker. Daar komt het puur aan op kracht, zonder al te veel explosieve hellingen.”
Zijn team, Alpecin-Deceuninck, zal de komende dagen evalueren hoe hij herstelt van deze inspanning. Maar insiders geven aan dat Van der Poel zich “mentaal scherper dan ooit” voelt, ondanks de fysieke uitputting.
“Ik heb vandaag niet gewonnen, maar ik heb iets belangrijkers gevonden: vertrouwen in mijn fundament. Zelfs als ik niet top ben, kan ik meedoen.”
Epiloog: Niet de dag van magie, wel die van moed
Zondag 6 april zal niet de geschiedenisboeken ingaan als de dag waarop Van der Poel Vlaanderen veroverde. Geen poster op tienerslaapkamers. Geen YouTube-compilaties met epische muziek.
Maar misschien, heel misschien, is deze editie net zo waardevol als zijn overwinningen. Omdat het laat zien dat grootsheid niet alleen zit in triomf, maar ook in strijd. In het niet opgeven. In het blijven duwen, zelfs als de benen schreeuwen om te stoppen.
Mathieu van der Poel stond op het podium met een gezicht vol modder en vermoeidheid. Geen glimlach, wel voldoening.
“Ik reed op de limiet vanaf ver,” herhaalde hij nog eens. “Maar ik bleef gaan.”
En daarin, in dat simpele zinnetje, lag alles wat wielrennen zo mooi maakt.
