“Hij is meer dan een rivaal — hij is mijn broer in elke betekenis”: Wout van Aert brengt een diep emotioneel eerbetoon aan Mathieu van der Poel, over hun onvergetelijke reis van felle rivalen tot broeders voor het leven, verenigd door respect, opoffering en de eeuwige ziel van het wielrennen
Er zijn momenten in de sport waarop rivaliteit uitgroeit tot iets diepers — iets dat de grenzen van competitie overstijgt. In de wereld van het wielrennen is er geen verhaal dat dit beter belichaamt dan dat van Wout van Aert en Mathieu van der Poel. Jarenlang stonden ze lijnrecht tegenover elkaar, vochten ze wiel aan wiel in modder, wind en regen, maar achter die rivaliteit schuilde een band die sterker bleek dan wie dan ook ooit had gedacht: een band van wederzijds respect, bewondering en
In een recent interview op Belgische televisie liet Wout van Aert zijn emoties de vrije loop toen hij sprak over zijn “eeuwige rivaal” en tegelijk “beste vriend”, Mathieu van der Poel. “Hij is meer dan een vriend — hij is mijn broer,” zei Van Aert met een glimlach en tranen in zijn ogen. “We hebben samen gevochten, elkaar pijn gedaan, elkaar uitgedaagd. Maar zelfs in onze zwaarste momenten voelde ik altijd zijn respect. Mathieu is iemand die me beter heeft gemaakt — als renner, maar vooral als mens.”
Een rivaliteit die generaties heeft gevormd
De eerste ontmoetingen tussen Van Aert en Van der Poel dateren van hun jeugdjaren, in de jeugdcrossen van België en Nederland. Wat begon als onschuldige duels tussen twee getalenteerde tieners, groeide uit tot een van de meest iconische rivaliteiten in de moderne wielerhistorie. Cross, weg, veld — waar de ene verscheen, stond de andere er ook.
“Van jongs af aan voelden we die drang om elkaar te overtreffen,” vertelt Van Aert. “Maar het ging nooit om haat. Het ging om trots. We wisten dat als je Van der Poel kon verslaan, je echt iets had bereikt. En dat gevoel is nooit verdwenen.”
De jaren 2018 tot 2023 vormden het hoogtepunt van hun sportieve strijd. In de modder van Namen, de sneeuw van Val di Sole en de wegen van Vlaanderen vochten ze veldslag na veldslag. Toch was het nooit puur competitie — het was kunst in beweging, een spel van aanvallen, reageren en wederzijds respect.
Respect boven alles
Toen Mathieu van der Poel in 2023 zijn tweede wereldtitel op de weg veroverde, was Van Aert een van de eersten die hem publiekelijk feliciteerde. “Hij was gewoon beter, en dat moet je kunnen erkennen,” zei Wout toen. “We hebben allemaal slechte dagen, maar wat Mathieu deed, was groots. Dat respect moet je tonen.”
Die woorden kwamen recht uit het hart, en ze waren tekenend voor hun band. Ondanks de mediadruk die hen vaak als rivalen met een vleugje vijandigheid afschilderde, wisten beide renners dat de waarheid complexer was. Ze waren twee atleten die elkaar nodig hadden — om te groeien, om grenzen te verleggen, om de sport te verheffen.
“Er zijn momenten geweest dat ik hem wilde haten,” bekende Van Aert lachend. “Wanneer hij weer eens iets deed wat ik onmogelijk achtte — een solo van 60 kilometer, een sprint na een valpartij. Maar diep vanbinnen voelde ik alleen bewondering. Mathieu is een fenomeen. Je kunt niet anders dan respect voor hem hebben.”
Een vriendschap buiten de koers
Wat veel mensen niet zien, is dat Van Aert en Van der Poel ook buiten de koers een bijzondere band delen. Hoewel ze geen dagelijkse vrienden zijn, bestaat er een diepe wederzijdse genegenheid. Tijdens familiedagen, gala’s of sportevenementen zoeken ze elkaar op, delen ze herinneringen aan hun jeugd en lachen ze om hoe hun levens parallel zijn gelopen.
Van Aert vertelt over een moment na het WK veldrijden in Hoogerheide in 2023, waar Van der Poel goud won: “Hij kwam naar me toe, sloeg een arm om me heen en zei: ‘We hebben er samen iets moois van gemaakt.’ Dat raakte me diep. Het toonde de mens achter de kampioen.”
Die woorden vatten precies samen wat hun relatie zo uniek maakt. Achter de intensiteit van hun rivaliteit schuilt een diepe vorm van menselijkheid — twee mannen die elkaar begrijpen op een niveau dat alleen zij kennen.
Pijn, verlies en groei
Beide renners hebben hun eigen pad van pijn en opoffering gekend. Van Aert’s zware val in de Tour de France van 2019, Van der Poel’s rugblessure en mentale strijd in 2022 — het zijn momenten waarop ze elkaars steun hebben gevoeld.
“Toen ik geblesseerd was, stuurde hij me berichten. Geen grote woorden, gewoon: ‘Rustig blijven, maat. Je komt terug.’ En dat deed iets met me,” vertelt Van Aert. “Het liet zien dat, ondanks alles wat mensen zeggen over onze rivaliteit, hij echt om me geeft. En ik om hem.”
De erfenis van twee grootheden
Nu beiden in hun dertiger jaren zijn aangekomen, groeit het besef dat hun tijd als actieve rivalen langzaam zal eindigen. Maar de erfenis die ze samen hebben opgebouwd, is onuitwisbaar. In Vlaanderen en Nederland spreken fans niet over Van Aert of Van der Poel — ze spreken over Van Aert en Van der Poel. Een duo dat het wielrennen van een hele generatie kleur heeft gegeven.
“Als we later oud zijn en op een terrasje zitten, zullen we lachen om hoe serieus we alles namen,” zegt Wout met een glimlach. “Maar ik weet één ding zeker: ik zal altijd trots zijn dat ik mijn carrière naast hem heb beleefd.”
Broederschap op de fiets
Wat begon als een strijd tussen twee jonge talenten is uitgegroeid tot een van de meest ontroerende verhalen in de sport. Hun duels hebben miljoenen mensen geraakt, niet alleen door de spanning, maar vooral door de eerlijke emoties die ze tonen — trots, frustratie, respect, maar bovenal: liefde voor de sport en voor elkaar.
Van Aert besluit zijn ode met woorden die door merg en been gaan:
“Mathieu zal altijd mijn grootste tegenstander blijven. Maar hij is ook mijn spiegel, mijn motivatie, mijn broer. Zonder hem zou ik niet zijn wie ik nu ben. En dat zal ik hem nooit vergeten.”
Wat rest, is bewondering. Niet alleen voor hun prestaties, maar voor de manier waarop twee mannen, gevormd door strijd, elkaar vonden in wederzijds respect. In een tijd waarin sport vaak draait om ego en winst, herinneren Wout van Aert en Mathieu van der Poel ons eraan wat sport werkelijk betekent: menselijkheid, kameraadschap en een eeuwige band die geen finishlijn kent.
