“Hij Is Meer Dan Een Vriend – Hij Is Mijn Broer”: Wout van Aert Brengt Een Emotioneel Eerbetoon Aan Mathieu van der Poel en Vertelt Over Hun Reis van Jonge Rivalen tot Eeuwige Broederband, Gebouwd op Respect, Strijd en de Pure Ziel van het Wielrennen
Er zijn vriendschappen in de sport die uit wederzijds respect ontstaan, en er zijn relaties die daar ver bovenuit stijgen — banden die worden gesmeed in modder, regen, pijn en glorie. Voor Wout van Aert is die band met Mathieu van der Poelprecies dat: iets wat de grenzen van competitie overstijgt. In een recent interview sprak de Belgische kampioen met opvallende openheid over zijn gevoel voor de man die jarenlang zijn grootste rivaal én zijn diepste inspiratiebron is geweest.
“Hij is meer dan een vriend voor mij. Hij is als een broer. We hebben samen zoveel meegemaakt sinds onze jeugd, in de cross, op de weg, in alles wat we deden,” zei Van Aert met ontroering in zijn stem.
Het was geen vluchtige uitspraak. De woorden droegen het gewicht van jaren — jaren vol rivaliteit, wederzijds begrip en een groeiende waardering die zelfs de felste strijd niet kon breken.
Van modder tot monumenten: een gedeelde oorsprong
Het verhaal van Wout en Mathieu begint lang voor de wereld hen als supersterren kende. Ze waren twee jonge jongens met dezelfde droom, die elkaar keer op keer tegenkwamen op lokale veldritparcoursen. In die dagen was er nog geen camera, geen publiek, alleen de pure liefde voor de fiets.
“Als ik terugdenk aan die tijd,” vertelt Van Aert, “zie ik twee kinderen die elkaar elke week wilden verslaan, maar die ook wisten dat ze elkaar beter maakten. Zonder Mathieu was ik niet de renner die ik nu ben.”
Hun rivaliteit was fel, zelfs op jonge leeftijd. Waar anderen zouden bezwijken onder die druk, groeiden zij juist door. Ze duwden elkaar voorbij hun grenzen. Elke race was een les, elke nederlaag een vonk voor de volgende overwinning.
Rivalen in de ogen van de wereld, broers in het hart
Toen ze doorbraken op het hoogste niveau van het veldrijden, leek de wereld gebiologeerd door hun strijd. “Van Aert tegen Van der Poel” werd een merknaam, een saga die elke winter opnieuw werd verteld. De media bouwden er een mythe rond – de Belgische kracht versus de Nederlandse finesse, de man van het labeur tegen de man van het talent.
Maar wat het publiek niet altijd zag, was de onderlinge bewondering.
“De buitenwereld zag strijd,” zegt Wout. “Maar wij zagen groei. Ik wist dat hij iets uitzonderlijks was. Zelfs als hij me versloeg, voelde ik trots, omdat ik wist dat ik deel uitmaakte van iets groters.”
De momenten die ze nooit vergeten
Er zijn momenten in hun gedeelde geschiedenis die symbool staan voor hun unieke band. Zoals het WK veldrijden in Valkenburg in 2018, waar Mathieu zwaar ontgoocheld raakte en Wout wereldkampioen werd. In plaats van te vieren, toonde Van Aert respect: “Ik kon zien hoe hard het hem raakte, en dat deed mij ook pijn. We strijden, ja, maar we begrijpen elkaars offers.”
Of de Ronde van Vlaanderen van 2020, waar ze elkaar letterlijk tot de laatste meter bevochten. Van Aert verloor die dag, maar noemde het later “een van de mooiste koersen van mijn leven.” Hij zei toen al: “Als ik moet verliezen, dan het liefst van hem.”
Dat is geen valse bescheidenheid — dat is wat ware sportieve broederschap betekent.
Respect boven alles
In het wielrennen is rivaliteit zelden puur. Er spelen belangen, media-aandacht, druk en emoties mee. Toch hebben Van Aert en Van der Poel altijd een vorm van zuiverheid bewaard in hun relatie.
“Er zijn momenten geweest dat we elkaar even niet konden uitstaan,” zegt Wout eerlijk. “Maar dat is normaal. Je wil winnen. Je leeft ervoor. En toch, op het einde van de dag, weet ik dat hij dezelfde passie deelt. Dat schept een band die dieper gaat dan uitslagen.”
Het respect tussen hen is zichtbaar, zelfs zonder woorden. Wanneer Mathieu wint, applaudisseert Wout. Wanneer Wout triomfeert, is Mathieu de eerste die hem feliciteert. Er is geen toneelspel, alleen echtheid.
Van concurrentie naar kameraadschap
De evolutie van hun relatie is bijzonder. Waar ze vroeger vooral elkaars maatstaf waren, lijken ze nu elkaars spiegel geworden.
“Je leert met de jaren dat rivaliteit niet hetzelfde is als vijandschap,” legt Wout uit. “We hebben elkaar beter gemaakt, maar ook sterker als mens. Mathieu begrijpt de druk, de verwachtingen, de twijfels. Als ik iemand heb met wie ik eerlijk kan praten over wat dit leven echt betekent, dan is hij het.”
Volgens mensen binnen het peloton zoeken de twee elkaar vaker op dan velen denken. Ze sturen berichten, delen ervaringen, en hebben zelfs privégrappen die teruggaan tot hun tienerjaren.
“Er is iets geruststellends aan het feit dat iemand al die jaren met je is meegegroeid,” zegt Van Aert. “Hij heeft dezelfde hoogtepunten en dezelfde littekens meegemaakt.”
De band tussen respect en rivaliteit
Hun band is complex, gelaagd en menselijk. Soms vol spanning, soms vol warmte. Maar altijd echt.
Van Aert beschrijft het treffend: “Soms lijkt het alsof onze carrières met elkaar verweven zijn. Als hij iets groots doet, motiveert het mij om beter te zijn. En andersom. Het is geen jaloezie, het is brandstof.”
Toch erkent hij dat het niet altijd eenvoudig was. “Er zijn periodes geweest dat we minder contact hadden. Niet uit ruzie, maar omdat we onze eigen weg moesten gaan. Maar zelfs dan was er altijd respect. En als we elkaar zien, is er nooit afstand. Alleen herkenning.”
Twee landen, één verhaal
Hun rivaliteit heeft niet alleen België en Nederland verbonden, maar ook een nieuwe generatie wielerfans geïnspireerd. Jongeren zien in hen geen vijanden, maar twee grootheden die samen het moderne wielrennen hebben vormgegeven.
“Het mooiste is dat onze wedstrijden mensen samenbrengen,” zegt Van Aert. “Belgen en Nederlanders, oud en jong, allemaal juichen ze voor passie. En dat is uiteindelijk wat sport moet zijn.”
In Vlaanderen wordt Van der Poel bewonderd, in Nederland wordt Van Aert gerespecteerd. Dat kruisbestuivende respect is een zeldzaamheid in de sportwereld, maar voor deze twee is het vanzelfsprekend.
Een broer in de koers, een vriend in het leven
Het mooiste aan Wouts woorden is de eenvoud. “Hij is mijn broer,” zegt hij. Niet in de letterlijke zin, maar in de emotionele betekenis. “We hebben samen zóveel meegemaakt. Je leert elkaar kennen in vreugde, maar vooral in pijn. En dan weet je: dit gaat verder dan sport.”
Hij vertelt dat er momenten zijn geweest waarop ze elkaar na de koers gewoon omhelsden, zonder iets te zeggen. “Soms zijn woorden overbodig. We weten wat het kost om op dit niveau te rijden, wat we ervoor moeten laten. En die erkenning, die voel je in stilte.”
De toekomst van hun verhaal
Of ze nog vele duels zullen uitvechten, weet niemand. De tijd zal zijn eigen ritme volgen, maar hun verhaal zal blijven bestaan. “Zelfs als we ooit stoppen,” zegt Van Aert, “zal onze band blijven. Want het is begonnen in de modder, en daar begint altijd het echte leven.”
Misschien rijden ze ooit samen een laatste koers, niet als rivalen, maar als vrienden. Misschien staan ze later naast elkaar als vaders, kijkend hoe hun kinderen dezelfde passie ontdekken. Wat zeker is: hun namen zullen voor altijd met elkaar verbonden blijven.
Slotwoord
In de wereld van het wielrennen, waar strijd vaak wordt verheerlijkt en emoties zelden worden getoond, heeft Wout van Aert iets bijzonders gedaan: hij heeft zijn hart geopend. Zijn woorden over Mathieu van der Poel laten zien dat ware grootsheid niet alleen wordt gemeten in overwinningen, maar in menselijkheid.
Twee mannen, twee landen, één verhaal — geschreven in zweet, respect en broederliefde.
“Hij is meer dan een vriend,” zei Wout met oprechte warmte. “Hij is mijn broer. En wat er ook gebeurt, dat zal altijd zo blijven.”
