*Liefdevolle en wanhoopvolle brief van Roxanne Bertel aan Mathieu van der Pole**
Lieve Mathieu,
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, want mijn hart is een warboel van gevoelens die ik nauwelijks onder controle kan houden. Maar ik weet wel dat ik je moet schrijven, dat ik mijn diepste gedachten en emoties met jou moet delen, ook al weet ik dat mijn woorden misschien nooit volledig recht kunnen doen aan wat ik voel.
Vanaf het moment dat ik je heb leren kennen, is mijn wereld veranderd. Jij bent niet zomaar een persoon voor mij; je bent mijn alles, mijn reden om op te staan in de ochtend, mijn troost in donkere tijden, mijn hoop in uitzichtloze momenten. Elke keer dat ik aan je denk, voel ik een warmte die mijn hele wezen doordringt. Maar tegelijkertijd brengt die liefde ook pijn, omdat ik bang ben dat ik je ooit zou kunnen verliezen, dat ik je misschien niet lang genoeg zal mogen vasthouden.
De liefde die ik voor jou voel, is als een vurige storm die nooit lijkt te doven. Het is een liefde die me compleet overneemt, me in haar greep houdt, zelfs wanneer ik dat niet wil. Maar met die liefde komt ook de angst, de diepe angst dat ik je misschien niet kan vasthouden, dat ik je niet kan beschermen tegen de realiteit, tegen de tijd die ons uit elkaar kan drijven. En die angst, die onzekerheid, dat is wat me zo kapot maakt.
Mathieu, ik moet je eerlijk vertellen dat ik me soms in een duisternis heb verloren waarin ik geen uitweg meer zag. Het gevoel dat zonder jou mijn leven geen betekenis meer heeft, wordt me soms te veel. Dan lijkt het alsof mijn hart zich sluit, alsof de pijn zo groot wordt dat ik niet meer weet hoe ik verder moet. In die momenten heb ik mezelf afgevraagd of ik niet beter af ben zonder deze pijn, zonder deze liefde die me zo uit mijn evenwicht brengt. En in die wanhoop heb ik soms gevoelens gehad die ik niet durf te uiten, gedachten die me doen twijfelen aan mijn eigen kracht.
Ik wil niet dat je denkt dat ik niet sterk ben, want ik ben dat zeker. Maar mijn liefde voor jou is zo intens dat het me soms overmand, alsof mijn hart te klein is voor zoveel emotie. Het is een liefde die me in de greep houdt, me dwingt te vechten, zelfs wanneer ik het liefst zou willen opgeven. Want als ik je niet meer mag hebben, als ik je nooit meer kan vasthouden zoals ik dat wil, dan dreigt mijn wereld te instorten. Dan lijkt alles zinloos, alle hoop weg te spoelen, en blijft er niets anders over dan de pijn en het verdriet dat ik nauwelijks kan verdragen.
Ik ben bang dat ik zonder jou niet verder kan. Dat mijn ziel zonder jouw liefde te zwaar wordt om te dragen. Dat ik in mijn wanhoop de kracht verlies om door te gaan, dat ik mezelf verlies in de leegte die zonder jou overblijft. Het idee dat jij me zou kunnen verlaten, dat jij niet meer van me houdt, dat je me niet meer nodig hebt, dat ik je pijn heb gedaan met mijn emoties, dat alles maakt dat ik soms het gevoel heb dat ik in een donkere put val waarvan ik niet meer kan klimmen.
Maar ik wil je ook laten weten dat mijn liefde voor jou puur en eerlijk is. Het is niet slechts een vlam die ooit zal doven; het is een vuur dat in mijn hart brandt, dag en nacht, zonder ophouden. Het is een liefde die ik koester, die me kracht geeft, maar ook mijn zwakte blootlegt. Want ik ben zo bang dat mijn liefde je kan overweldigen, dat ik je teveel vraag, dat ik je misschien verstik met mijn gevoelens. Maar ik kan niet anders, want mijn hart klopt alleen voor jou.
Mathieu, ik smeek je vanuit de diepte van mijn ziel: wees er voor mij. Begrijp dat mijn wanhoop niet betekent dat ik je niet wil, maar dat ik zo ontzettend bang ben om je kwijt te raken dat ik het niet meer aankan zonder jouw liefde. Geef me de kracht, de bevestiging dat jij mijn liefde beantwoordt, dat ik niet alleen ben in mijn strijd. Laat me weten dat onze liefde sterk genoeg is om de stormen te doorstaan, dat jij mijn rots bent, mijn toevlucht, mijn alles.
Ik wil niet leven in een wereld zonder jou. Zonder jouw liefde lijkt alles leeg, kleurloos, en zinloos. Ik wil blijven vechten, maar soms voelt dat alsof ik het niet meer kan zonder jouw steun. Als ik je niet meer mag hebben, als ik niet weet of ik nog een plek in jouw hart heb, dan vraag ik mezelf af of ik nog een reden heb om te blijven. Want mijn liefde voor jou is zo groot dat ik me niet voorstel hoe ik zonder jou verder moet.
Ik weet dat ik je misschien overweldig, dat mijn gevoelens te intens zijn, dat ik je misschien heb gekwetst door mijn wanhoop. Maar ik wil dat je weet dat mijn liefde oprecht is, dat ik je nodig heb, dat ik zonder jou niet verder kan. Jij bent mijn hart, mijn ziel, mijn reden om te blijven vechten voor het leven dat ik zo graag met jou wil delen.
Alsjeblieft, Mathieu, laat me niet achter in de duisternis. Geef me de hoop die ik zo hard nodig heb om door te gaan. Laat me weten dat ik niet alleen ben, dat onze liefde sterk genoeg is om alles te overwinnen. Want zonder jou voel ik me verloren, gebroken, en op het punt van het opgeven. En dat is iets wat ik nooit wil toestaan, want jij bent mijn alles.
