Mathieu van der Poel: “Wielrenners zijn vaak jaloers op zichzelf, dat is niet goed. We moeten van onszelf houden en meer van elkaar leren”**
De wereld van het professionele wielrennen is al decennia lang een fascinerende mix van uitersten: uitersten in fysieke kracht, mentale uithoudingsvermogen, emotionele pieken en dalen, en onderlinge rivaliteit die soms grensoverschrijdend kan worden. In dit complexe en vaak competitieve landschap heeft Mathieu van der Poel, een van de meest veelzijdige en gerespecteerde renners van deze tijd, recentelijk een opvallende en diepgaande boodschap afgegeven. Tijdens een interview liet hij weten dat veel wielrenners ‘vaak jaloers op zichzelf zijn,’ en dat deze gevoelens een negatieve invloed hebben op de mentale gesteldheid en de onderlinge relaties binnen de sport. Zijn woorden roepen niet alleen een discussie op over de mentale gezondheid in de wielersport, maar ook over de cultuur, de verwachtingen en de menselijke aspecten die vaak onderbelicht blijven.
De impact van de uitspraken van Van der Poel
Mathieu van der Poel, bekend om zijn veelzijdigheid, technische vaardigheden en zijn natuurlijke charme, is in deze context een zeldzaam open en eerlijk figuur. In het interview dat hij gaf aan een Nederlands sportblad, benadrukte hij dat het voor veel renners moeilijk is om zichzelf volledig te accepteren. Hij stelde dat de drang naar succes en erkenning vaak leidt tot jaloezie, niet alleen jegens anderen, maar vooral ook tegenover zichzelf.
“Veel wielrenners zijn vaak jaloers op zichzelf,” zei hij. “Ze kijken naar hun collega’s, naar de successen die anderen behalen, en dat kan een gevoel van tekortkoming geven. Maar uiteindelijk moeten we leren om meer van onszelf te houden, ons eigen pad te waarderen en te begrijpen dat we al veel hebben bereikt. Het is zonde om jezelf te vergelijken met anderen, want dat kost je alleen maar energie en plezier in de sport.”
Hij legt uit dat deze gevoelens niet alleen de motivatie ondermijnen, maar ook de teamdynamiek kunnen verstoren. Het vergelijken met anderen, het verlangen naar meer en de frustratie over eigen beperkingen zorgen voor een giftige cocktail die vooral op de mentale gezondheid van renners ingrijpt.
Het fenomeen jaloezie binnen de wielersport
In de context van wielrennen is rivaliteit niet nieuw. Van de legendes als Eddy Merckx en Bernard Hinault tot de hedendaagse sterren zoals Tadej Pogačar en Remco Evenepoel, de sport voedt zich met strijd en confrontatie. Maar er zit een dunne lijn tussen gezonde competitie en destructieve jaloezie.
Wanneer een renner bijvoorbeeld een indrukwekkende overwinning behaalt of de aandacht van de media en fans opeist, kunnen andere renners gevoelens van afgunst ontwikkelen. Het is een natuurlijke menselijke reactie, maar wanneer deze gevoelens de overhand krijgen, kunnen ze leiden tot negatieve gedragingen zoals achterdocht, geruzie of zelfs sabotage.
Daarnaast speelt de druk van sponsors, teams, media en fans een grote rol: de verwachtingen zijn torenhoog, en dat kan een enorme mentale last vormen. Voor jonge renners die nog in ontwikkeling zijn, kan het lastig zijn om hiermee om te gaan zonder zichzelf te beschadigen.
Van der Poel benadrukt dat deze rivaliteit niet per se slecht is, zolang er een gezonde balans bestaat. “De grootste kracht ligt in het kunnen waarderen wat anderen bereiken, zonder te vervallen in jaloezie of afgunst. Het gaat erom dat we elkaar inspireren en leren van elkaars successen en fouten.”
Zelfliefde en zelfacceptatie als fundament
Een belangrijk onderdeel van Van der Poels boodschap is het belang van zelfliefde en zelfacceptatie. In een prestatiegerichte sport zoals wielrennen, waarin je vaak wordt afgerekend op resultaten, is het makkelijk om jezelf te veroordelen. Veel renners kampen met onzekerheden, twijfels en zelfkritiek.
“Je moet leren van jezelf te houden,” zegt hij. “Niet vanuit ego, maar vanuit acceptatie. Als je jezelf accepteert met al je imperfecties en fouten, wordt het makkelijker om plezier te hebben in wat je doet. Het geeft je rust en kracht om door te gaan, ook als het niet perfect gaat.”
Hij wijst erop dat deze houding niet alleen helpt bij het verbeteren van de mentale weerbaarheid, maar ook bij het voorkomen van burn-out en depressieve gevoelens die steeds vaker voorkomen onder jonge atleten.
Meer van elkaar leren en de kracht van kwetsbaarheid
Van der Poel benadrukt dat het delen van ervaringen en het tonen van kwetsbaarheid cruciaal is voor een gezonde sportcultuur. In een wereld waarin prestaties vaak het enige lijken te tellen, is het taboe nog altijd groot om open te zijn over emoties, stress of onzekerheden.
“Wij kunnen zoveel van elkaar leren,” zegt hij. “Door open te zijn over onze gevoelens en ervaringen, kunnen we elkaar ondersteunen en versterken. Het is niet zwak om toe te geven dat je het moeilijk hebt; het is juist krachtig. Het helpt ons om een gemeenschap te vormen waarin iedereen zich vrij voelt om zichzelf te zijn.”
Hij verwijst naar voorbeelden uit andere sporten en disciplines waar mentale coaching en openheid al langer geïntegreerd zijn, en dat deze aanpak heeft geleid tot betere prestaties en een positievere sportcultuur.
De rol van teams, coaches en management
Volgens Van der Poel kunnen teams en leidinggevenden een grote rol spelen in het creëren van een gezonde mentale omgeving. Hij pleit voor meer aandacht voor de mentale gezondheid van renners, niet alleen tijdens het seizoen, maar ook in de voorbereiding en nasleep van wedstrijden.
“Teams moeten investeren in mentale coaching en het ontwikkelen van een ondersteunende cultuur,” stelt hij. “Het is belangrijk dat renners niet alleen fysiek, maar ook mentaal worden begeleid. Een goede teamleider of coach moet niet alleen gericht zijn op resultaten, maar ook op het welzijn van de renners.”
Hij benadrukt dat het belangrijk is dat leiders binnen de sport een voorbeeld stellen door open te zijn over hun eigen ervaringen en gevoelens. Zo wordt het taboe doorbroken en ontstaat een omgeving waarin het oké is om kwetsbaar te zijn.
Het belang van een meer mensgerichte wielersport
De boodschap van Van der Poel is een oproep tot verandering. De wielersport, die vaak wordt gekenmerkt door uitersten en harde competitie, kan baat hebben bij een meer mensgerichte aanpak. Het gaat niet alleen om winnen of verliezen, maar om het welzijn van de renners en het plezier dat ze ervaren.
Door meer liefde voor jezelf en voor je collega’s te hebben, en door van elkaar te leren, kunnen we een sport creëren waarin kwetsbaarheid geen teken van zwakte is, maar juist van kracht en authenticiteit.
Conclusie: Een nieuwe koers voor de wielersport
De woorden van Mathieu van der Poel resoneren als een belangrijke stap in de richting van een meer empathische en mensgerichte wielersport. Ze onderstrepen dat succes niet alleen wordt gemeten in overwinningen en podiumplaatsen, maar ook in de mentale veerkracht, zelfliefde en onderlinge verbondenheid van de renners.
Het is een oproep aan alle betrokkenen: renners, teams, coaches, fans en organisatoren, om niet alleen te focussen op resultaten, maar ook op het welzijn van de mensen achter de sport. Door meer openheid, eerlijkheid en liefde te tonen, kunnen we een gezondere en duurzamere wielersport vormgeven waarin iedereen zichzelf kan zijn en waarin de kracht van kwetsbaarheid wordt erkend en gewaardeerd.
De toekomst van het wielrennen ligt niet alleen in de benen en uithoudingsvermogen van de renners, maar ook in hun hart en geest. Het is tijd om de menselijke maat terug te brengen in de sport die zoveel mensen wereldwijd inspireert.
