Rivaliteit en vriendschap: een onwaarschijnlijk evenwicht
Het wielrennen kent doorheen de geschiedenis talloze rivaliteiten. Coppi versus Bartali, Merckx tegen Gimondi, Hinault tegenover Lemond — stuk voor stuk epische duels die de sport naar een hoger niveau tilden. In onze tijd staat één tweestrijd daar met stip bovenaan: Mathieu van der Poel tegen Wout van Aert.
Jarenlang domineerden ze samen het veldrijden, veroverden ze de klassiekers op de weg, en brachten ze wielerfans tot het puntje van hun stoel. Hun gevechten waren soms genadeloos, hun aanvallen messcherp. Maar achter dat schijnbare ijskoude strijdtoneel schuilt iets diepers. Een band die door Van der Poel onlangs treffend werd omschreven: “Hij is meer dan een vriend, ik zie hem als de broer die ik nooit heb gehad.”
Die uitspraak verraste velen. Want hoe kan iemand die je keer op keer probeert te verslaan, die je in de meest pijnlijke momenten sportief pijn doet, toch zo’n emotionele plaats in je hart veroveren?
De wortels van een rivaliteit
Het verhaal begint in de modderige weilanden van het veldrijden. Mathieu en Wout groeiden beiden op met een fiets in de hand, maar ook met een enorme drang naar succes. Ze ontmoetten elkaar al vroeg in hun carrière, vaak in jeugdwedstrijden waar hun talent zich al manifesteerde.
Wat meteen opviel: ze waren elkaars tegenpolen.
-
Van der Poel: explosief, instinctief, iemand die koers maakt vanuit buikgevoel.
-
Van Aert: berekend, onverzettelijk, een atleet die nooit opgeeft en altijd discipline uitstraalt.
Die contrasten maakten hun duels fascinerend. De ene viel aan op momenten dat niemand het verwachtte, de andere beet zich vast en gaf nooit toe. Samen duwden ze elkaar tot het uiterste.
Het respect groeit in de strijd
Hoewel rivaliteit vaak afstand schept, gebeurde bij Van der Poel en Van Aert het tegenovergestelde. Hoe harder ze vochten, hoe groter het respect werd. Iedere keer dat ze elkaar tot de limiet duwden, beseften ze dat ze samen iets unieks creëerden.
Voor de fans betekende dit heroïsche duels, maar voor de renners zelf betekende het iets anders: erkenning. Want alleen iemand die je tot je uiterste dwingt, kan je sterker maken. Van der Poel erkende dit openlijk: “Zonder Wout had ik nooit dit niveau bereikt.”
Veldrijden als fundament
Het veldrijden is hun gezamenlijke bakermat. Jarenlang domineerden ze samen de winterse crossen. Wereldkampioenschappen, wereldbekers, nationale titels: telkens kwamen ze elkaar tegen in de beslissende momenten.
Het publiek koos vaak partij: Nederlanders achter Mathieu, Belgen achter Wout. Maar het respect tussen de twee bleef intact. Na de koers, wanneer de modder langzaam opdroogde, was er geen haat. Er was waardering, soms zelfs een glimlach.
Voor Van der Poel is dat essentieel: “Hij is de enige die echt begrijpt wat ik doormaak, want hij leeft hetzelfde leven.”
De weg: rivaliteit op mondiaal podium
Toen beiden de overstap naar de weg maakten, werd hun duel nog grootser. Niet langer beperkt tot crossvelden, maar nu op de kasseien van Vlaanderen, de hel van Roubaix, of zelfs de Alpen en Pyreneeën van de Tour.
Hun confrontaties in de Ronde van Vlaanderen behoren tot de meest intense van de laatste decennia. Vaak reden ze samen weg, soms won Van der Poel, soms Van Aert. Maar telkens waren hun duels van een zeldzame intensiteit die het wielrennen opnieuw kleur gaf.
En toch, zelfs in verlies, bleef de waardering overeind. Van der Poel zei ooit na een pijnlijke nederlaag: “Als ik dan toch door iemand geklopt word, dan liever door Wout.”
De menselijke kant
Wat dit verhaal zo bijzonder maakt, is dat het niet enkel gaat over wielrennen. Van der Poel en Van Aert hebben beide zware blessures en moeilijke momenten meegemaakt. En telkens toonden ze empathie voor elkaar.
Toen Van Aert zwaar ten val kwam in de Tour de France, was Van der Poel één van de eersten die hem een hart onder de riem stak. En omgekeerd sprak Van Aert met respect toen Van der Poel door rugproblemen werd geplaagd. Rivalen op de fiets, maar mensen daarbuiten.
Daarom is de uitspraak van Van der Poel zo geloofwaardig. Hij ziet in Van Aert niet enkel de tegenstander, maar iemand die zijn pad deelt. Een kameraad die begrijpt hoe zwaar het leven van een topatleet soms kan zijn.
Broederschap door gedeelde offers
Beiden hebben offers gebracht voor hun carrière:
-
Jaren van discipline, zonder uitspattingen.
-
Een jeugd waarin sport altijd primeerde.
-
Families die hun levensstijl volledig afstemden op hun dromen.
Dat schept een band die niemand anders kan begrijpen. Van der Poel noemt Van Aert daarom “de broer die hij nooit had”. Want wie anders begrijpt écht wat het betekent om telkens weer alles te geven, om door te zetten ondanks pijn, twijfel en druk?
Een erfenis die een tijdperk definieert
Wanneer men over twintig of dertig jaar terugblikt op dit wielertijdperk, zal de naam Van der Poel–Van Aert klinken zoals nu Coppi–Bartali of Merckx–Gimondi. Niet enkel om hun prestaties, maar vooral om de manier waarop ze samen de sport hebben gedefinieerd.
Hun rivaliteit bracht miljoenen fans naar het scherm. Hun aanvallen maakten koersen onvoorspelbaar. Hun respect voor elkaar gaf de sport een menselijke dimensie die zeldzaam is in tijden van keiharde professionalisering.
De toekomst van hun duel
Wat brengt de toekomst? Waarschijnlijk nog vele duels. Van der Poel zal zijn zinnen zetten op nog meer monumenten, Van Aert zal blijven jagen op die felbegeerde Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix. Misschien ontmoeten ze elkaar opnieuw in de Tour, misschien opnieuw in het veld.
Maar ongeacht wie wint of verliest, hun band blijft. Het is een vriendschap die gebouwd is op strijd, maar die sterker is dan elk podium.
Conclusie: een boodschap die verder reikt dan sport
De woorden van Mathieu van der Poel raken een snaar die verder gaat dan wielrennen. In een wereld die vaak verdeeld wordt door rivaliteit en competitie, toont hij dat respect en broederschap kunnen bloeien in de heetste strijd.
Zijn boodschap aan Van Aert is een herinnering dat sport meer is dan winnen of verliezen. Het is een verhaal van mensen, van wederzijds begrip, van samen geschiedenis schrijven.
Of, zoals Van der Poel het zelf verwoordde: “Hij is meer dan een vriend, ik zie hem als de broer die ik nooit heb gehad.”
En misschien is dat wel de mooiste erfenis van hun duel: niet de zeges, niet de truien, maar de vriendschap die ontstond in de modder, op de kasseien en onder de boog van de finishlijn.
