Van kinderwegen naar wereldpodia, Wout van Aert rijdt met de stille kracht van de ouders die zijn dromen bouwden”
Voordat de camera’s hem volgden, voordat zijn naam door stadions galmde, was er een jongen die over kleine wegen in België reed, op een fiets die meer liefde dan glans kende. Daar, in die beginjaren, legden zijn ouders de fundamenten voor wie Wout van Aert vandaag is.
Ze leerden hem niet alleen trappen, maar ook vallen zonder op te geven. Ze stonden op koude zondagochtenden langs veldritten waar nauwelijks iemand kwam kijken, alleen om hem aan te moedigen. Ze verkochten geen verhalen over roem; ze leerden hem dat discipline, respect en doorzettingsvermogen de echte brandstof zijn.
Zijn vader, stil maar standvastig, was er altijd met de blik die zei: “Ik geloof in je.” Zijn moeder, met een hart dat elke bocht meefietste, gaf hem het vermogen om nooit zijn menselijkheid te verliezen, zelfs niet toen de overwinningen kwamen.
Nu, op wereldpodia, terwijl hij luistert naar volksliederen en ziet hoe de vlag gehesen wordt, voelt hij vaak dat onzichtbare duwtje in zijn rug. Dat duwtje van vroeger, toen twee ouders hun zoon niet alleen leerden fietsen, maar hem het geloof gaven dat hij bergen kon verplaatsen — op en naast de weg.
