De race die hij nooit zal vergeten — en de vrouw wiens liefde Wout van Aert verder heeft gedragen dan welke finishlijn ook”
Er zijn races die de geschiedenisboeken halen vanwege hun snelheid, hun spanning, of het drama op de weg. Maar er zijn ook races die een renner voor altijd bijblijven om een reden die niet op het scorebord verschijnt. Voor Wout van Aert is er zo’n dag, zo’n moment, dat nooit van zijn hart gewist zal worden.
Het was niet alleen de strijd tegen wind, asfalt en tegenstanders. Het was de wetenschap dat, ergens langs het parcours, iemand stond die hem meer kracht gaf dan alle trainingsuren samen. Sarah de Bie — zijn vrouw, zijn thuis, zijn stille anker — keek niet naar de klok, maar naar hem. En hij wist: haar blik was belangrijker dan welke overwinning ook.
Hun verhaal is geen sprookje dat in één keer geschreven werd. Het is opgebouwd uit jaren van gedeelde kilometers, valpartijen en wederopstaan. Terwijl de wereld hem kent als de stoere klassiekerspecialist die altijd vecht tot de laatste meter, kent zij hem als de man die soms twijfelt, lacht om kleine dingen, en ’s avonds aan de keukentafel gewoon Wout is.
Die ene race was bijzonder. Niet omdat hij eerste werd. Niet omdat hij records brak. Maar omdat hij, na de finish, niet naar het podium liep, maar naar haar. En de omhelzing die volgde, was warmer en dieper dan welk applaus ook. In die omhelzing zat zijn echte overwinning — eentje die geen fotograaf volledig kon vastleggen.
