Wat Hem Te Wachten Staat Is Niet Alleen Een Gebeurtenis — Het Is De Stille Kracht Die Sarah Al Die Tijd Voor Hem Heeft Opgebouwd, De Kracht Die Niet Alleen Komt Van Zijn Geliefde, Maar Ook Van Zijn Beste Vriendin, Zijn Vertrouwelinge, En Degene Die Elke Strijd Kent Die Hij Heeft Gestreden Voor Hij Deze Aanging
Sommige momenten kondigen zichzelf aan met lawaai — trommels, gejuich, flitsende camera’s.
Andere komen stil binnen, maar dragen het gewicht van een heel leven.
Voor Wout van Aert zal de dag die nadert, voor de wereld, lijken op zo’n luid moment. Ze zullen de lichten zien, de gezichten in de menigte, de onrustige spanning. Ze zullen het een test noemen, een uitdaging, een gebeurtenis. Maar voor hem — en voor Sarah de Bie — is het iets veel intiemers. Het is het laatste hoofdstuk in een verhaal dat ze samen hebben geschreven, woord voor woord, in de meest gewone én buitengewone momenten van hun leven.
Sarah heeft hem hierop voorbereid zonder fanfare. Niet door hem de overwinning te geven, maar door hem iets te schenken dat niet te meten is met een stopwatch — veerkracht, rust en een liefde die zo standvastig is dat ze voelt als de grond onder zijn voeten. Ze heeft naast hem gelopen tijdens de dagen waar geen foto’s van bestaan, de uren die niemand toejuichte, en de stormen die niemand ooit heeft gezien.
Ze is niet zomaar degene die op hem wacht bij de finishlijn.
Ze is de reden dat hij die kan bereiken.
Ze is degene die ervoor zorgt dat het gewicht op zijn schouders nooit te zwaar werd om te dragen.
Degene die de kunst verstaat om kracht in hem te spreken als hij zelf zwijgt.
Degene die zijn dromen heeft bewaakt alsof het haar eigen dromen waren.
De buitenwereld zal een man zien met vastberadenheid in zijn ogen, een lichaam dat klaar is voor de eisen van de dag die komt. Sarah zal alle dagen daarachter zien — de dagen waarop hij moe thuiskwam maar toch voor haar glimlachte, de dagen waarop hij aan zichzelf twijfelde maar toch doorging, de ochtenden waarop hij opstond voor de zon, niet omdat hij wilde, maar omdat hij wist wat er aan zat te komen.
Ze is zijn geliefde geweest, ja — maar ook zijn beste vriendin, degene die zijn humor begrijpt met slechts een blik, degene die weet wanneer hij stilte nodig heeft in plaats van woorden, en degene die zijn hand vasthield, niet alleen in momenten van vreugde, maar ook in de stille pijn van verlies.
Er is een ritme tussen hen dat buitenstaanders niet horen. Het zit in de manier waarop zij de kleine dingen opmerkt — de subtiele verandering in zijn ademhaling als hij diep nadenkt, de manier waarop zijn kaak zich spant wanneer hij meer draagt dan hij zegt, de onuitgesproken vraag om troost die zij beantwoordt nog voor die uitgesproken wordt.
En zo, nu deze dag dichterbij komt, is haar werk bijna voltooid. Het laatste dat ze hem kan geven is wat ze hem al die tijd heeft gegeven — de constante hartslag waarop hij kan vertrouwen wanneer het lawaai aanzwelt, het stille geloof dat hem vertelt dat hij genoeg is, ongeacht de uitkomst.
Wanneer hij deze uitdaging aangaat, zal hij dat doen met alle onzichtbare overwinningen die ze samen al hebben behaald. Elk gefluisterd woord dat hem kalm hield. Elke maaltijd die ze kookte wanneer hij te moe was om te bewegen. Elke nacht dat ze wakker bleef als zijn gedachten niet tot rust kwamen.
Wat hem te wachten staat, is niet alleen een gebeurtenis.
Het is het bewijs van elk moment dat ze hebben gedeeld.
En als het voorbij is, als het lawaai verstomt en de dag geschiedenis wordt, zal hij maar één ding willen: haar vinden in de menigte — want wat de wereld ook zag, zij zullen allebei het echte verhaal kennen.
