“Hij is Nu al Beter dan Ik Was op Zijn Leeftijd, en Ik Bid dat Hij Nog Groter Wordt”—Wielericoon Adri van der Poel Brengt een Diep Emotioneel Eerbetoon aan Zijn Zoon Mathieu, Loof Zijn Onstuitbare Groei, Ongeëvenaard Talent en het Wonderlijke Gevoel om Je Eigen Zoon Verder te Zien Gaan dan Je Ooit Hebt Durven Dromen
In de geschiedenis van het wielrennen zijn vader-zoon-verhalen zelden zo intens verweven als bij de familie Van der Poel. Wat begon als een trotse familienaam in het peloton dankzij Adri van der Poel, is inmiddels uitgegroeid tot een internationale legende door zijn zoon Mathieu. En terwijl de wereld met open mond toekijkt naar de ongelooflijke prestaties van Mathieu van der Poel — winnaar van wereldkampioenschappen, klassiekers, monumenten, en veldritten — spreekt zijn vader nu woorden die meer zeggen dan duizend overwinningen ooit kunnen samenvatten.
Adri van der Poel, zelf een voormalig wereldtopper met zeges in Luik-Bastenaken-Luik, de Amstel Gold Race en zes etappes in grote rondes, is de laatste persoon die zijn zoon blind zou verheerlijken. Maar zijn recente, emotionele uitspraken over de prestaties en persoonlijkheid van Mathieu snijden diep door in het hart van elke sportliefhebber, vader en mens.
“Mathieu is nu al beter dan ik was toen ik zo jong was,” verklaarde Adri, zichtbaar geëmotioneerd. “En ik hoop met heel mijn hart dat hij nog groter wordt. Niet om mij te overtreffen, maar omdat ik weet hoeveel vuur er in hem brandt. Hij leeft voor de koers. En ik leef met hem mee.”
Een vader met een verleden
Om Adri’s woorden volledig te begrijpen, moeten we terug naar zijn eigen carrière. Hij was een renner van uitzonderlijk kaliber, actief in de jaren tachtig en negentig, en vooral bekend om zijn veelzijdigheid. Hij won niet alleen op de weg, maar bouwde ook een imposante carrière op in het veldrijden. In 1996 werd hij wereldkampioen cyclocross, en hij eindigde zijn carrière met talloze overwinningen in binnen- en buitenland.
Maar Adri stond nooit bekend om het zoeken van de spotlights. Hij deed zijn werk met discipline en bescheidenheid. Toen Mathieu werd geboren in 1995, stond Adri nog steeds aan de start bij topwedstrijden. Velen hoopten dat de zoon in zijn voetsporen zou treden — maar niemand kon voorspellen hóé groot Mathieu werkelijk zou worden.
Mathieu: een natuurtalent met karakter
Mathieu van der Poel werd geen kopie van zijn vader — hij werd iets geheel unieks. Al vroeg viel hij op in de jeugdcategorieën: op zesjarige leeftijd won hij al meer dan zijn leeftijdsgenoten konden bijhouden. In het veld, op de weg, op de mountainbike — overal blonk hij uit. Waar Adri bekend stond als een harde werker, lijkt Mathieu de sport haast moeiteloos te beheersen. Zijn techniek, zijn explosiviteit, zijn koersinzicht — het lijkt soms of hij geboren is om te winnen.
En toch, ondanks die schijnbare vanzelfsprekendheid, blijft Mathieu wars van arrogantie. Hij traint hard, hij respecteert zijn tegenstanders, en hij is zijn familie nooit vergeten. Hij draagt de naam Van der Poel met trots — en maakt er een mythisch begrip van.
De emotionele woorden van Adri
Wat Adri van der Poel onlangs uitsprak in een open interview met een Nederlandse krant, ging dan ook verder dan zomaar een trotse vader. Het was een reflectie, een erkenning, een soort innerlijke overgave aan het feit dat zijn zoon hem voorbij is — en dat dat goed is.
“Toen ik Mathieu als kind zag fietsen, wist ik dat hij aanleg had. Maar ik had nooit gedacht dat hij zó ver zou komen. Dat hij wereldkampioen op de weg zou worden, dat hij de Ronde van Vlaanderen zou winnen alsof het een lokale kermiskoers was. Dat hij met één trap op de pedalen hele pelotons kan doen breken.”
“En toch blijft hij nederig. Hij komt nog steeds langs met dezelfde glimlach, met dat jongensachtige enthousiasme. Dat maakt mij nog trotser dan de overwinningen.”
De familie als fundament
Het gezin Van der Poel is al decennialang een wielerdynastie. Adri’s vrouw — en Mathieu’s moeder — is Corinne Poulidor, dochter van de legendarische Franse wielrenner Raymond Poulidor, zelf misschien wel de beroemdste “eeuwige tweede” in de Tourgeschiedenis. Daarmee zit het wielrennen letterlijk in het DNA van Mathieu.
Adri benadrukt hoe belangrijk de familiebanden zijn in het leven van zijn zoon. “We hebben hem nooit gepusht,” zegt hij. “Hij moest het zelf willen. En dat wilde hij. Elke ochtend vroeg opstaan, trainen in de regen, weken weg van huis — hij doet het allemaal met liefde voor de sport.”
Die steun van thuis, en vooral de stille begeleiding van zijn vader, blijken van onschatbare waarde. Waar andere renners bezwijken onder verwachtingen, lijkt Mathieu juist te bloeien onder de warmte van zijn familie.
De gesprekken thuis
Adri vertelt dat de gesprekken met Mathieu thuis zelden over tactieken of wattages gaan. “We praten over gevoel. Over hoe hij zich voelt in de koers, of hij plezier heeft, of hij zich vrij voelt. Natuurlijk, als hij iets wil bespreken, ben ik er. Maar ik ben zijn vader, geen ploegleider.”
“Na zijn wereldtitel in Glasgow vorig jaar, zat hij stil op de bank. Niet euforisch, gewoon… kalm. Ik vroeg: ‘Hoe voel je je?’ En hij zei: ‘Leeg, maar gelukkig. Het is gelukt, papa.’ Dat moment vergeet ik nooit meer.”
De vergelijking: vader versus zoon
Hoewel het verleidelijk is om de carrières van Adri en Mathieu één op één te vergelijken, is dat volgens Adri zelf zinloos. “Mathieu leeft in een andere tijd. Alles is sneller, zwaarder, meer gedigitaliseerd. Maar wat hij doet — dat overstijgt generaties.”
Toch ziet Adri ook gelijkenissen. “Hij is net als ik iemand die van aanvallen houdt. Die niet wacht. En hij haat verliezen — net als ik vroeger.”
De hoop voor de toekomst
Adri’s woorden klinken niet als een eindpunt, maar als een wens voor wat nog komen gaat. Hij spreekt over Mathieu’s ambitie om ooit alle vijf monumenten te winnen. Over zijn droom om Olympisch kampioen te worden, of misschien zelfs ooit de Tour de France te rijden met klassementsambities.
“Ik hoop alleen dat hij gelukkig blijft. De rest komt vanzelf. Hij hoeft mij niet te overtreffen — hij heeft al zoveel meer gedaan dan ik ooit kon dromen. Maar als vader hoop ik natuurlijk dat hij de allergrootste wordt. Gewoon… omdat ik weet dat hij het kan.”
De nalatenschap van liefde
Wat dit verhaal zo bijzonder maakt, is niet alleen het sportieve aspect. Het is het menselijke, het vaderlijke, het liefdevolle. Het is de trots in de stem van Adri wanneer hij over zijn zoon spreekt. Het is de manier waarop Mathieu zijn successen deelt met zijn ouders, hoe hij hen omarmt na overwinningen, hoe hij blijft terugkeren naar huis.
In een tijd waarin topsport vaak kil, berekend en strategisch is, is het verhaal van de Van der Poels een warm pleidooi voor passie, familie en hartstocht. En misschien is dat wel het geheim van Mathieu’s grootsheid: hij rijdt niet alleen voor het publiek, of voor zijn ploeg, of voor records — hij rijdt ook voor zijn vader. Voor zijn familie. Voor de naam op zijn rug.
Epiloog: groter dan overwinningen
De woorden van Adri blijven nazinderen. Niet alleen bij fans, maar ook in de sportwereld. Zelden spreekt een oud-kampioen zo openlijk over het feit dat zijn zoon hem is ontstegen — en zelden klinkt dat met zoveel liefde en trots.
En Mathieu? Die blijft zijn eigen pad bewandelen. Hij blijft rijden, aanvallen, winnen. Maar bovenal blijft hij de zoon van Adri van der Poel. En dat, in al zijn eenvoud, is misschien wel de mooiste overwinning van allemaal.
“Hij is nu al beter dan ik was op zijn leeftijd.”
Simpel. Oprecht. Onvergetelijk.
Een vader die zijn zoon ziet vliegen — verder dan hijzelf ooit is gekomen.
En toch met beide voeten stevig op de grond.
Want grootheid begint bij liefde.
En die is in huize Van der Poel in overvloed aanwezig.
