Hij Zei Dat Het Seizoen Voorbij Was — Maar Liefde, Net Als Koersen, Heeft Haar Eigen Timing: Mathieu van der Poel Rijdt de Herfst In Met Nog Eén Verrassing en Degene Die Altijd Aan de Finish Heeft Gewacht”
Voor velen eindigt het wielerseizoen met de laatste sprint, de laatste klim, het laatste moment op het podium. Maar voor Mathieu van der Poel heeft niets ooit het traditionele script gevolgd — niet zijn stijl, niet zijn overwinningen, en zeker niet zijn hart. Net toen de wereld zijn spectaculaire seizoen leek af te sluiten, de kalender opborg en de camera’s uitgingen, greep hij opnieuw naar zijn fiets. Niet uit plicht, maar uit gevoel. Iets in hem fluisterde nog steeds: “Het is nog niet voorbij.”
Het is een beslissing die zowel bewondering als nieuwsgierigheid opwekte. Na een adembenemend voorjaar en een dominante zomer — van kassei-klassiekers tot grensverleggende zeges — leek de Nederlandse kampioen klaar om wat gas terug te nemen. Maar in een rustige aankondiging bevestigde hij wat alleen de mensen dichtbij hem vermoedden: hij is nog niet klaar. Niet met het wielrennen, en niet met het verhaal dat hij nog aan het schrijven is.
En misschien — heel misschien — heeft dat verhaal net zoveel te maken met liefde als met koers.
De Vrouw Die Altijd Daar Is Geweest
In een sport waar elke seconde wordt geanalyseerd en elk detail wordt uitvergroot, is Roxanne Bertels een constante gebleven — stijlvol, toegewijd, en meestal buiten de schijnwerpers. Maar wie Mathieu écht kent, weet dat ze veel meer is dan alleen een partner. Ze is zijn rustpunt in de storm. De stille glimlach achter zijn zeges. De vaste schaduw op de achtergrond die nooit iets opeist, maar altijd aanwezig is.
Ze leerden elkaar kennen op een moment dat zijn carrière al in opmars was, maar zijn leven nog niet werd opgeslokt door internationale roem. Zij, een Belgische schoonheid met een achtergrond in marketing en mode, viel niet voor de atleet — maar zag de man. Hun liefde groeide niet dankzij de spotlights, maar ondanks die spotlights — stil, diep en sterk.
“Zij is de balans,” zei Mathieu ooit. “Zij begrijpt wanneer ik moet gaan, maar ook wanneer ik moet blijven.”
Een Herfst Gedreven Door Gevoel, Niet Alleen Ambitie
Deze onverwachte terugkeer naar de koers in de herfst is geen jacht op nog meer glorie — het is een verhaal dat nog verteld wil worden. Het is Mathieu die luistert naar zijn lichaam en zijn hart, en voelt dat er nog iets in hem zit. Niet omdat het moet. Maar omdat hij het wil.
En Roxanne? Zij moedigt hem aan. Altijd. Niet alleen als partner, maar als zijn gelijke. Zijn klankbord. Zijn thuis.
“Bij haar voel ik nooit druk,” zei hij eens. “Alleen vertrouwen.
Een Leven Buiten Het Peloton
Buiten de koers hebben Mathieu en Roxanne een leven opgebouwd dat ver weg ligt van de drukte van de sportwereld. Ze delen een liefde voor eenvoud — voor reizen, natuur, rustige diners en momenten zonder camera’s. Ze hebben geleerd hoe ze kunnen ademen in de pauzes tussen de races, en hoe ze samen kunnen groeien in de stilte.
Ze zijn geen koppel dat leeft voor aandacht. Ze leven voor elkaar.
Fans speculeren regelmatig over een verloving, een huwelijk of wat de toekomst zal brengen. Maar beiden nemen hun tijd. “Sommige dingen zijn mooier als je ze langzaam beleeft,” zei Roxanne eens in een zeldzaam interview. En Mathieu knikte.
Liefde Die Geen Bewijs Nodig Heeft
Dus wanneer hij deze herfst opnieuw op de fiets stapt, is dat niet alleen een sportieve beslissing. Het is een menselijk hoofdstuk. Een stille liefdesbrief — aan wat hem laat voelen dat hij leeft, aan de wegen die nog op hem wachten, en aan de vrouw die altijd in hem heeft geloofd.
Zij zal er weer zijn. Misschien niet aan de finish. Misschien niet voor de camera’s. Maar altijd in zijn hart. Niet voor de foto’s — maar voor de momenten daarna, wanneer hij thuiskomt, vermoeid, en naar haar hand reikt.
Want sommige liefdesverhalen hebben geen grote gebaren nodig.
Sommige overwinningen hoeven niet op het podium gevierd te worden.
En sommige koersen — zoals deze — gaan niet over kilometers, maar over thuiskomen bij degene die altijd is blijven wachten.
