In een tijd waarin sporthelden vaak worden verheerlijkt om hun onoverwinnelijkheid, is het juist de zeldzame kwetsbaarheid van een ware kampioen die het diepst resoneert bij zijn aanhangers. Zo’n moment voltrok zich onlangs toen Mathieu van der Poel — het uithangbord van UCI WorldTeam Alpecin-Deceuninck, wereldkampioen, klassiekerspecialist en nationale trots — na afloop van de Tour de France 2025 openlijk zijn excuses aanbood aan zijn fans, teamgenoten en stafleden.
Hij stond daar, zichtbaar aangedaan maar waardig, na een slopende drie weken koers door Frankrijk. Niet als overwinnaar van het algemeen klassement, niet met een gele trui om zijn schouders, maar als een man die de volle last van verwachtingen had gedragen — en zich nu verantwoordelijk voelde voor het feit dat die droom niet was waargemaakt.
Een Tour met hoopvolle aanvang
Voorafgaand aan de Tour de France was de spanning rond Alpecin-Deceuninck ongekend hoog. Met Van der Poel als absolute speerpunt — een renner die zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix al meermaals op zijn naam had geschreven, en die de regenboogtrui als wereldkampioen droeg — geloofde men heilig in een unieke prestatie.
De ploeg was opgebouwd rond zijn veelzijdigheid. Waar sommigen mikten op sprintritten of klassement, had Alpecin-Deceuninck een bredere visie: ritten winnen, het geel pakken, en misschien zelfs tot in Parijs voor het eindpodium vechten. Alles wees op een meesterplan. De benen waren er, het zelfvertrouwen straalde eraf, en de voorbereiding was perfect.
Een koers vol valkuilen
Maar de Tour is onvoorspelbaar. De koers is grillig, hard, en genadeloos. En ondanks briljante momenten — zoals Van der Poel die in de openingsweek bijna solo een ritzege binnensleepte, en zijn indrukwekkende werk voor teamgenoot Jasper Philipsen in de massasprints — begonnen de scheurtjes zich te tonen.
Een zware val in de tweede week op een nat afdalend stuk kostte Van der Poel niet alleen huid en tijd, maar ook mentale scherpte. Hoewel hij doorging — zoals hij altijd doet, uit eergevoel en strijdlust — was het duidelijk dat hij niet op 100% reed. De bergritten deden pijn, en in het hooggebergte verloor hij telkens net iets te veel tijd.
De media en de verwachtingen
De buitenwereld bleef hopen. De Nederlandse en Belgische media schreven elke ochtend hoopvolle koppen, speculeerden op een wederopstanding, op een heroïsche aanval à la Anquetil of Hinault. Maar Van der Poel is een mens. Een atleet van vlees en bloed, geen superheld.
De druk die hij voelde, werd ook zichtbaar tijdens interviews. Hij bleef beleefd, vastberaden, maar zijn ogen verraadden iets anders: een innerlijke strijd tussen willen en kunnen. Tussen de roep van de natie en de realiteit van het peloton.
Het moment van bezinning
En zo kwam Parijs. Zonder geel, zonder ritzege. Voor het eerst in jaren verliet Van der Poel een grote ronde zonder de verwachte triomfen. De ploeg eindigde niet op het podium. De droom bleef droom. En daar, op de Champs-Élysées, gebeurde iets zeldzaams.
In plaats van zich terug te trekken of zich te verbergen achter excuses, stapte Van der Poel naar voren. In een persmoment, omringd door microfoons, camera’s en stil ademende journalisten, sprak hij uit wat velen voelden:
“Ik wil mijn fans, mijn ploeg, en iedereen die ons gesteund heeft oprecht sorry zeggen. We zijn gekomen om geschiedenis te schrijven, maar we hebben het niet waargemaakt. Ik voel me verantwoordelijk, en ik weet dat velen meer hadden verwacht. Ik ook.”
Zijn woorden kwamen binnen als een mokerslag, niet vanwege teleurstelling, maar vanwege de eerlijkheid. Zelden toont een atleet van zijn statuur zich zó transparant, zó kwetsbaar, zó menselijk. En precies daarom resoneerde het zo krachtig.
Reacties uit het peloton
Zijn ploeggenoten spraken hun steun uit. Jasper Philipsen zei:
“Mathieu is onze leider. Zonder hem zouden we nergens zijn. Hij heeft gevochten als een beest, ondanks alles. Niemand hoeft zich te verontschuldigen.”
Ook renners van andere ploegen lieten van zich horen. Jonas Vingegaard, de uiteindelijke winnaar van de Tour, noemde Van der Poel “een voorbeeld van sportiviteit, karakter en klasse”. Tadej Pogačar sprak van “een kampioen met het hart op de juiste plaats”.
De erfenis van nederigheid
Deze openlijke excuses vormen, paradoxaal genoeg, misschien wel een van de meest gedenkwaardige momenten uit Van der Poels carrière. Niet omdat ze het falen markeerden, maar omdat ze zijn grootsheid onderstreepten. In een tijdperk waar sporters vaak worden afgerekend op resultaten, toonde hij iets belangrijkers: leiderschap, integriteit en verantwoordelijkheid.
Supporters stroomden massaal toe op sociale media met steunbetuigingen. De hashtag #WeSteunMathieu trendde urenlang. Oud-renners als Erik Dekker en Johan Museeuw spraken vol lof over zijn moed om dit signaal te geven.
De toekomst van Alpecin-Deceuninck
De ploeg zelf heeft inmiddels laten weten het incident niet te beschouwen als falen, maar als leermoment. Teammanager Philip Roodhooft benadrukte:
“We hebben met z’n allen risico’s genomen, ambitie getoond, en daar staan we nog steeds achter. Mathieu is niet alleen onze leider, maar ook ons moreel kompas. Wat hij vandaag gedaan heeft, dat overstijgt sport.”
Er wordt al gewerkt aan een plan voor het volgende seizoen. Van der Poel zal opnieuw pieken naar de klassiekers, maar ook de Tour blijft een doel. “Ik ben nog niet klaar met Frankrijk,” zei hij zelf. “Ik heb nog iets recht te zetten. Niet voor mezelf alleen, maar voor al die mensen die me blijven steunen. We komen terug.”
Een les in sportiviteit
Het verhaal van Mathieu van der Poel in de Tour de France 2025 is er één van strijd, tegenslag, maar vooral van karakter. Hij verloor geen trui, hij verloor geen rit, maar hij won iets groters: het respect van een hele sportwereld. Niet met explosieve demarrages of heroïsche solo’s, maar met woorden die oprechter en krachtiger waren dan welke aanval ook.
Het is precies dát wat sport groots maakt. Niet alleen de overwinningen, maar ook hoe men omgaat met verlies. En in dat opzicht heeft Mathieu van der Poel deze Tour misschien toch wél gewonnen.
Slotgedachte
In Parijs werden dit jaar geen Nederlandse vlaggen gehesen voor het geel. Er klonken geen overwinningsklokken, er rolden geen tranen van blijdschap. Maar wat wel klonk, was applaus. Langdurig, intens, oprecht. Voor een renner die zijn hart opende, die sprak zonder masker, en die daarmee een hoofdstuk schreef dat misschien wel belangrijker is dan eender welke zege.
Mathieu van der Poel blijft een kampioen. Niet ondanks deze Tour, maar dankzij hoe hij ermee omging. En de Tour van volgend jaar? Die wacht. En dit keer zal niemand zijn belofte onderschatten: “We komen terug.”
