Ze gaf me benen, lang voordat ik wist hoe ik moest fietsen” — Wout van Aerts tranen tijdens die Amerikaanse koers waar nog steeds iedereen over praat…and
Door onze sportredactie
Er zijn momenten in de sportgeschiedenis die blijven hangen. Niet vanwege de tijd op de klok, de medaille of het record — maar vanwege de emoties. Momenten die iets laten zien wat niet meetbaar is. Dat was exact wat er gebeurde op die bewogen dag in de Verenigde Staten, toen Wout van Aert niet alleen een koers won, maar een verhaal vertelde dat wereldwijd harten beroerde.
Een zoon, geen renner
Na de finishlijn bleef hij stilstaan. Terwijl teamgenoten hem wilden omhelzen, legde hij zijn helm naast zich op het asfalt, keek omhoog en fluisterde:
> “Ze gaf me benen, lang voordat ik wist hoe ik moest fietsen.”
Niemand begreep meteen wat hij bedoelde. Maar even later, tijdens het interview, viel het stil. De journalist vroeg hem of hij vandaag iets bijzonders voelde op de fiets. Wout knikte, zijn ogen rood.
“Mijn moeder keek vandaag voor het eerst sinds lange tijd live naar mij,” begon hij. “Ze is herstellende, ze is sterk, maar kwetsbaar. En ik voelde haar aanwezigheid alsof ze naast me reed. Elke pedaalslag was voor haar.”
De kracht van een moeder die nooit zichtbaar was
Wouts moeder, Marie van Aert, is nooit iemand geweest die interviews gaf of naast het podium stond. Terwijl haar zoon wereldbekers won en klassieke koersen domineerde, bleef zij in de schaduw. Maar achter de schermen was zij altijd daar:
Die hem op jonge leeftijd wekte om voor school nog te trainen
Die zelf een tweede baan nam om een betere fiets te kunnen kopen
Die hem na elke nederlaag een bericht stuurde: “Ik hou niet van je omdat je wint. Ik hou van je omdat je blijft proberen.”
De ochtend van de koers: een berichtje dat alles veranderde
Die bewuste ochtend, net voor de start van de Amerikaanse koers, stuurde ze hem een eenvoudig maar krachtig bericht:
> “Als je vandaag rijdt, rij dan met je hart. En als je wint, win dan voor mij. Niet voor de camera’s. Voor mij alleen.”
En dat deed hij
De koers: warmte, spanning, en stilte
Het parcours was technisch. Het weer zwaar. De tegenstand groot. Maar Wout reed met een andere energie. Alsof hij iets meedroeg. Geen last — maar een bestemming. Zijn versnelling op het laatste klimmetje werd vergeleken met zijn legendarische demarrages in de Tour.
Toch vierde hij zijn overwinning niet. Geen show. Geen overwinningsgebaar. Alleen tranen. En stilte.
De reacties: van fans tot rivalen
Wat volgde, was een stroom van reacties:
Fans schreven open brieven aan hun eigen moeders
Renners uit andere ploegen deelden het fragment op hun socials met woorden als “respect”, “echtheid” en “kracht”
Zijn vrouw Sarah postte op Instagram een foto van Wout met zijn moeder als kind, met het onderschrift: “Jullie rijden nog steeds samen.”
Zelfs Mathieu van der Poel, zijn grootste rivaal en vriend, reageerde in een persmoment:
> “Soms vergeet je dat Wout ook gewoon een mens is. Vandaag herinnerde hij ons eraan wat echt belangrijk is.”
De moeder zelf: eindelijk spreekt ze
Dagen na het raceweekend gaf Marie van Aert zeldzaam een kort interview aan de Belgische pers:
> “Ik heb hem nooit gezegd dat hij de beste moet zijn. Alleen dat hij moet durven vallen — en nog harder opstaan. Dat heeft hij gedaan. Niet op de fiets. In het leven.”
Meer dan wielrennen
Wout sloot het raceweekend af met een simpel bericht op zijn eigen sociale media:
> “Voor jou, mama. Altijd.
Eindreflectie: Wat dit moment betekent voor de sport
In een wereld waar sport vaak draait om geld, cijfers en winst, bracht Wout van Aert een moment van puurheid. Hij liet zien dat zelfs op het hoogste niveau, waar elke seconde telt, liefde en familie de echte brandstof zijn.
Niet elke moeder geeft haar zoon benen in letterlijke zin.
Maar sommigen — zoals Marie van Aert — geven vleugels.
