Het was een moment van ontroering, van respect en van pure sportieve klasse. Terwijl Tadej Pogačar op het podium in Parijs de iconische gele trui omgord kreeg en de trofee van de Tour de France 2025 omhooghield onder luid gejuich, stroomde de wielerwereld over van bewondering. Maar één stem viel op tussen alle felicitaties. Niet die van een ploegleider, niet van een televisiecommentator, maar van een medekampioen: Mathieu van der Poel.
De Nederlandse alleskunner, die dit jaar door ziekte verstek moest laten gaan in de Tour, verscheen niet op het asfalt van Frankrijk, maar wél in de harten van de wielerfans door een publieke boodschap van steun en bewondering voor zijn Sloveense collega. Een boodschap die bol stond van oprechtheid, sportiviteit, en vooral een diep begrip voor wat het betekent om te excelleren op het hoogste niveau.
“Proficiat Tadej. Wat jij hebt laten zien, was buitengewoon. Jij verdient deze trofee meer dan wie ook. Het was een eer om getuige te mogen zijn van jouw meesterschap,” schreef Van der Poel op zijn sociale media.
Het bericht ging viraal. Niet omdat het sensationeel was, maar omdat het écht was.
Twee Kampioenen, Eén Respectvolle Band
Mathieu van der Poel en Tadej Pogačar zijn op papier rivalen. Ze komen uit totaal verschillende werelden—de een met wortels in het cyclocross, de ander een klimmer pur sang. Maar samen vertegenwoordigen ze het gezicht van een nieuwe generatie in het wielrennen: veelzijdig, gedreven, menselijk.
Ze zijn geen traditionele rivalen zoals Armstrong en Ullrich, of Contador en Schleck, waarbij spanning vaak plaatsmaakte voor conflict. Nee, tussen Van der Poel en Pogačar heerst kameraadschap. Geen valse complimenten, geen toneelspel. Maar oprechte waardering.
Tijdens eerdere Tours zagen we dat al. In 2021 feliciteerde Pogačar Van der Poel persoonlijk toen die de gele trui veroverde. In 2023 klopten ze elkaar op de schouders na een bergrit waarin ze samen het peloton uiteenrafelden. En dit jaar—ondanks afwezigheid—bleef Van der Poel betrokken. Hij keek. Hij stuurde berichten. En uiteindelijk: hij feliciteerde.
De Reus uit Komenda
Tadej Pogačar is geen onbekende meer. Wat hij de voorbije jaren heeft neergezet in het wielrennen is haast ongeëvenaard. Drie eindzeges in de Tour, twee keer tweede, talloze ritoverwinningen, monumenten als de Ronde van Vlaanderen én Luik-Bastenaken-Luik. Hij is pas 26, maar rijdt met de ervaring van een veteraan en de gretigheid van een neopro.
In de Tour van 2025 zette hij de kroon op zijn werk met een zege die hem opnieuw in het rijtje van de allergrootsten plaatste. Zijn versnellingen op de Col du Tourmalet, zijn tactische slimheid in de windetappes, zijn koelbloedigheid in de tijdritten—het was allemaal van een niveau dat respect afdwingt.
En dat respect kwam dus ook uit onverwachte hoek: uit het rusthuis van Mathieu van der Poel, die zijn eigen strijd leverde tegen ziekte maar tóch de grootheid van een ander niet onbenoemd liet.
De Sportieve Klasse van Mathieu
Wat Mathieu van der Poel zo uitzonderlijk maakt, is niet alleen wat hij op de fiets doet, maar wat hij ernaast belichaamt. In een tijdperk waarin sport steeds vaker geassocieerd wordt met ego’s, marketing en mediaframing, blijft Van der Poel authentiek. Hij viert geen valse triomfen. Hij bagatelliseert geen verlies. Hij zoekt geen excuses. En bovenal: hij erkent klasse als hij het ziet.
Zijn boodschap aan Pogačar ging verder dan louter felicitaties. Hij sprak over ‘meesterschap’, over ‘het DNA van een kampioen’, over ‘de kunst van koerslezen’. Woorden die niet lichtvaardig gekozen waren, maar gedragen door ervaring.
“Wat jij hebt gedaan, inspireert niet alleen fans maar ook collega-renners zoals ik,” schreef hij. “Je hebt ons herinnerd aan waarom wij deze sport liefhebben.”
De Stilte van Afwezigheid, De Kracht van Aanwezigheid
Hoewel hij fysiek afwezig was in deze Tour, was Van der Poel mentaal nooit ver weg. Zijn fans volgden zijn updates nauwgezet. Er werd gehoopt op een plotse terugkeer, misschien als analist, misschien als toeschouwer in de auto van de ploeg. Maar dat gebeurde niet.
Wat wel gebeurde, was betekenisvoller. Vanuit de schaduw liet hij zich horen. Niet door te klagen. Niet door zichzelf centraal te zetten. Maar door ruimte te geven aan anderen. Door te zeggen: “Vandaag is het jouw moment, Tadej.”
Die houding sprak boekdelen. Ze bevestigde wat vele fans al wisten: Mathieu van der Poel is niet alleen een kampioen op de fiets, maar ook daarbuiten.
Wielrennen als Broederschap
Het wielrennen van vandaag is niet meer het gesloten bastion van vroeger. Renners delen hun hartslagen, hun voeding, hun trainingsdata. Maar soms delen ze ook hun emoties. En dat maakt het sportiever, menselijker, échter.
De band tussen Pogačar en Van der Poel is daar een prachtig voorbeeld van. Ze laten zien dat rivaliteit en respect elkaar niet uitsluiten. Dat je een tegenstander kunt bewonderen zonder jezelf kleiner te maken. Dat de koers geen arena is voor strijd alleen, maar ook een podium voor erkenning.
In het verleden zagen we vergelijkbare banden tussen grootheden. Denk aan Bernard Hinault en Greg LeMond, die ondanks hun interne strijd toch elkaars talent erkenden. Of Fabian Cancellara en Tom Boonen, die elkaar tot het uiterste dreven en daarmee elkaars grootheid versterkten.
Vandaag zijn het Mathieu en Tadej. Twee namen die de koers opnieuw betekenis geven.
Een Vooruitblik: Wat Brengt de Toekomst?
Met de Tour achter ons en Pogačar als glorieuze winnaar rijst de vraag: waar staan deze twee mannen volgend seizoen?
Van der Poel zal ongetwijfeld terugkeren. Zijn herstel verloopt goed, zo meldde zijn entourage. De Vuelta wordt genoemd als mogelijke comeback. Maar belangrijker nog is de lange termijn: Parijs 2026. De Olympische Spelen. Misschien het WK. En natuurlijk de klassiekers waar hij koning is.
En Pogačar? Die lijkt voorlopig onaantastbaar in grote rondes, maar is ook steeds meer een alleskunner. Wat als deze twee opnieuw tegenover elkaar staan in de Ronde van Vlaanderen? Of samen de handen in elkaar slaan in een WK-ploegentijdrit?
De toekomst is spannend. Maar de fundering is gelegd. Een fundering van wederzijds respect.
De Reactie van Pogačar
Tadej Pogačar zelf liet niet na om te reageren op de woorden van zijn Nederlandse collega. Tijdens het slotinterview op de Champs-Élysées werd hem gevraagd naar de boodschap van Van der Poel.
“Ik heb het gelezen, ja,” zei hij zichtbaar geroerd. “Mathieu is een groot kampioen. Niet alleen door wat hij doet op de fiets, maar vooral hoe hij zich gedraagt als mens. Zijn woorden betekenen veel voor mij.”
Even later plaatste hij zelf een bericht op zijn sociale media: “Dank je wel Mathieu. Ik wens jou een snel herstel. De koers mist je. En ik ook.”
En zo was de cirkel rond. Een kampioen feliciteerde een andere kampioen, en die stuurde het respect terug.
Tot Slot: Grootsheid in Stilte
In een wereld waar sport soms verwordt tot spektakel, is het makkelijk om te vergeten waar het echt om draait: respect, strijd, en broederschap. Mathieu van der Poel heeft dat deze week opnieuw in de verf gezet.
Zijn felicitaties aan Tadej Pogačar zullen niet de geschiedenisboeken halen zoals een ritzege dat doet. Ze zullen geen gele trui opleveren, geen podiumplek, geen medaille. Maar ze doen iets veel zeldzamers: ze tonen grootsheid in stilte. Een klasse die niet gemeten wordt in wattages, maar in menselijkheid.
En misschien is dát wel de ultieme vorm van winnen.
Dank je, Mathieu. Voor je woorden. Voor je grootsheid. Voor het tonen van wat het betekent om een echte kampioen te zijn.
