Wout jaagt geen krantenkoppen na,” zei een oud-teamgenoot. “Hij jaagt doel na. En op dit moment, denk ik dat hij het einde schrijft van een verhaal dat alleen hij op zijn eigen manier kan vertellen.”
In een sport die geobsedeerd is door statistieken, wattages, podiumplaatsen en persconferenties na de race, blijft er een zeldzaam type atleet over die ons herinnert aan wat wielrennen ooit was — en wat het nog steeds kan zijn.
Wout van Aert is zo iemand.
Hij schreeuwt niet in microfoons. Hij bouwt zijn seizoen niet rondom cameraschermen. Hij jaagt geen krantenkoppen na.
Hij jaagt iets heel anders na.
Wout jaagt geen krantenkoppen na,” zei een oud-teamgenoot.
“Hij jaagt doel na. En op dit moment, denk ik dat hij het einde schrijft van een verhaal dat alleen hij op zijn eigen manier kan vertellen.”
Dat verhaal eindigt misschien niet in geel. Misschien geen confetti in Parijs of champagne op het podium. Maar het zal van hem zijn. En dat maakt het zo krachtig.
Een etappezege die voelde als afscheid
Op de laatste dag van de Tour de France 2025 opende de hemel zich boven Parijs.
Het was nat. Koud. Zwaar.
De meeste renners kozen voor voorzichtigheid, tevreden om de stad binnen te rijden zonder drama. Maar niet Wout. Toen het peloton de gladde Montmartre-ronde opging, viel hij aan. Alleen. In de regen. Tegen alle verwachtingen in.
Hij liet zelfs Tadej Pogačar achter zich, een man die bekend staat om te pieken in waanzinnige momenten. De camera’s volgden Wout terwijl hij langs de graffitimuren vloog, met tanden op elkaar, trillende benen, een onleesbaar gezicht.
Toen hij over de finish kwam, hief hij zijn armen niet. Er kwam slechts een langzame zucht. Alleen Wout, doorweekt en stil, starend naar het publiek.
Het voelde niet als een overwinning. Het voelde als afsluiting.
Doel boven roem
Sinds zijn opkomst uit de modderige kruisen van het veldrijden naar het wereldtoneel van het wegwielrennen, is Wout van Aert een figuur van tegenstellingen geweest:
Een sprinter die kan klimmen.
Een teamspeler die etappes wint.
Een superster die de schijnwerpers vermijdt.
In elke race had Wout een reden — niet altijd om te winnen, maar om te vechten. Om het werk te doen. Om het verschil te maken. Of dat nu betekende dat hij zichzelf uitputte in de Alpen voor Jonas Vingegaard, of een wanhopige aanval op de kasseien lanceerde om het peloton te breken.
Hij gaf nooit om publieke opinie.
Hij reed nooit voor faam.
Hij reed altijd voor doel.
Het onafgemaakte verhaal op de kasseien
Maar één ding blijft onafgemaakt — iets dat dieper brandt dan al zijn etappezeges, teamoffers of wereldtitels:
De Monumenten.
Vooral de Ronde van Vlaanderen en Parijs–Roubaix.
Hij stond op het podium. Hij kwam er pijnlijk dichtbij. Hij vocht tegen Van der Poel, Degenkolb en talloze anderen.
Toch ontbreekt die ene perfecte dag op de kasseien nog steeds.
> “Als ik ooit zowel Vlaanderen als Roubaix win,” zei Wout ooit, half grappend, “neem ik de rest van het jaar vrij.”
Nu de grote rondes langzaam van zijn planning verdwijnen, fluisteren fans en insiders:
Is dat het pad dat hij kiest?
Een Monument-only seizoen. Eén laatste dans op de brute stenen van België en Frankrijk. Eén laatste, gerichte, woeste hoofdstuk.
Niet voor applaus.
Niet voor statistieken.
Maar omdat het voor hem telt.
De stilte na de storm
In de dagen na de Tour was er geen persconferentie. Geen tweet. Geen pensioenbericht. Alleen stilte.
Wout verdween uit de media, net zoals hij die Montmartre-finishlijn overstak — stilletjes.
Maar soms is stilte het luidste geluid.
En in die stilte begonnen fans te beseffen:
Wat als dit zijn laatste Tour was?
Wat als hij zijn carrière afbrandt tot de essentie?
Wat als hij, op het hoogtepunt van zijn kracht, bewust voor minder kiest?
Zo’n beslissing wordt niet gedreven door ego.
Het wordt gedreven door doel.
Het nalatenschap dat hij bouwt
In de geschiedenisboeken zal Van Aert waarschijnlijk vermeld worden met etappezeges en puntenklasseringen. Maar vraag een fan wat ze herinneren, en het zijn niet de statistieken.
Ze zullen herinneren:
Zijn tranen bij de finish in Calais.
Zijn onzelfzuchtigheid in de Alpen.
Zijn bebloede gezicht in Roubaix.
Zijn stille rit door Leuven met een heel land op zijn rug.
Ze zullen herinneren hoe hij hen liet voelen. Hoe zijn lijden echt was. Hoe zijn doorzettingsvermogen puur voelde.
En nu, misschien, herinneren ze dat hij vertrok — niet toen hij niet meer kon winnen — maar toen hij niets meer te bewijzen had.
Wat komt hierna?
Insiders denken dat Wouts kalender voor 2026 wordt gestript van grote rondes en volledig wordt gebouwd rond de vijf Monumenten.
Geen Giro.
Geen Vuelta.
Geen Tour.
Alleen de stenen. De wind. De stilte.
En Wout.
Het is een plan dat conventionele strategie tart. Een stap die faam van zich afschudt en zich focust op voltooiing.
Want misschien, voor Wout, gaat het einde niet om in stijl te vertrekken — maar om op de juiste manier te vertrekken.
Slotgedachten
Wielrennen zal hem missen als hij weg is. Niet alleen om zijn benen, maar om zijn ziel.
In een tijdperk gedomineerd door algoritmes, branding en hype, blijft Wout van Aert prachtig menselijk. Prachtig onvolmaakt. Prachtig oprecht.
“Hij probeert ons niet te imponeren,” zei zijn oud-teamgenoot.
“Hij probeert zijn verhaal af te maken. En ik denk dat hij wil dat het laatste woord van de weg komt.”
En dus wach
ten we — aan de rand van de lente-kasseien, in de koude lucht van Vlaanderen, luisterend naar het geluid van één laatste storm.
Niet op weg naar roem.
Maar naar doel.
