Hij Was Geboren om te Fietsen” — Adri van der Poel Over het Opgroeien van een Wereldkampioen in Zijn Schadu
De naam Van der Poel weegt zwaar in de wielerwereld. Adri van der Poel, zelf winnaar van zes klassiekers, een etappe in de Tour de France en wereldkampioen veldrijden, wist altijd dat zijn zoon potentieel had. Maar wat hij nooit volledig had kunnen voorzien, was dat zijn zoon, Mathieu, zijn naam zou overstijgen. In een openhartig gesprek spreekt Adri over de trots, de twijfels, en het leven als vader van een fenomeen — en als renner in de schaduw van zijn eigen blo
Een Naam Met Gewicht
In de jaren ‘80 en ‘90 was Adri van der Poel een renner die je nooit mocht onderschatten. Met zeges in de Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik, Amstel Gold Race en WK-zilver op de weg had hij zijn plaats tussen de groten verdiend. Maar toen zijn zoon geboren werd in 1995, wist hij al snel dat zijn naam niet de enige zou blijven die weerklonk in de wielerwereld.
“Toen hij als kleuter al zonder zijwieltjes door de tuin racete, wist ik: dit zit in zijn bloed. Hij had iets instinctiefs, iets dat je niet kunt aanleren.”
Opvoeden in Stilte
Adri en zijn vrouw Corinne Poulidor (dochter van de legendarische Raymond Poulidor) kozen bewust voor een opvoeding zonder overdreven druk. Ondanks de dubbele erfenis van twee wielerlegendes, wilden ze dat Mathieu zijn eigen pad vond.
“We hebben hem nooit gepusht. Ik wilde niet dat hij fietste voor mij, of voor de naam. Hij moest het zelf willen.”
Toch, achter de schermen, hield Adri alles scherp in de gaten: zijn houding op de fiets, zijn techniek in het veld, zijn omgang met verlies. En hij corrigeerde, subtiel maar doeltreffend.
“Als ik iets zei, luisterde hij. Niet altijd meteen, maar hij nam het mee. En uiteindelijk maakte hij het van zichzelf.”
De Moeilijke Overgang
Toen Mathieu begon uit te blinken in zowel het veldrijden als op de weg, begon ook de vergelijking. “De zoon van Adri”, “De kleinzoon van Poulidor” — het werd deel van zijn identiteit.
“Ik wist dat hij zijn eigen stempel wilde drukken,” zegt Adri. “En ergens was ik bang dat hij zou breken onder die erfenis. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Hij gebruikte het als brandstof
De Dag Dat Hij Mij Overtrof
Er was een moment waarop Adri wist: zijn zoon is groter dan hij ooit is geweest.
“Het was tijdens de Amstel Gold Race van 2019. Die sprint, die inhaalrace, dat ongelooflijke slot… ik zat thuis en ik huilde. Niet omdat hij won, maar omdat ik besefte dat hij iets deed wat ik nooit gekund heb. Hij was geen kopie van mij. Hij was beter.”
De Vader, Niet de Coach
Adri koos er bewust voor om niet de persoonlijke trainer of ploegleider van Mathieu te worden.
“Ik wilde zijn vader blijven, niet zijn baas. In het begin gaf ik veel raad. Nu geef ik vooral ruimte.”
Toch is hij nog steeds betrokken — als klankbord, als mentor, als supporter op de achtergrond. En altijd, zonder uitzondering, is hij op de eerste rij bij de grote momenten.
“Mijn Succes Was de Fundament, Zijn Succes Is de Toren”
De band tussen vader en zoon is gebouwd op wederzijds respect. Waar Adri de basis legde, bouwde Mathieu een monument.
“Hij neemt risico’s die ik nooit durfde. Hij combineert disciplines zoals niemand dat ooit heeft gedaan. En hij doet het met zo’n souplesse… ik ben vaak sprakeloos.”
De Familie Van der Poel — Meer Dan Wielrennen
Het gezin Van der Poel ademt wielrennen, maar leeft niet alleen voor sport. Adri benadrukt dat het belangrijk is om ook afstand te kunnen nemen.
“We praten niet altijd over koersen. Soms gaat het gewoon over de hond, het avondeten, of een goed boek. Mathieu is geen machine. Hij is een mens. Dat vergeten mensen soms.
Een Grootvader Spreekt
Adri glimlacht als hij praat over zijn vaderrol. Maar er zit een tweede generatie in het verhaal: Mathieu’s kinderen — mochten die er ooit komen.
“Als hij ooit vader wordt, zal hij begrijpen hoe het is om je kind te zien groeien tot iets groters dan jezelf. Ik hoop dat ik dat mag meemaken. En dat ik tegen dan gewoon ‘opa’ ben, en niet ‘de ex-renner’.”
Tot Slot: “Ik Ben Zijn Vader, Niet Zijn Spiegel”
In een sport die vaak draait om ego’s, statistieken en wie de beste was, kiest Adri voor nederigheid.
“Ik heb mijn koers gereden. Hij rijdt de zijne. Ik vergelijk ons niet. Wat ik voel, is trots. Zuivere, onvoorwaardelijke trots. Hij was geboren om te fietsen. En ik? Ik had de eer om zijn vader te
Zo groeit het verhaal van Mathieu van der Poel — niet in tegenstelling tot zijn vader, maar ín zijn s
chaduw, en tegelijk daar vér voorbij. Een schaduw die geen druk geeft, maar richting. En liefde.
