Koester de Briljantheid van Mathieu van der Poel, de Hedendaagse Eddy Merckx die Wielergeschiedenis Herschrijft – Een Unieke Kracht die Wegen Domineert, Grenzen Verlegt en Verwondering Oogst Tijdens de Tour de France, Terwijl Ned Boulting Fans Oproept om Elk Moment te Koesteren Vooraleer Deze Legende de Wielersport Achter Zich Laat
Er zijn wielrenners die koersen winnen. Er zijn kampioenen die indruk maken. En dan is er Mathieu van der Poel.
De zoon van Adri, kleinzoon van Poulidor, en een erfgenaam van een onuitwisbare wielertraditie, maar bovenal: een fenomeen op zichzelf. Mathieu van der Poel is niet zomaar een naam in het peloton – hij is een zintuiglijke beleving, een levende storm, een kunstenaar op twee wielen die het erfgoed van de sport op zijn rug draagt en tegelijk herschrijft met elke pedaalslag.
In de woorden van commentator Ned Boulting: “Geniet van hem terwijl het nog kan.” Het is geen waarschuwing, maar een uitnodiging. Een bede. Want wat we nu meemaken – deze symfonie van kracht, durf, finesse en onvoorspelbaarheid – is niet eeuwig. En het is zeldzaam. Bijna buitenaards.
Een Legende in Echte Tijd
Het is 2025. We schrijven opnieuw Tourgeschiedenis. En weer klinkt de naam Van der Poel in elke Franse vallei, op elke bergflank, langs elk spandoek. Hij valt aan wanneer niemand het verwacht. Hij jaagt zonder te rekenen. Hij offert zich op voor zijn kopman in de ene etappe, om de dag erna zelf het peloton in duizeling te brengen. Wie doet zoiets? Welke kampioen offert zijn benen op in dienst van een ander en komt dan terug om de koers naar zijn hand te zetten?
Slechts één naam klinkt in koortsige bewondering door de straten van Gap, Pau en Alpe d’Huez: Mathieu.
Het doet denken aan een andere tijd. Een tijd waarin Merckx niet alleen won, maar heerste. Waarin de koers onderdanig werd aan zijn wil. En nu, vijftig jaar later, is er weer zo iemand. Van der Poel is meer dan een kampioen – hij is een verhaalverteller. Zijn wapen is niet enkel zijn fiets, maar zijn vermogen om het onmogelijke mogelijk te maken.
De Veelzijdigheid van een Meester
Mountainbike? Wereldkampioen. Cyclocross? Vijfvoudig wereldkampioen. Wegkoers? Winnaar van Milaan-Sanremo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix. En alsof het nog niet genoeg is, doet hij dit alles met een elegantie die doet denken aan Fausto Coppi en een branie die echoot in de nalatenschap van Roger De Vlaeminck.
Zijn stijl is uniek. Zijn techniek, subliem. Zijn versnelling? Brutaal. Zijn inzicht? Geniaal. Wanneer Mathieu de gaskraan opendraait, weet je dat er iets gaat gebeuren. Geen tussenweg. Het is zwart of wit. Alles of niets. En meestal: alles.
In een tijd waarin wielrennen steeds meer draait om millimeters, wattages en minutieus berekende tactieken, is Van der Poel een romantische revolutie. Hij rijdt op gevoel. Hij vertrouwt op instinct. Hij speelt met de koers zoals een pianist speelt met een sonate van Chopin – intens, gepassioneerd en vol overgave.
De Ziel van een Strijder
Wat Mathieu onderscheidt van anderen, is zijn vermogen om te lijden zonder te breken. Hij kent de pijn van verlies – fysieke pijn, mentale uitputting, teleurstelling. Denk aan de Olympische Spelen in Tokio. De zware val. De wonden, zichtbaar en onzichtbaar. Maar hij stond weer op. Keer op keer. Hij heeft zichzelf opnieuw uitgevonden. Telkens weer.
Het zijn deze momenten die hem definiëren. Niet enkel de zeges, maar ook de nederlagen die hij omzet in brandstof. Hij is geen robot. Hij is mens. Maar een mens met een ontembare geest en een hart dat klopt op het ritme van de koers.
Zelfs in interviews toont hij die zeldzame combinatie van nederigheid en overtuiging. Hij spreekt nooit in superlatieven over zichzelf. Hij blijft nuchter, gefocust, respectvol. En net daarin schuilt zijn grootsheid.
Een Familie die Ademhaalt voor de Sport
Zijn vader, Adri, was zelf een groot coureur. Zijn grootvader, Raymond Poulidor, was de eeuwige tweede maar de eeuwige geliefde. Van der Poel draagt hun erfenis met trots – niet als last, maar als eerbetoon. Hij schrijft hun verhalen verder, niet door ze te kopiëren, maar door ze te verrijken met zijn eigen invulling.
En dan is er nog zijn broer David, ook actief in het veldrijden. Een familie die samenleeft in dienst van de fiets. Het is geen toeval. Het is geen strategie. Het is passie – generaties diep geworteld.
De Magie van de Tour
Elke Tour de France waar Mathieu verschijnt, verandert in een spektakel. Denk aan zijn triomfantelijke ritzege in 2021, de dag na de herdenking van zijn grootvader. De gele trui om zijn schouders, tranen in zijn ogen. Het peloton keek, het publiek huilde, en de wereld begreep: dit is geen gewone atleet. Dit is iemand die de ziel van de sport belichaamt.
Ook dit jaar is hij weer de motor achter spectaculaire momenten. Sprinten op het vlakke? Ja. Knechten in het hooggebergte? Geen probleem. Afdalingen? Technisch perfect. Mathieu is niet te vangen in één hokje. Hij is het hokje.
De Toekomst Is Ongewis
En toch… hoe lang nog? Hoe lang nog voor het lichaam zegt: “Tot hier.” Hoe lang nog voor de vonk, die hem tot dit alles aanzet, dooft of verplaatst wordt naar een andere arena – misschien het strand, misschien de mountainbike, misschien gewoon het gezinsleven?
Ned Boulting heeft gelijk: geniet van hem terwijl het nog kan. Want zoals met alle grote kunstwerken – Rembrandt, Mozart, Van Gogh – komt er een moment dat de kwast stopt, de muziek zwijgt, de penseel wordt neergelegd. En dan is het aan ons om te herinneren. Om te vertellen.
De Echo van Grootheid
Van der Poel zal achterblijven in de annalen van de sport als meer dan een winnaar. Hij zal herinnerd worden als een vernieuwer, een romantische held, een brug tussen generaties. Net zoals Merckx. Net zoals Poulidor. Maar in zijn eigen recht. Niet als de nieuwe Merckx, maar als de eerste Van der Poel.
En die status heeft hij niet gekregen. Die heeft hij verdiend. Elke val, elke aanval, elke sprint, elke afdaling, elk moment waarop hij de regels aan zijn laars lapte en het peloton een lesje durfde leren – dat zijn de hoofdstukken van zijn boek.
We leven in het tijdperk van Mathieu. We mogen dat nooit als vanzelfsprekend beschouwen.
Het Laatste Woord
Wanneer Mathieu van der Poel uiteindelijk de fiets aan de haak hangt, zal het peloton leger aanvoelen. De koers zal nog steeds bestaan, maar de magie zal anders zijn. Want wie zal ons nog doen dromen zoals hij? Wie zal de koers herschrijven met dezelfde passie, dezelfde flair?
Tot die dag komt, moeten we kijken. Genieten. Juichen. En bovenal: herinneren.
Want in de grootsheid van Mathieu van der Poel ligt niet alleen zijn talent besloten, maar onze collectieve herinnering aan wat wielrennen werkelijk is – geen spreadsheet, maar gevoel. Geen berekening, maar moed. Geen algoritme, maar een hartslag.
Dus kijk. Koester. Leef. Adem. Want Mathieu rijdt. En hij rijdt voor ons allemaal.
