“Vanaf het Moment dat Hij Zijn Eerste Ademteug Nam, Was Hij een Zegen voor Mij”—Corinne Poulidor Brengt een Emotionele Hulde aan Haar Zoon Mathieu van der Poel en Roept Moeders Overal op om Achter de Dromen van hun Kinderen te Staan en hen met Trots te Steunen, Ongeacht de Obstakels of Opofferingen die de Weg Naar Grootheid Met Zich Meebrengt
De meeste mensen kennen Mathieu van der Poel als de alleskunner van het wielrennen, een sportieve sensatie die de wegen, het veld en de bergen heeft veroverd met een ongeëvenaarde flair. Hij is een wereldkampioen, een klassiekerspecialist, een Tour de France-legende in wording, en een rasechte erfgenaam van een familie die diep geworteld is in het DNA van het Europese wielrennen. Maar achter zijn roem, achter de regenboogtruien, monumenten en massasprints, staat een vrouw die van meet af aan in hem geloofde—zijn moeder, Corinne Poulidor.
In een zeldzaam openhartig interview dat diepe snaren raakt, sprak Corinne over haar zoon, zijn dromen, haar liefde, haar angsten, en vooral haar hoop dat moeders over de hele wereld niet alleen toeschouwers zijn in het leven van hun kinderen, maar actieve steunpilaren. Haar woorden vormen een eerbetoon aan Mathieu, maar ook een oproep aan elke ouder: “Wees een zegen voor je kind, zoals hij een zegen voor mij is geweest sinds de dag dat hij geboren werd.”
Een Zoon van Twee Werelden
Geboren als zoon van Adrie van der Poel, voormalig wereldkampioen veldrijden en klassiekerspecialist, en kleinzoon van Raymond Poulidor, de geliefde Franse renner die nooit de Tour won maar voor altijd in het hart van het wielerpubliek leeft, droeg Mathieu een naam met gewicht. Maar in de ogen van zijn moeder was hij geen erfenis of verwachting—hij was simpelweg haar kind.
“Ik wist al vroeg dat hij bijzonder was,” vertelt Corinne. “Niet alleen vanwege zijn talent, maar vanwege zijn hart. Hij had een ontembare energie, maar ook een diepe gevoeligheid. Hij was nieuwsgierig, dapper en leergierig. Het was mijn taak om dat vuur te voeden, niet te temmen.”
Van jongs af aan balanceerde Mathieu zijn sportieve ambities met de warme steun van thuis. Terwijl zijn vader hem trainde en begeleidde, was het Corinne die hem de emotionele stabiliteit gaf die elke jonge atleet nodig heeft. “Ik was niet de technische ouder,” zegt ze lachend. “Maar ik was er altijd. Met eten, met liefde, met advies, en met troost als het tegenzat.”
De Last van een Grote Naam
Voor de buitenwereld leek het misschien vanzelfsprekend dat Mathieu zou uitblinken. Met een vader die Parijs-Roubaix won en een grootvader die een mythische status genoot, lag succes zogezegd in zijn bloed. Maar Corinne herinnert zich ook de druk, het onuitgesproken gewicht van verwachtingen.
“Kinderen van grote sporters krijgen vaak geen ruimte om zichzelf te ontdekken,” zegt ze. “Maar ik wilde dat Mathieu zijn eigen pad vond. Dat hij fietste omdat hij ervan hield, niet omdat hij moest voldoen aan een naam.”
Toen Mathieu op tienjarige leeftijd al de concurrentie achter zich liet in jeugdwedstrijden, voelde Corinne trots, maar ook bezorgdheid. “Ik zei altijd: ‘Je bent meer dan een renner. Je bent Mathieu. En dat is genoeg.’”
Opofferingen die Niemand Ziet
In het interview spreekt Corinne openlijk over de offers die zij als moeder bracht—offers die weinig mensen zien wanneer de camera’s flitsen en het applaus klinkt.
“We zijn talloze keren op vakantie geweest naar plekken met een veldritparcours,” vertelt ze. “Weekend na weekend in de regen, in de modder. Er waren verjaardagen die we oversloegen, kerstfeesten waar we te laat voor kwamen, bruiloften die we afzegden. Niet omdat we moesten, maar omdat we wilden dat Mathieu zijn droom kon najagen.”
Soms was het ook moeilijk om los te laten. “Als moeder wil je je kind beschermen. Maar wielrennen is geen veilige sport. Er zijn valpartijen, blessures, extreme vermoeidheid. Er waren dagen dat ik bad dat hij zou stoppen. Maar dan zag ik hem rijden… en ik wist: dit is zijn roeping.”
Een Band Sterker dan Overwinningen
Mathieu heeft in zijn carrière talloze triomfen behaald: de Amstel Gold Race, Milaan-Sanremo, Ronde van Vlaanderen, en wereldtitels in het veld. Maar voor Corinne is geen enkele overwinning zo memorabel als de momenten die ze als moeder van dichtbij meemaakte.
“Toen hij na zijn valpartij in de Tour weer opstond en verderreed, toen hij huilde van geluk na zijn eerste grote klassiekerzege, toen hij zijn broer David knuffelde na een dubbel podium—dat zijn de herinneringen die ik koester,” zegt ze. “Niet de trofeeën, maar de mens die hij blijft te midden van het succes.”
Ze vertelt ook over hun gesprekken na de koers. “Soms bellen we, en praten we nergens over. Alleen over hoe hij zich voelt, of hij goed heeft geslapen, of hij heeft gegeten. Dat zijn de momenten waarin ik weer even zijn mama ben, niet de moeder van een wielerheld.”
Een Oproep aan Moeders: “Wees een Zegen, Geen Drempel”
Corinne’s boodschap gaat verder dan haar eigen verhaal. Ze richt zich in haar interview tot moeders over de hele wereld—moeders van sporters, kunstenaars, studenten, dromers.
“Als ouder kun je het verschil maken tussen een droom die bloeit en een droom die sterft,” zegt ze. “Er zijn kinderen met ongelooflijk potentieel, maar als ze thuis geen steun krijgen, raken ze ontmoedigd. Ze hebben iemand nodig die in hen gelooft, die hen vasthoudt als het moeilijk wordt, en hen loslaat wanneer ze willen vliegen.”
Ze weet dat het niet altijd makkelijk is. “Soms is er financiële druk, twijfel, kritiek van buitenaf. Maar kinderen voelen wanneer hun ouders hen echt steunen. Ze voelen dat in alles. In hoe je naar ze kijkt, in wat je zegt, in de ruimte die je ze geeft.”
Haar eigen ervaring met Mathieu is daar het levende bewijs van. “Ik ben niet de reden van zijn succes,” zegt ze bescheiden. “Maar ik heb wel geprobeerd om nooit zijn rem te zijn. Alleen zijn vangnet, als hij dat nodig had.”
Grootmoeder, Moeder, en het Verleden dat Voortleeft
Het emotionele gewicht van Corinne’s woorden wordt versterkt door de afwezigheid van haar vader, Raymond Poulidor, die in 2019 overleed. Hij was een icoon, maar voor Corinne gewoon ‘papa’. En voor Mathieu was hij een grootvader én inspiratiebron.
“Ik zie zoveel van mijn vader in Mathieu,” fluistert ze. “Zijn vastberadenheid, zijn nederigheid, zijn liefde voor de fiets. Papa zou zo trots zijn op wie Mathieu geworden is.”
Ze vertelt over de keren dat Raymond naar de koers kwam kijken. “Hij sprak niet veel, maar zijn ogen straalden als Mathieu reed. Hij wist dat de toekomst in goede handen was.”
Een Toekomst met Hoop en Dankbaarheid
Als de camera’s uit zijn en de huldigingen voorbij, blijft Corinne een moeder zoals zovelen. Ze maakt zich zorgen, kookt maaltijden, stuurt berichten, en bidt dat haar zoon veilig thuiskomt na elke koers.
“Of hij nu nog één monument wint of tien,” zegt ze, “het maakt mij niet uit. Wat telt, is dat hij gelukkig is, dat hij trouw blijft aan zichzelf, en dat hij weet: hij wordt geliefd, niet om wat hij wint, maar om wie hij is.”
Haar stem breekt even. “Vanaf de dag dat hij zijn eerste adem nam, wist ik dat hij een zegen was. En elke dag sinds die dag heeft hij dat bevestigd. Ik ben trots op de kampioen. Maar nog trotser op de mens.”
Epiloog: Liefde als Fundament
In een sport die vaak draait om kracht, snelheid en strategie, is het gemakkelijk te vergeten dat achter elke renner een netwerk van liefde, zorg en opoffering schuilgaat. Corinne Poulidor’s verhaal is geen sprookje, maar een getuigenis van wat het betekent om een kind echt te steunen—onvoorwaardelijk, vol vertrouwen, en met open hart.
Terwijl Mathieu van der Poel zijn weg voortzet naar wielergrootheid, zal er altijd iemand zijn die hem opwacht—niet aan de finishlijn, maar daarachter. In de stilte van thuis, met open armen en een hart dat klopt van trots.
Want zoals Corinne zelf zei:
“Je hoeft geen coach te zijn, of een expert. Je hoeft alleen maar moeder te zijn. En dat… dat is al meer dan genoeg.”
