Toen Mijn Benen Het Opgaven, Droegen Hun Aanmoedigingen Me” — Van Aert Brengt Emotioneel Eerbetoon aan Zijn Tour de France Supporters.
In een sport waar grinta, lijden en doorzettingsvermogen de taal spreken, zijn het niet altijd de benen die een renner over de streep brengen. Soms is het iets groters — iets wat niet meetbaar is in wattages of tijdsverschillen. Voor Wout van Aert, Vlaanderens trots en een van de meest veelzijdige renners van zijn generatie, werd dat pijnlijk duidelijk tijdens een van de zwaarste etappes van de Tour de France 2025.
“Toen mijn benen opgaven, droegen hun aanmoedigingen mij,” zei Van Aert zichtbaar geëmotioneerd na afloop van de rit. Het waren woorden die niet alleen zijn fysieke strijd samenvatten, maar ook een diepe dankbaarheid weerspiegelen voor de duizenden fans die hem letterlijk en figuurlijk vooruit schreeuwden.
Een rit door de hel
De etappe in kwestie — een beruchte Alpenrit met meer dan 4.000 hoogtemeters — stond al lang met rode cirkel op de kaart van de renners. Maar niemand had kunnen voorspellen hoe zwaar het voor Van Aert zou worden. Met nog 80 kilometer te gaan, kreeg hij te maken met krampen, vermoeidheid en de mentale klappen van eerdere valpartijen in de Tour.
“Mijn lichaam zei nee, maar de stemmen van de fans — van kinderen met Belgische vlaggetjes, van wildvreemde Fransen die ‘Allez Wout!’ schreeuwden, van mensen die mijn naam op hun borst hadden geschreven — dat alles gaf me kippenvel,” vertelde hij na de rit.
Fans langs de weg, maar ook thuis
Wat Wout nog het meest raakte, was niet alleen het publiek langs de kant van de weg, maar ook de massale steun op sociale media. Tijdens de rit stroomden de berichten binnen — van tekeningen van jonge fans tot video’s van mensen die thuis voor het scherm hun longen uit hun lijf schreeuwden.
“Mijn vrouw Sarah stuurde me later een filmpje van onze zoon die voor de tv riep: ‘Papa, je kan het!’ Daar brak ik,” gaf Wout toe. “Dat is waarom ik dit doe. Niet voor overwinningen alleen, maar omdat ik iets mag betekenen voor mensen.”
De wedergeboorte van een renner
De Tour de France is genadeloos. Rijders komen, bloeien op, en verdwijnen soms stilletjes van het toneel. Maar Van Aert bewees dat karakter meer zegt dan klassementen. Zijn aanval op de voorlaatste beklimming, tegen alle verwachtingen in, bracht hem niet alleen dichter bij de ritzege, maar ook dichter bij de harten van miljoenen.
“Ik voelde hun energie. De berg droeg mijn naam. Letterlijk. Met krijt, spandoeken, en een vrouw die haar baby naar me hief alsof ik de Messias was,” grapte hij achteraf met een glimlach. Maar de traan die over zijn wang rolde bij het vallen van de finishlijn, sprak boekdelen.
Meer dan een renner
Wout van Aert is geen gewone renner. Hij is een symbool geworden van vasthoudendheid, menselijkheid en verbondenheid. In een tijd waarin sport vaak over geld en records gaat, liet hij zien dat er nog plaats is voor iets echts. Voor emotie. Voor dankbaarheid.
“Ik ben niemand zonder hen,” besloot hij. “Ze verdienen net zoveel van deze Tour als ik. Misschien meer.”
Slotgedachten
In het peloton wordt vaak gezegd dat wielrennen een individuele sport is die je samen doet. Maar voor Wout van Aert is het meer dan dat. Voor hem is het een reis die hij deelt met een volk, met gezinnen, met jongeren die dromen van geel, en met ouderen die zich zijn eerste koers nog herinneren.
En dus, wanneer hij straks terugkeert naar België — of het nu met een gele trui is of niet — zal hij weten dat hij iets veel kostbaarders heeft gewonnen: de onvoorwaardelijke liefde van zijn supporters.