“Ik Hou Van Beiden, Zonder Voorkeur – Ze Zijn Allebei Mijn Trots”: Een Emotionele Ode van Adri van der Poel aan Zonen Mathieu en David, Over Gelijke Liefde, Opoffering, en de Hoop Dat Zij Zijn Onvervulde Dromen Tot Leven Brengen
In de wielerwereld is de naam Van der Poel synoniem met kracht, uithoudingsvermogen, en een niet-aflatende drang naar perfectie. Adri van der Poel, voormalig wereldkampioen veldrijden en winnaar van talloze klassiekers, heeft zijn sporen allang verdiend. Toch staat hij vandaag niet meer alleen bekend als een kampioen op de fiets, maar ook als vader van twee getalenteerde wielrenners: Mathieu en David van der Poel. In een openhartig en ontroerend gesprek blikt Adri terug op zijn eigen carrière, maar vooral op de unieke paden die zijn zonen bewandelen—en zijn onvoorwaardelijke liefde voor beiden.
Geen Voorkeur, Geen Vergelijking
“Veel mensen vragen me: wie is de beste? Mathieu of David?” begint Adri, zittend op het terras van zijn huis in Hoogerheide, uitkijkend over het weiland waar zijn kleinkinderen soms komen spelen. “Maar dat is voor mij geen eerlijke vraag. Het is alsof je moet kiezen tussen je hart en je ziel. Ze zijn beiden een deel van mij.”
Hoewel Mathieu internationaal bekend is als een van de meest explosieve en veelzijdige renners van zijn generatie, met zeges in de Ronde van Vlaanderen, de Amstel Gold Race, wereldtitels in het veld en zelfs een gele trui in de Tour de France, heeft David een pad gekozen dat minder in de schijnwerpers staat, maar niet minder bewonderenswaardig is. Als veldrijder heeft David vele overwinningen behaald en is hij jarenlang een steunpilaar geweest voor zijn broer in teamverband. Adri erkent de verschillen tussen zijn zonen, maar benadrukt dat liefde nooit gebaseerd mag zijn op prestaties.
“Ik kijk niet naar palmares. Ik kijk naar karakter, naar inzet, naar hart. En daar hebben ze allebei meer dan genoeg van.”
Opgevoed Met Fietsen en Vrijheid
Adri’s liefde voor de sport werd van jongs af aan overgedragen op zijn kinderen. Maar in tegenstelling tot wat velen denken, was er geen druk, geen verplichting, geen strakke regie. “Ik heb ze nooit verplicht om te fietsen,” zegt hij beslist. “Ik heb ze alleen maar de mogelijkheid gegeven. De fiets stond er, de modder was er, en als ze wilden gaan, gingen we.”
De familie Van der Poel groeide op in een omgeving waar competitie en kameraadschap hand in hand gingen. De broers trainden samen, streden tegen elkaar in het veld, maar groeiden ook samen op in een huis waar liefde en respect altijd de boventoon voerden.
“Mathieu heeft het talent van een wereldster, dat zagen we al vroeg. Maar David heeft het karakter van een leider. Hij offert zich vaak op, hij ziet het grote plaatje. In die zin zijn ze complementair. En ik ben daar ongelooflijk trots op.”
Onvervulde Dromen
Terwijl hij spreekt, dwaalt Adri’s blik soms af. “Natuurlijk, er zijn dingen die ik niet heb bereikt,” geeft hij toe. “Ik had graag een keer de Ronde van Vlaanderen gewonnen, of misschien een etappe in de Tour. Maar het leven liep zoals het liep. En nu zie ik mijn zonen dingen doen waar ik alleen maar van kon dromen.”
Zijn stem trilt licht. “Het mooiste is: ze doen het op hun manier. Mathieu met zijn agressieve stijl, zijn lef, zijn bravoure. David met zijn technische finesse en zijn onverzettelijkheid. Het is niet mijn nalatenschap die zij dragen, het is hun eigen verhaal dat zij schrijven.”
Adri bekent dat hij soms gebeden heeft, stilletjes, voor hun veiligheid. “Elke keer als Mathieu afdaalt met 90 per uur, voel ik het in mijn hart. Niet omdat ik bang ben dat hij verliest. Maar omdat ik hoop dat hij veilig thuiskomt. En dat geldt net zo goed voor David.”
Het Gezin Als Fundament
Naast hun prestaties op de fiets, hecht Adri vooral waarde aan de menselijke kant van zijn zonen. “Ze zijn goede mensen. Ze respecteren anderen. Ze vergeten hun familie niet. Dat is voor mij belangrijker dan welke trui dan ook.”
Hij noemt de rol van zijn vrouw, Corinne Poulidor, dochter van de legendarische Raymond Poulidor, als cruciaal in de opvoeding van hun kinderen. “Zij gaf structuur, liefde, en een gevoel van richting. Zonder haar waren we nergens.”
Corinne’s zachte hand en Adri’s sportieve drive creëerden samen een thuis waar liefde en discipline hand in hand gingen. En vandaag ziet Adri dat terug in zijn zonen: in de manier waarop Mathieu zijn vriendin Roxanne Bertels betrekt bij zijn carrière, in hoe David zijn teamgenoten ondersteunt alsof het broers zijn.
Vaders Hoop en Gebed
“Mijn grootste wens,” zegt Adri, terwijl hij zijn handen vouwt alsof in gebed, “is dat ze gelukkig zijn. Dat ze vinden wat ik misschien niet gevonden heb: innerlijke rust.”
Hij verwijst naar de offers die topsport vraagt. De eenzaamheid van het hotel. De druk van het moeten winnen. Het gemis van familiegebeurtenissen. “Dat zijn de dingen die het publiek niet ziet. Maar ik zie ze. Want ik ben daar geweest.”
Zijn ogen vullen zich met tranen wanneer hij verder spreekt: “Ik bid niet voor overwinningen. Ik bid dat hun hart vol blijft, dat ze niet verbitterd raken, dat ze de liefde voor de sport behouden. En dat, als ze op een dag stoppen, ze trots terug kunnen kijken. Net als ik nu trots naar hen kijk.”
Een Vader, Geen Coach
Adri benadrukt dat hij zichzelf nooit als hun coach heeft gezien. “Ik gaf tips, ja. Maar uiteindelijk waren zij zelf verantwoordelijk. Mathieu luistert als hij wil, en David is eigenwijs op zijn eigen manier. Dat moet ook. Je wordt geen kampioen door iemands schaduw te volgen. Je wordt kampioen door je eigen licht te vinden.”
En dat licht ziet hij in beide zonen. “Mathieu straalt op het podium, dat is duidelijk. Maar David straalt in stilte. Hij is de onzichtbare kracht, en dat verdient evenveel respect.”
De Toekomst van de Naam Van der Poel
Wat de toekomst brengt? Adri weet het niet. “Misschien worden ze wereldkampioen, misschien ook niet. Misschien worden ze vaders, misschien stoppen ze morgen. Maar wat er ook gebeurt, de naam Van der Poel zal altijd staan voor inzet, passie en liefde voor de fiets.”
En als hem gevraagd wordt hoe hij herinnerd wil worden? Dan is zijn antwoord eenvoudig: “Als een vader die zijn zonen nooit heeft laten vallen. Die trots was, niet op hun overwinningen, maar op wie ze zijn als mens.”
Een Laatste Boodschap
Aan het einde van het gesprek staat Adri op, kijkt naar de lucht, en zegt zacht: “Als er iets is wat ik heb geleerd in dit leven, dan is het dat liefde nooit deelt, maar altijd vermenigvuldigt. Ik heb geen favoriete zoon. Ik heb twee harten buiten mijn lichaam lopen. En ze heten David en Mathieu.”
