“‘Ik Wist Altijd Dat Mijn Zoon Voor Grootse Dingen Bestemd Was’ — Henk van Aert Spreekt Openhartig Over Hoe Hij Al Vanaf Wout’s Geboorte Zijn Onstuitbare Ambitie Zag, Over De Kleine Signalen Die Hem Vertelden Dat Zijn Jongen Niet Alleen Een Kampioen Op De Fiets Zou Worden Maar Ook Een Bijzondere Mens, En Over De Trots En Ontroering Die Elke Overwinning Nog Steeds Met Zich Meebrengt Voor Een Vader Die Zijn Zoon Groter Ziet Groeien Dan Hij Ooit Had Durven Dromen”
Henk van Aert leunt achterover in zijn stoel. Zijn blik glijdt even naar een foto aan de muur: Wout, breed lachend, in de tricolore trui van Belgisch kampioen. Het is één van de vele herinneringen die het huis in Herentals sieren, maar voor Henk is elke foto, elk trofee, elke krantenkop meer dan een symbool van sportief succes. Het zijn stukjes bewijs van iets wat hij, naar eigen zeggen, altijd al wist: dat zijn zoon voor grootse dingen geboren was.
“Al van bij zijn geboorte zag ik het,” begint Henk met een glimlach waarin trots en ontroering elkaar afwisselen. “Wout was een stille baby, maar hij had een blik… scherp, nieuwsgierig. Alsof hij toen al wist dat hij iets wilde bereiken in het leven.”
Een Onstuimige Jongensdroom
Het wielerverhaal van Wout van Aert begon, zoals dat van zovele Vlaamse jongens, op kleine wieltjes in de tuin. Maar bij Wout ging het allemaal nét iets sneller. Henk herinnert zich levendig de eerste keren dat zijn zoon een fiets vastgreep.
“Hij was nog maar twee jaar oud. Hij kon amper praten, maar hij wees altijd naar fietsen. Als we op straat wandelden, moest hij stoppen om elke wielrenner te bekijken. En toen hij eindelijk een fiets kreeg, wilde hij niet meer afstappen.”
Al snel bleek dat Wout niet gewoon zomaar rondjes wilde rijden. “Hij wilde altijd racen. Hij daagde de buurjongens uit, sprong over hobbels, reed op snelheden waarvan ik dacht: jongen, breek toch je nek niet,” zegt Henk lachend. “Maar hij was nooit bang. Hij had altijd die honger om sneller, beter, sterker te zijn.”
Vroeg Talent en Vroege Offers
De eerste wedstrijden kwamen toen Wout amper acht jaar was. Veldritjes in de modder, jeugdcriteriums, lokale kampioenschappen. Henk zag zijn zoon telkens met rode wangen en vastberaden ogen aan de start staan.
“Hij had toen al een professionele focus,” zegt Henk. “Hij at anders dan andere kinderen. Hij wilde weten wat goed was voor zijn lichaam. Geen snoep, geen frisdrank. Op zijn twaalfde vroeg hij me al of hij een hartslagmeter mocht.”
Die volwassen discipline had ook een keerzijde. “Hij miste soms dingen waar andere kinderen wél van genoten: verjaardagsfeestjes, schoolreisjes… Maar hij klaagde nooit. Hij zei altijd: ‘Papa, ik wil gewoon de beste zijn.’”
Een Tiener Met Een Missie
In zijn tienerjaren werd het menens. Wout begon te domineren in de jeugdreeksen. Henk herinnert zich één specifiek moment dat hem kippenvel bezorgde.
“We stonden op een cross in Lille. Het had geregend, het parcours lag er zwaarder bij dan ooit. Wout reed minuten voor op de rest. Toen hij over de streep kwam, zag ik een jongen die alles had gegeven, maar ook iemand die helemaal in zijn element was. Toen wist ik: hij is echt anders.”
Wout’s ambitie begon zich ook te richten op de groten der aarde. “Hij keek urenlang beelden van Nys, Wellens, Stybar. Hij bestudeerde elke lijn, elke sprong. En hij zei: ‘Papa, ooit ga ik hen kloppen.’”
De Sprong Naar De Grote Jongens
Toen Wout overging naar de beloften, werd duidelijk dat hij een uitzonderlijk talent was. Wereldtitels volgden, en plots was hij een naam waar iedereen over sprak. Maar voor Henk bleef hij vooral zijn zoon.
“Hij belde me vaak na een koers. Niet om te zeggen hoe goed hij gereden had, maar om te vragen of ik trots was. Hij had nog altijd die bevestiging nodig, dat hij het goed deed.”
Een Vader-zoon-band Die Blijft
Ook nu nog, terwijl Wout wereldtitels, monumenten en Tour-etappes op zijn palmares heeft, blijft die vader-zoon-band onveranderd. “Hij belt me soms vanuit een hotelkamer in de Tour. Dan zegt hij: ‘Papa, ik zit te twijfelen over de koers van morgen. Moet ik meegaan in de vlucht?’ En dan praten we een half uur. Ik ben geen ploegleider, maar hij wil gewoon even zijn hart luchten.”
Henk geeft toe dat hij nog steeds zenuwachtig is als Wout koerst. “Ik kan niet kijken als hij in een gevaarlijke afdaling zit. Mijn vrouw ook niet. Soms zet ik de tv uit en kijk ik pas weer als de finish nadert.”
De Mooiste Overwinningen
Henk heeft moeite om één moment te kiezen dat er bovenuit steekt. “Zijn wereldtitel in Harrogate in 2023 was speciaal, omdat hij toen echt iedereen op een hoop reed. Maar ik denk dat ik nog trotser was toen hij Milaan-Sanremo won. Dat is zo’n mythische koers, en hij reed het op zijn eigen manier. Gedurfd, aanvallend.”
Toch zitten er ook momenten tussen met een wrange nasmaak. Zoals de dramatische val in de Tour van 2019. “Dat beeld… ik krijg het nog steeds niet uit mijn hoofd. Hij lag daar, en ik dacht: het is gedaan. Maar hij is zo’n vechter. Zelfs in het ziekenhuis vroeg hij al hoe snel hij weer kon fietsen.”
Wout De Mens, Niet Alleen De Kampioen
Wat Henk vooral wil benadrukken, is dat Wout méér is dan zijn zeges. “Hij is een lieve jongen gebleven. Hij belt zijn grootouders, hij helpt mensen die het moeilijk hebben. Hij vergeet nooit waar hij vandaan komt.”
Zo vertelt hij over Wouts betrokkenheid bij jonge renners. “Hij gaat soms trainen met jongeren hier uit de streek. Hij neemt de tijd om tips te geven, hij moedigt hen aan. Dat doet hij zonder dat daar camera’s bij staan. Dat vind ik het allermooist.”
Ook in moeilijke tijden toont Wout zijn karakter. “Als hij verliest, feliciteert hij altijd de winnaar. Zelfs als hij kapot zit. Hij is een groot sportman, maar ook een groot mens.”
De Schaduwzijde Van Succes
Henk erkent dat het succes ook zijn prijs heeft. “Hij kan nooit meer gewoon ergens wandelen. Overal willen mensen selfies, handtekeningen. Soms mis ik de tijd dat hij gewoon Wout was, de jongen van hier in het dorp.”
Hij herinnert zich een incident in een restaurant. “We zaten rustig te eten, en mensen kwamen gewoon aan tafel staan. Wout bleef beleefd, maar ik zag dat hij er moe van werd. Hij wil gewoon ook eens privéleven.”
Een Toekomst Vol Dromen
Toch blijft Henk positief. Hij gelooft dat zijn zoon nog niet aan zijn plafond zit. “Hij wil nog zoveel. Parijs-Roubaix, misschien de gele trui in de Tour… Hij is nog maar dertig. Hij kan nog jaren mee.”
Henk lacht breed als hij vertelt over Wout’s ambitie. “Hij zegt soms: ‘Papa, ik wil op een dag een klassieker winnen in stijl, solo binnenkomen, armen in de lucht.’ Dat is typisch Wout. Hij wil niet alleen winnen, hij wil het mooi doen.”
Een Ouder Hart Vol Trots
Elke keer als Henk zijn zoon op het scherm ziet, voelt hij dezelfde emotie. “Ik krijg kippenvel. Ik zie niet alleen de profrenner, ik zie dat kleine jongetje dat ooit zei dat hij de beste wilde worden. En ik denk: jongen, je hebt het gewoon gedaan.”
Hij valt even stil, de ogen vochtig. “Ik ben trots, ja. Maar vooral ben ik gelukkig dat hij zijn passie heeft gevonden. Dat hij iets doet waar hij elke dag met zijn hele hart voor leeft.”
Een Familieverhaal
De Van Aerts zijn een hechte familie. Henk, zijn vrouw, Wouts broers en zussen: ze vormen een onmisbare kring rond de kampioen. “We houden hem met beide voeten op de grond,” zegt Henk. “Hij mag de grootste wielrenner ter wereld zijn, maar hier thuis is hij gewoon Wout. Hij zet de vuilniszak buiten, hij komt eten bij zijn moeder, hij speelt met zijn neefjes.”
Volgens Henk is dat ook het geheim achter Wouts mentale kracht. “Hij weet dat hij altijd bij ons terecht kan. Winnen of verliezen, dat maakt ons niet uit. Wij blijven zijn familie.”
Een Vader Die Meefietst
Hoewel Henk zelf nooit professioneel wielrenner was, is de liefde voor de fiets hem niet vreemd. “Ik fiets nog elke dag een stukje. Soms belt Wout me en zegt hij: ‘Papa, wat heb je vandaag gereden?’ Dat vindt hij prachtig.”
Soms traint hij zelfs een stukje met zijn zoon. “Voor mij is dat onbetaalbaar. Al moet ik eerlijk zijn: hij rijdt me er natuurlijk op vijf minuten af,” lacht Henk.
Een Leven Dat Groter Werd Dan Dromen
Als hij terugkijkt op alles wat zijn zoon heeft bereikt, beseft Henk hoe bijzonder het is. “We zijn een gewone familie uit Herentals. Dat mijn zoon nu op het hoogste niveau van de sport meedraait, dat hij miljoenen mensen inspireert… dat had ik nooit durven dromen.”
Hij kijkt opnieuw naar de foto aan de muur. Wout, glunderend in zijn Belgische kampioenstrui. “Maar weet je wat het mooiste is?” zegt Henk zacht. “Dat hij nog altijd dezelfde Wout is gebleven. En daar ben ik misschien nog wel het meest trots op.”
Terwijl Henk zijn verhaal beëindigt, rinkelt zijn telefoon. Een appje van Wout. “Hij vraagt of ik morgen even tijd heb. Hij wil iets bespreken over de koers.” Henk glimlacht. “Hij blijft mijn zoon. Altijd. Kampioen of niet.”
En zo blijkt dat achter één van de grootste sportverhalen van deze generatie, het verhaal schuilt van een vader en een zoon. Een verhaal van dromen, opofferingen, vallen en opstaan — maar vooral van onvoorwaardelijke liefde en trots. Want voor Henk van Aert was het altijd al duidelijk: zijn zoon was voor grootse dingen bestemd.
