Mathieu van der Poel ontroert de wielerwereld tot tranen toe als hij zijn vader Adrie verrast met een diep emotioneel geschenk om hem te bedanken voor het feit dat hij hem op de wereld heeft gezet, hem met passie en een doel heeft opgevoed en altijd zijn grootste fan is geweest tijdens elke race, elk offer en elke trap die de reis van een kampioen van zoon tot legende heeft gevormd.
Mathieu van der Poel, de trotse Nederlandse wielrenner die de afgelopen jaren is uitgegroeid tot een levende legende op de wegen van Europa, heeft opnieuw harten veroverd — maar dit keer niet met een solo-aanval op de Poggio of een zege in Roubaix. In plaats daarvan deed hij dat met een daad van oprechte dankbaarheid, gericht aan één persoon die hem vanaf het prille begin gevormd heeft: zijn vader, Adrie van der Poel.
Tijdens een besloten familiemoment in het ouderlijk huis in Hoogerheide verraste Mathieu zijn vader met een persoonlijk, emotioneel cadeau dat in geen enkel geldbedrag uit te drukken is. Het was geen auto, geen horloge, geen symbolische trofee. Het was een handgemaakt boek, samengesteld door Mathieu zelf, met foto’s, brieven, jeugdherinneringen en handgeschreven teksten die de diepe band tussen vader en zoon vertelden — van de eerste fietsritjes tot het podium van het wereldkampioenschap. Daarbij hoorde een video waarin familieleden, vrienden en oud-teamgenoten van Adrie hun liefde en respect uitspraken voor de man die niet alleen zelf een grote wielrenner was, maar ook de basis legde voor het succes van zijn zoon.
“Ik wilde iets geven dat dieper ging dan materiële dingen,” zei Mathieu. “Zonder mijn vader was ik nooit wielrenner geworden. Hij is mijn voorbeeld, mijn eerste coach, mijn grootste supporter — en mijn vriend.”
De beelden van het moment, vastgelegd met toestemming van de familie en later gedeeld via een korte video op sociale media, raakten een snaar. Niet alleen in Nederland, maar wereldwijd. Wielerfans die gewend zijn aan de stoïcijnse blik van Mathieu tijdens de zwaarste beklimmingen, zagen nu een andere kant van de kampioen: zacht, kwetsbaar, en vol liefde.
Adrie van der Poel, die zelf een rijke carrière kende met onder meer zeges in de Ronde van Vlaanderen en het WK veldrijden, reageerde zichtbaar geëmotioneerd. “Ik ben trots op mijn zoon, dat weet iedereen,” zei hij met gebroken stem. “Maar dit… dit had ik nooit verwacht. Dit is het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen.”
De band tussen Mathieu en Adrie is altijd bijzonder geweest. Velen kennen Adrie als de man die zijn zoon nooit onder druk zette, maar wel altijd richting gaf. Die hem leerde om te vallen en weer op te staan. Die hem als kind niet beloonde om te winnen, maar om het proberen. “Toen ik als jochie mijn eerste koersjes reed, stond hij er altijd. Hij gaf me geen tips over winnen, maar over plezier maken,” vertelde Mathieu ooit in een interview.
Toch was het niet altijd eenvoudig. De naam ‘Van der Poel’ droeg gewicht. Als zoon van een klassiekerwinnaar en kleinzoon van Raymond Poulidor — de eeuwige tweede van Frankrijk — groeide Mathieu op met een erfgoed dat zowel inspirerend als belastend kon zijn. Maar Adrie beschermde zijn zoon tegen de schaduw van de verwachtingen. Hij hield de media op afstand, liet hem spelen in de bossen in plaats van trainen als een prof, en pas toen Mathieu zelf zei “ik wil wielrenner worden,” begon de reis écht.
“Mijn vader heeft nooit iets opgelegd,” zegt Mathieu. “Hij was er, altijd, maar hij liet mij mijn eigen pad kiezen.”
Dat pad bleek er een te zijn naar de wereldtop. Zeges in Vlaanderen, Roubaix, Amstel, WK’s veldrijden, het wereldkampioenschap op de weg — de erelijst is inmiddels indrukwekkender dan die van menig andere renner in het peloton. Maar voor Mathieu gaat het niet alleen om de trofeeën, het gaat om wie hij is geworden dankzij zijn vader.
Het geschenk dat hij gaf — een bundel herinneringen, foto’s van modderige veldritjes, van het eerste podium samen, brieven aan zijn vader tijdens zijn juniorentijd, uitspraken van Adrie op servetten bewaard door de jaren heen — was bedoeld als dank. Niet voor de kilometers, maar voor de liefde. Niet voor de tactiek, maar voor het vertrouwen. Niet voor de prestaties, maar voor de aanwezigheid.
In één brief schrijft Mathieu:
“Papa, je stond nooit op het podium met mij, maar ik voelde je altijd daar. Je stond achter de hekken, tussen de fans, met tranen in je ogen — en ik wist: ik fiets voor jou. Niet omdat jij het eist, maar omdat jij het begrijpt.”
De reacties in de wielerwereld waren hartverwarmend. Oud-renners als Fabian Cancellara en Philippe Gilbert deelden hun bewondering. “Zo’n band is zeldzaam,” schreef Gilbert. “In dit vak verlies je jezelf soms in ambitie. Maar Mathieu herinnert ons eraan waar het begint: bij familie.”
Ook collega’s zoals Wout van Aert en Tadej Pogačar reageerden. Van Aert postte: “Prachtig. Respect voor Mathieu en Adrie. Hun verhaal is wat sport zo bijzonder maakt.” En zelfs Tom Boonen, die jarenlang als publiekslieveling gold, zei: “Dit is niet iets dat je kunt faken. Dit is puur.”
Wat dit moment zo bijzonder maakt, is niet alleen de liefde tussen vader en zoon, maar ook de timing. Mathieu staat aan de top van zijn carrière. Hij wordt overal ter wereld erkend als een once-in-a-generation talent. Hij zou zich kunnen omringen met glitter en glamour. Maar in plaats daarvan kiest hij voor eenvoud, voor authenticiteit, voor zijn wortels.
Het herinnert ons eraan dat achter elke kampioen een fundament zit. Een ouder, een coach, een schouder om op te leunen. Voor Mathieu is dat Adrie. En dat is nooit veranderd.
In een wereld waarin veel topsporters vervreemden van hun verleden, blijft Mathieu juist dichtbij. Hij traint nog regelmatig op de Brabantse wegen waar hij ooit leerde fietsen. Hij bezoekt de veldritten in Nederland, niet als ster, maar als liefhebber. En nu, met dit cadeau, onderstreepte hij wat velen al vermoedden: dat zijn kracht niet alleen in zijn benen zit, maar ook in zijn hart.
De dag na het geschenk, werden vader en zoon samen gezien in het café in Hoogerheide waar ze vroeger na elke jeugdwedstrijd friet gingen eten. Geen entourage. Geen camera’s. Alleen twee mannen, verbonden door bloed, zweet, en liefde voor de fiets.
“Ik wil dat mensen weten dat ik hem niet dankbaar ben om wat hij me geleerd heeft over fietsen,” zei Mathieu nog. “Maar om wie hij is als mens. Mijn vader is mijn held.”
In een tijd waarin topsport steeds verder commercialiseert en de afstand tussen atleten en publiek groeit, biedt dit gebaar iets unieks: echtheid. Geen marketing, geen PR, maar een zoon die zijn vader bedankt. Niet met woorden in een persconferentie, maar met herinneringen, emotie, en een omhelzing die meer zei dan duizend interviews.
Adrie zelf was stil na afloop. Niet uit gebrek aan woorden, maar omdat de woorden even niet nodig waren. Zijn ogen spraken. Zijn glimlach verried wat er in hem omging. En voor één keer, in een leven vol analyses en koersinzicht, liet hij de emotie overheersen.
De wielersport is gebouwd op kracht, uithouding, en lef. Maar de mooiste verhalen ontstaan als renners hun masker afzetten. Als ze tonen dat onder de helm een mens schuilt. Een zoon. Een vader. Een band die niet meetbaar is in watts, maar in liefde.
Mathieu van der Poel gaf zijn vader niet zomaar een cadeau. Hij schonk hem erkenning. Niet voor zijn prestaties op de fiets, maar voor zijn rol als vader, mentor en mens. En daarmee gaf hij ook de wielerwereld een geschenk: een herinnering aan wat werkelijk telt.
Want achter elke kampioen schuilt een verhaal. En soms is dat verhaal mooier dan elke koers die hij ooit gereden heeft.
