Mathieu van der Poel: “Het Critérium du Dauphiné Was Precies Wat Ik Nodig Had voor de Tour de France” — Een Diepgaande Blik op zijn Voorbereiding, Vorm, Ambities en de Psychologie van een Kampioen op het Kruispunt van Verwachting en Wereldklasse
Voor veel wielrenners is het Critérium du Dauphiné slechts een voorbereidingskoers. Maar voor Mathieu van der Poel, de man die inmiddels symbool staat voor veelzijdigheid, explosieve klasse en onvoorspelbare aanvallen, betekende deze editie van de Dauphiné iets veel diepers. In zijn eigen woorden: “Het was precies wat ik nodig had.” Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het werd een acht dagen durende confrontatie met het ritme van het peloton, de realiteit van het klimmen, en vooral: met zichzelf.
Terugkeer naar het Hoge Niveau
Na een relatief rustige lente, waarin zijn kalender behoedzaam werd opgebouwd, stond Van der Poel te popelen om in juni weer koers te maken. “Ik had die prikkels nodig,” gaf hij toe. “Trainingen zijn belangrijk, maar je lichaam weet het verschil tussen 6 uur blokken op een berg en 180 kilometer chaos in koers.”
De Dauphiné, met zijn mix van sprintersetappes, heuvelritjes en bergetappes, bood precies dat. Geen keiharde doelstellingen, geen druk om te winnen, maar wel de wil om te voelen: waar sta ik? Wat kan ik al? Waar moet ik nog aan werken?
De Eerste Etappes: Rustig Opbouwen
De openingsdagen brachten vooral vlak terrein en snelle finales. Ideaal voor renners als Christophe Laporte of Sam Bennett, maar niet meteen het domein van Van der Poel. Toch viel hij op — niet door te winnen, maar door zijn positionering, zijn zelfvertrouwen in het peloton, en zijn bereidheid om te werken voor ploeggenoten van Alpecin-Deceuninck.
“Ik hoef hier niet te laten zien dat ik de sterkste ben,” zei hij na afloop van rit 2. “Wat ik wel wil, is mijn koersgevoel aanscherpen. Voelen wanneer ik moet bewegen, hoe mijn benen reageren na 150 kilometer, hoe mijn hoofd schakelt bij wind, stress of valpartijen.”
Etappe 4: De Eerste Prikkel
In rit 4 — een heuvelachtig profiel, met een korte explosieve finish — zagen we voor het eerst de kenmerkende agressie van Van der Poel. Op drie kilometer van de meet reed hij mee in een elitegroepje dat probeerde weg te springen van het peloton. Hij kwam niet weg, maar de intentie was duidelijk.
“Mijn benen begonnen eindelijk wakker te worden,” lachte hij achteraf. “Dit soort inspanningen — voluit voor 2 minuten, dan weer herpakken, dan weer vol — daar houd ik van. Het geeft me vertrouwen dat ik in juli klaar ben voor gelijkaardige scenario’s.”
De Bergetappes: Lijden met een Doel
Van der Poel is geen pure klimmer, en dat weet hij. Toch ging hij met open vizier de bergen in. Niet om te winnen, maar om zichzelf uit te dagen. “Ik moet die hoogtemeters voelen. Zelfs al weet ik dat ik gelost word, dan nog is het waardevol. In de Tour krijg je geen cadeaus. Je moet die pijn leren omarmen.”
Zijn tijden op beklimmingen als de Col de la Madeleine of de Col du Noyer waren verre van beschamend. Integendeel: hij wist zich vaak langer dan verwacht vast te bijten in het wiel van de subtop.
Volgens ploegleider Christoph Roodhooft zit Van der Poel “perfect op schema”. “Mathieu is slim. Hij weet wanneer hij moet pieken, en wanneer niet. Hij rijdt hier met een plan: werken aan zijn motor, zonder die al in overdrive te duwen.”
Mentaal Herladen
Naast het fysieke aspect, sprak Van der Poel uitgebreid over het belang van mentale scherpte. “De Dauphiné is geen vakantie,” zei hij. “Maar het is ook geen alles-of-niets-week. Daardoor krijg je ruimte om na te denken. Over jezelf. Over je doelen. Over hoe je straks drie weken lang in de schijnwerpers staat.”
Hij sprak met ploeggenoten, met stafleden, en zelfs met concurrenten over strategieën, ervaringen en verwachtingen. “Ik ben iemand die leeft van prikkels,” gaf hij toe. “En deze week gaf me precies die mentale brandstof die ik zocht. Ik voel me rustiger. Gefocust. Klaar om straks te knallen.”
Wat Hij Leerde
Na acht dagen koers was het bilan van Van der Poel niet zichtbaar op het klassement, maar wel voelbaar in elke vezel van zijn lijf. “Ik heb geleerd dat mijn basis goed zit,” zei hij resoluut. “Mijn sprint is nog niet op topniveau, maar dat komt. Mijn klimcapaciteit is beter dan vorig jaar. En mijn recuperatie — daar ben ik echt tevreden over.”
Belangrijker nog: hij leerde opnieuw vertrouwen hebben in zijn eigen gevoel. “Soms verlies je dat een beetje, zeker als je lang uit competitie bent. Maar hier voelde ik: ik hoor hier thuis. Ik kan mee. En als het straks moet, dan ben ik daar.”
De Blik op de Tour de France
Van der Poel is nog voorzichtig in zijn ambities voor de Tour. “Ik wil etappes winnen,” zegt hij. “Maar meer nog: ik wil mee koers maken. Inspireren. De fans iets geven om naar uit te kijken.”
Hij hintte op meerdere doelen: een mogelijke tijdrituitspatting, een aanval op de eerste gele trui als de opening rit explosief genoeg is, en misschien — heel misschien — een sprinterstreek bij een overgangsrit.
Volgens zijn entourage is hij ambitieus, maar realistisch. “Mathieu weet dat je in de Tour moet doseren. Hij kiest zijn momenten. Maar als hij gaat… dan gaat hij echt.”
De Concurrentie Let Op
In het peloton werd zijn aanwezigheid met argwaan én respect bekeken. Jonas Vingegaard: “Als Mathieu zich mengt in een finale, weet je dat het menens is.” Tadej Pogačar voegde eraan toe: “Hij heeft iets onvoorspelbaars. Je denkt dat hij niet meer komt… en dan vliegt hij er alsnog over.”
Ook sprinters zoals Jasper Philipsen en Wout van Aert weten dat hun ‘concurrent-vriend’ in topvorm gevaarlijk kan zijn. “Als Mathieu goed zit, dan rijdt hij op gevoel. En dat gevoel is vaak dodelijk accuraat,” aldus Van Aert.
Zijn Familie, Zijn Verleden, Zijn Drive
Wat Van der Poel uniek maakt, is niet alleen zijn talent, maar ook zijn afkomst. Als zoon van Adrie en kleinzoon van Poulidor draagt hij de koers in zijn bloed. “Elke koers die ik rijd, is ergens ook een eerbetoon,” zei hij in een interview na rit 6.
Hij sprak openlijk over zijn motivatie. Niet alleen roem of prijzen, maar ook de wil om te groeien. “Ik wil mezelf verrassen. Nog steeds. Elke dag. Zelfs na al die zeges.”
Volgens insiders is zijn grootste kracht zijn rust. “Mathieu panikeert niet,” zegt ploegmaat Gianni Vermeersch. “Hij weet wat hij doet, en vertrouwt op zijn voorbereiding.”
Tot Slot: Alles Wijst Richting Juli
Na het Critérium du Dauphiné keert Van der Poel terug naar België, waar hij een paar dagen recupereert met zijn vriendin Roxanne en hun familie. Daarna volgen de laatste trainingen, technische afstellingen en team meetings.
Maar één ding is duidelijk: Van der Poel is klaar. Niet om zomaar mee te doen, maar om iets te betekenen. Voor zichzelf. Voor zijn ploeg. En voor de koers.
“De Tour is speciaal,” zei hij voor hij vertrok. “Het is het grootste podium. En ik ben er klaar voor.”
