Een Standbeeld voor een Held: Hoe Wout van Aert nu officieel is vereeuwigd in Flandrien-brons — Een Fervente Fan Onthult Een Ontroerende, Levensechte Sculptuur van de Belgische Wielericoon als Hulde aan Zijn Doorzettingsvermogen, Eerlijkheid en Eeuwige Inspiratie voor Generaties
In het hart van Vlaanderen, waar elke geplaveide kassei een echo draagt van heldendaden en elke klim het zweet en de strijd van grootheden heeft geproefd, staat sinds kort een gloednieuw monument — niet voor een koning, een generaal of een middeleeuwse legende, maar voor een hedendaagse held: Wout van Aert. De Belgische renner, geliefd om zijn veelzijdigheid, bescheidenheid en nooit-aflatende strijdlust, heeft nu een eigen standbeeld, gemaakt en geschonken door een trouwe fan die de passie van een hele natie in brons wist te gieten.
Dit is geen gesubsidieerd project, geen commerciële stunt, geen PR-initiatief van een sponsor. Dit is het verhaal van een man die zo diep geraakt werd door de manier waarop Van Aert koerst — en leeft — dat hij besloot om met eigen middelen, eigen handen, en een hart vol bewondering een beeld te maken dat de tand des tijds zal doorstaan. Een standbeeld voor de man die al jaren standhoudt, tegen wind, regen, rivalen en verwachtingen in.
De Man Achter het Monument: Een Fan met een Droom
De initiatiefnemer van dit opmerkelijke eerbetoon is Jeroen De Smet, een 43-jarige metaalkunstenaar uit het Vlaamse Oudenaarde. Zijn atelier staat vol werken in staal, koper en brons — meestal abstract, soms figuratief — maar nooit eerder maakte hij een portret van een sportfiguur. “Maar Wout is anders,” zegt De Smet. “Hij is geen gewone atleet. Hij is iemand die je ziel raakt.”
Volgens Jeroen begon het idee te rijpen tijdens de Tour de France van 2022, waarin Van Aert zijn stempel drukte op bijna elke etappe. “Ik zag hoe hij demarreerde op de Galibier, hoe hij zijn hart uit zijn lijf reed voor Vingegaard, hoe hij sprong, klom, achtervolgde. En dat alles met zoveel eergevoel. Ik dacht: die man verdient méér dan alleen applaus.”
Wat begon als een kleinschalig project groeide uit tot een maandenlange toewijding. Jeroen werkte ‘s nachts, in het geheim, in zijn loods. Hij studeerde honderden foto’s, bekeek slow motion-video’s, en bestudeerde het lichaam van Van Aert tot in detail: de hoek van zijn elleboog tijdens een sprint, de lichte buiging in zijn nek, de gespannen kuiten net voor een demarrage. Alles moest kloppen. Alles moest eer doen aan de renner die hem zo diep had geraakt.
Het Beeld: Tussen Kracht en Kwetsbaarheid
Het standbeeld, twee meter hoog, toont Wout in een typische pose: op de fiets, in volle sprint, handen in de beugels, gezicht getekend door inspanning, ogen gericht op een onzichtbare finishlijn. Maar het is meer dan enkel fysieke kracht dat het beeld uitstraalt. Er zit iets kwetsbaars in — een openheid, een puurheid die perfect samenvat wie Van Aert is: een kampioen die mens durft te blijven.
De materialen werden zorgvuldig gekozen: brons voor duurzaamheid, staal voor ruwheid, en een subtiele afwerking in patina om de littekens van de strijd te symboliseren. “Wout is geen gladde renner,” legt Jeroen uit. “Hij is niet de man van de perfecte lijn. Hij is de man van de omweg, van de comeback, van het lijden met open vizier.”
Het beeld werd onthuld tijdens een kleinschalige ceremonie, in aanwezigheid van familieleden van Jeroen, een paar wielerfans uit de buurt, en — tot ieders verrassing — Van Aert zelf, die in stilte was uitgenodigd maar niets had toegezegd. En toch kwam hij opdagen. Op een grijze, winderige ochtend reed hij met zijn trainingsfiets tot vlak voor het doek. Toen het werd verwijderd en hij zichzelf zag in brons, was hij zichtbaar geëmotioneerd.
De Reactie van Wout: “Ik weet niet wat ik moet zeggen…”
Voor een man die gewend is aan het dragen van nationale truien, aan overwinningsbloemen en staande ovaties, is het ontvangen van een standbeeld iets totaal anders. Van Aert was duidelijk geraakt. “Ik weet niet wat ik moet zeggen,” begon hij. “Ik voel me vereerd, maar ook een beetje ongemakkelijk. Ik ben nog maar dertig. Ik ben nog bezig. Maar dit… dit is echt.”
Hij bedankte Jeroen met een stevige handdruk, sprak even met zijn vrouw Sarah De Bie en hun zoon Georges, en bleef nog een tijdje staan kijken naar zijn metalen evenbeeld. “Het voelt vreemd om jezelf zo te zien. Maar het is ook mooi. Ik hoop dat mensen hier voorbij wandelen en niet alleen denken aan koersen, maar aan wat sport kan betekenen.”
Een Symbool voor Vlaanderen — en Meer dan Alleen Sport
Wat het beeld zo bijzonder maakt, is dat het niet alleen Wout van Aert vereeuwigt, maar ook iets diepers symboliseert: de Vlaamse volksziel. In Van Aert herkennen mensen hun eigen strijd: het ploeteren, het nooit opgeven, het blijven doorgaan ondanks tegenslag. Hij is niet alleen een renner, hij is een metafoor voor volharding.
Politici, schrijvers en sportanalisten roemden de actie van Jeroen. De burgemeester van Oudenaarde noemde het “een kunstwerk dat de trots van een volk samenvat,” en er wordt al gesproken over het opnemen van het beeld in een officiële wielerroute. “Dit zou een bedevaartsoord kunnen worden voor fans van de koers,” zei een lokale ondernemer. “Een plek waar mensen naartoe komen om inspiratie op te doen.”
Waarom Wout? Waarom Niet Een Andere?
De vraag rijst: waarom precies Van Aert, en niet een andere Belgische kampioen? Waarom geen standbeeld voor Merckx, Boonen, of Museeuw? Jeroen is duidelijk: “Ik heb respect voor alle kampioenen. Maar Wout… hij raakt me. Omdat hij alles geeft, ook als het hem niets oplevert. Omdat hij zijn emoties toont. Omdat hij blijft lachen na verlies, en blijft knokken na winst.”
Ook voor jonge wielerfans is Wout een icoon geworden. Op scholen hangen posters van hem. In jeugdclubs wordt hij besproken als voorbeeld. Niet omdat hij altijd wint, maar omdat hij toont hoe je groots kunt zijn zonder arrogant te worden. Hij vertegenwoordigt een nieuw soort sportheld: gedreven én nederig.
Van Brons tot Bloed — De Echt Menselijke Dimensie van een Flandrien
Wat het beeld écht bijzonder maakt, is dat het niet enkel een symbool is van sportieve grandeur, maar van menselijke diepgang. De blik in het gezicht van het standbeeld vangt iets van de worsteling die elke mens kent: twijfel, vermoeidheid, hoop. In die zin overstijgt het de sport — het is kunst geworden, met een ziel.
Jeroen vat het zo samen: “Ik wilde geen held in marmer. Ik wilde een mens in metaal. Iemand die ons eraan herinnert dat grootsheid vaak schuilt in doorzetten, in vallen en opstaan. En Wout belichaamt dat.”
Slot: Een Erfenis in Metaal, maar Geboren uit Hartstocht
Het standbeeld van Wout van Aert staat er nu, en het zal er nog lang staan. Trotserend weer en wind, net als zijn levende evenbeeld. Maar het is meer dan een hoop brons. Het is het bewijs dat passie geen grenzen kent, dat bewondering kunst kan worden, en dat één mens — met zijn fiets, zijn hart en zijn moed — een onuitwisbare indruk kan maken op zijn volk.
En ergens in Vlaanderen, in een eenvoudig atelier, werkt Jeroen De Smet alweer aan een nieuw project. Maar niets, zegt hij, zal ooit kunnen tippen aan dit werk. “Dit was geen opdracht,” zegt hij. “Dit was liefde.”
