“Hij Was de Onstuitbare Motor van Alles”—Belgische Analist Prijst Mathieu van der Poel als de Doorslaggevende Kracht Achter de Onwaarschijnlijke Zege van de Dauphiné-Vluchtgroep: Over Tactiek, Bravoure en een Meesterlijke Demonstratie van Wielerintelligentie
In de vroege ochtenduren, terwijl de mist nog over de bergen van het Franse landschap kroop, kondigde zich een etappe aan die op papier weinig geschiedenis leek te gaan schrijven. Maar de achtste rit van het Critérium du Dauphiné 2025 veranderde in een spektakelstuk dat de wielerwereld op haar grondvesten deed daveren. En in het hart van die wervelstorm bevond zich, zoals zo vaak wanneer het wielrennen onverwachte pracht tentoonspreidt, Mathieu van der Poel. Volgens een Belgische wieleranalist “de motor achter alles.” Een uitspraak die misschien simpel lijkt, maar die een diepere waarheid blootlegt: deze overwinning werd niet alleen behaald door fysieke kracht, maar door visie, lef en pure klasse.
De context: waarom deze etappe ertoe deed
De Dauphiné wordt traditioneel gezien als de ultieme voorbereiding op de Tour de France. Voor sommigen is het een test; voor anderen een generale repetitie. Voor Mathieu van der Poel was het dit jaar echter meer dan dat: het was een podium voor een statement. Sinds zijn explosieve voorjaar – waarin hij Milaan-San Remo en de Ronde van Vlaanderen domineerde – hadden critici getwijfeld of hij zijn krachten niet te vroeg had verspild. De Dauphiné bood hem de kans om die twijfels de mond te snoeren.
De rit kende een relatief vlak begin, maar eindigde met drie gecategoriseerde beklimmingen in de laatste 60 kilometer. Het was geen parcours voor sprinters, noch een klassiek terrein voor klassementsmannen om alles op alles te zetten. En dat maakte het ideaal voor iets onvoorspelbaars: een vroege vlucht.
De vlucht: een gok die niemand aandurfde, behalve Van der Poel
Op kilometer 8, na enkele felle uitvallen, vormde zich een groep van zeven renners. Geen van hen leek op papier een directe bedreiging voor het algemeen klassement. Van der Poel was daarbij, net als renners als Pierre Latour, Andreas Kron en de jonge Brit Max Poole. Voor wie de koers oppervlakkig volgde, leek dit een klassieke “tv-vlucht”: een groep die de kop neemt, de sponsors wat zendtijd bezorgt, en uiteindelijk wordt opgeslokt door het peloton.
Maar wat volgde, was allesbehalve klassiek.
Vanaf het moment dat de voorsprong groeide tot boven de vier minuten, nam Van der Poel ogenschijnlijk nonchalant het commando over. Niet door overdreven veel kopbeurten te rijden, maar door het tempo te controleren, beslissende demarrages te neutraliseren en – vooral – de groep te dwingen tot samenwerking. Zoals een dirigent zijn orkest leidt, zo leidde Van der Poel zijn medevluchters. “Hij las de koers beter dan wie dan ook,” zei de Belgische analist Johan De Geyter later op Sporza. “Hij was niet de sterkste klimmer of de snelste spurter van die groep, maar hij was zonder twijfel de slimste.”
De beklimmingen: waar macht en intelligentie samenkomen
De Côte de la Forclaz was het eerste ware obstakel: 7 kilometer aan 6,5%. Een klim die traditioneel vluchters uit elkaar slaat. En inderdaad, de groep brak open. Maar telkens als iemand probeerde te ontsnappen – Kron op 5 km van de top, Poole vlak onder de boog – was het Van der Poel die het gat dichtreed. Niet met wilde, allesverslindende explosies, maar met beheerste, ritmische acceleraties. Alsof hij wist dat zijn kracht elders lag: in de controle.
Op de Col du Granier – zwaarder, langer, grilliger – leek het even alsof Latour het verschil zou maken. De Fransman ging all-in, en slechts één renner kon volgen: Van der Poel. “Dat was het moment waarop ik wist dat hij niet alleen meedeed om in beeld te komen,” aldus De Geyter. “Hij wilde winnen, koste wat kost.”
De afdaling daarna werd een tweede theater van meesterschap. Waar sommigen aarzelden, daalde Van der Poel met een precisie die herinnerde aan Nibali in zijn beste dagen. Hij gebruikte elke bocht als aanval, elke rechtlijnige strook als herstel. Latour, zichtbaar onder druk, verloor uiteindelijk het wiel.
De finale: koelbloedigheid in zijn zuiverste vorm
De laatste tien kilometer waren een mentale test. De achtervolgende groep, intussen aangevoerd door klassementsploegen die te laat waren wakker geschoten, kwam terug tot op anderhalve minuut. Achteraan trokken mannen als Vlasov en Evenepoel hard door, hopend op een terugkeer. Maar het was te laat. Van der Poel had zijn tempo perfect ingeschat en weigerde te vervallen in paniek.
Bij het ingaan van de laatste kilometer keek hij niet meer achterom. Hij gunde zich zelfs het recht om zijn shirt recht te trekken, zijn bril bij te stellen, en met een gecontroleerde glimlach de streep over te steken. Zijn armen gingen niet triomfantelijk in de lucht. In plaats daarvan wees hij naar zijn slaap – het universele gebaar voor intelligentie. Alsof hij de wereld wilde zeggen: “Dit was geen krachttoer, dit was een meesterzet.”
De nasleep: lof, analyse en een Belgische lofzang
Na de etappe waren de commentatoren unaniem in hun lof. Maar het was vooral de Belgische analist De Geyter die zijn woorden met overtuiging koos: “Hij was de motor. Niet alleen in de fysieke zin, maar als katalysator. Zonder hem viel die groep uit elkaar. Met hem geloofde iedereen erin. Dat is wat kampioenen doen.”
Hij ging verder: “Dit is waarom hij uniek is. Pogacar is een klimmer, Evenepoel een tijdrijder, Van Aert een alleskunner. Maar Van der Poel is iets anders. Hij is een koersmaker. Hij bepaalt het verhaal. Vandaag schreef hij een hoofdstuk dat over twintig jaar nog verteld zal worden.”
Tactische briljantheid of pure bravoure?
Er is een voortdurende discussie in het wielrennen over de verhouding tussen kracht en strategie. Veel renners winnen door getraind vermogen, door watts per kilo. Maar sommigen winnen door koersinzicht, intuïtie en lef. Van der Poel bevindt zich op het zeldzame kruispunt van beide. Zijn aanval in de Dauphiné was even berekend als instinctief, even gewaagd als gecontroleerd.
Wat deze overwinning extra glans gaf, was het feit dat het geen monument was, geen wereldkampioenschap. Het was “slechts” een rit in een voorbereidingskoers. En toch voelde het als iets groters. Omdat het demonstreerde waar wielrennen echt om draait: het onverwachte, het onwaarschijnlijke, het prachtige spel tussen kracht en verstand.
De toekomst: ogen op de Tour, hart bij de koers
Met deze zege heeft Van der Poel niet alleen zijn critici de mond gesnoerd, maar ook een belangrijk signaal gegeven richting de Tour de France. Of hij daar een rit kan winnen? Zeker. Of hij voor het groen gaat? Misschien. Of hij opnieuw de koers zal openbreken op momenten dat niemand het verwacht? Absoluut.
Maar belangrijker dan wat hij zal doen, is wat hij representeert: een wielrenner die niet wacht op kansen, maar ze creëert. Die geen bang is voor verliezen, omdat hij weet dat het risico op verlies onlosmakelijk verbonden is aan de mogelijkheid tot grootse winst.
In de woorden van De Geyter, die het wellicht het mooist samenvatte: “Mathieu van der Poel is niet zomaar een kampioen. Hij is een auteur. En vandaag schreef hij een meesterwerk in de bergen van de Dauphiné.”
Eindconclusie: de essentie van een kampioen
Het wielrennen heeft vele helden gekend, maar slechts enkelen die erin slagen om telkens weer het script te herschrijven. Mathieu van der Poel behoort tot dat selecte gezelschap. Zijn overwinning in de Dauphiné was geen toeval, geen geluk, geen product van een gunstig scenario. Het was het resultaat van visie, durf en controle.
In een sport die steeds meer wordt gedomineerd door data, wattages en voorspelbare patronen, herinnert Van der Poel ons eraan waarom we zijn gaan houden van wielrennen: omdat het een kunstvorm kan zijn. Omdat het, op zijn mooist, niet alleen draait om wie de sterkste is, maar om wie het verhaal het mooist vertelt.
En op die bewuste dag, tussen de bergen en de zenuwen, was er maar één verteller die de hele wereld deed luisteren. Zijn naam? Mathieu van der Poel.
