Etappe 5 van het Critérium du Dauphiné 2025: Laatste Krachtmeting voor Mathieu van der Poel en de Zijnen in een Slopende Jacht op Glorie
De vijfde etappe van het Critérium du Dauphiné 2025 is geen gewone dag in het zadel. Deze rit vormt de laatste echte kans voor punchers en alleskunners als Mathieu van der Poel om iets te forceren vóór de bergen het klassement volledig in hun greep nemen. De rit van 181 kilometer van Saint-Marcellin naar Vaujany kent een grillig profiel met drie gecategoriseerde beklimmingen, een technische afdaling en een aankomst bergop die stevig genoeg is om verschillen te maken—maar niet bruut genoeg om de pure klimmers ongenaakbaar te maken. Het is het toneel waar risico, lef en timing het verschil zullen maken.
Van der Poel weet dat hij hier moet toeslaan. De eerste ritten verliepen stroef—hij was aanwezig, maar miste dat vlijmscherpe instinct dat hem zo vaak tot winnaar maakt. In deze vijfde rit draait het niet alleen om benen, maar om karakter. Hij weet dat zijn type parcours eindigt vandaag. Etappe zes, zeven en acht zijn onverbiddelijk Alpien. Hier moet het gebeuren. Hier móét hij durven.
De koers start relatief rustig, met een golvende aanloop die perfect is voor vroege aanvallen. De Côte de Parnans op kilometer 22 is kort maar venijnig. Daarna vlakt het even uit, maar de dreiging van de Col du Banchet (2e categorie) op 91 km van de finish is voelbaar. Deze klim is niet moordend, maar lang genoeg om het peloton te breken indien het tempo hoog ligt. De afdaling richting de vallei is smal en technisch—precies het soort terrein waar Van der Poel durft te spelen met de wetten van zwaartekracht en balans.
Zijn ploeg, Alpecin-Deceuninck, heeft de opdracht helder: volledige controle nemen, desnoods met hulp van andere teams met offensieve belangen—denk aan EF Education met Bettiol of Uno-X met Johannessen. Geen controle betekent chaos, en in chaos is Mathieu vaak op zijn gevaarlijkst. Maar controle moet leiden tot het juiste moment, het juiste plan.
Die kans komt bij de voorlaatste helling: de Côte de la Morte, een klim die zijn naam eer aandoet. Geen moordende percentages, maar wel een momentum-killer voor wie te lang wacht. Hier moet Van der Poel al posities pakken, zich nestelen in de kop van de koers. Wachten tot de laatste klim is wachten tot het te laat is. De echte actie zal vermoedelijk losbarsten op die laatste 5,8 kilometer naar Vaujany—gemiddeld 7,1%, met enkele stroken boven de 10%.
Het is een aankomst waarin Van der Poel kan overleven, mits hij op voorsprong begint. Daarom zal hij, als zijn benen het toelaten, demarreren voor die slotklim. Een aanval op 10 km van de meet, tijdens een overgangsstrook waar velen herstellen, zou kunnen lonen. Mathieu is niet gebouwd om pas op 2 km van de finish los te gaan. Hij moet anticiperen, verrassen.
De rivalen weten dat ook. Romain Grégoire, Ben Healy, David Gaudu—ze hebben de benen en de parcourskennis. Maar zij rekenen op explosiviteit op de klim zelf. Van der Poel moet voor zijn klim beginnen met schade aanrichten. Hij moet in zijn eentje of met een select groepje de klim aanvatten. Alleen dan kan hij het verschil maken met zijn unieke mengeling van kracht, souplesse en roekeloze durf.
Het weer is onvoorspelbaar. Regen in de vroege middag, gevolgd door opklaringen. Gladde afdalingen en wisselende grip in de bochten kunnen zorgen voor spektakel én valpartijen. Van der Poel is technisch superieur, maar weet ook dat risico soms moet worden vermeden in aanloop naar grotere doelen. Toch is vandaag niet de dag om te rekenen. Vandaag telt elke seconde. Vandaag telt elke bocht.
Voor Van der Poel draait het ook om meer dan de etappe. Zijn voorjaar was briljant—overwinningen in Milaan-San Remo en de Ronde van Vlaanderen—maar het Critérium is zijn test voor de Tour de France. Hij rijdt hier om vertrouwen, om ritme, om zichzelf gerust te stellen dat hij in juli ook klaar zal zijn om te schitteren in het geel. Een ritzege in het Critérium zou de perfecte opsteker zijn. En niet te vergeten: zijn ploeg rekent op hem. Geen klassementsambities, geen GC-plan. Vandaag is gebouwd rondom hem.
Historisch gezien heeft het Critérium vaak een etappe als deze gekend waar het onverwachte gebeurt. In 2016 won Fabio Aru hier solo, na een aanval op 15 km van de streep. In 2022 was het Carlos Verona die iedereen verraste met een vroege aanval. Deze ritten zijn het domein van durvers. Van der Poel weet dat, ademt dat, leeft dat.
Wat rest is timing. In een koers waar iedereen iets te verliezen heeft, moet hij handelen alsof hij niets te verliezen heeft. Vooraf sprak hij rustig. “De benen zijn goed, maar ik voel dat het moment moet kloppen.” Vandaag is dat moment. De tactiek is klaar, het plan getekend. De benen? Die zullen het verhaal schrijven.
In de bus van Alpecin-Deceuninck is het stil. Geen overweldigende muziek, geen gelach. Alleen focus. Christophe Roodhooft fluistert met Mathieu. Ze weten dat dit misschien de laatste kans is deze week. Misschien de laatste kans voor hij zich moet schikken in een rol van helper of spurter in de Tour.
Vandaag moet hij het doen. Niet omdat het moet van de ploeg. Niet omdat de pers het wil. Maar omdat hij het zélf wil. Omdat in het hart van een kampioen altijd die drang brandt om te winnen—om de koers naar zijn hand te zetten, om schoonheid te halen uit lijden, om zijn naam in het koersboek te laten graveren met gouden inkt.
Als de camera’s straks draaien, als de helikopters cirkelen boven de Alpen, zal één man zich oprichten in het zadel. Hij zal kijken, voelen, aanzetten. En wie weet, misschien juichen.
Alles of niets. Etappe vijf. Mathieu van der Poel.
