Een gouden viering van liefde, nalatenschap en levenslange partnerschap: wielericoon Eddy Merckx eert de 50e verjaardag van zijn geliefde vrouw Claudine Acou op spectaculaire wijze – een oprecht eerbetoon van de kannibaal aan de vrouw achter zijn grootste overwinningen, ter ere van vijf decennia van toewijding, uithoudingsvermogen en de stille kracht die een legende hielp onsterfelijkheid te bereiken
In een wereld waar roem vaak vergankelijk is en heldendom zelden gepaard gaat met nederigheid, is het uitzonderlijk om getuige te zijn van een verhaal dat niet enkel over triomfen en records gaat, maar over liefde, standvastigheid en wederzijds respect. Op de dag dat Eddy Merckx en Claudine Acou hun 50-jarig huwelijksjubileum vieren, staat de wielerwereld even stil—niet voor een koers, niet voor een overwinning, maar voor het gouden partnerschap dat de fundamenten legde van een van de grootste sportieve carrières aller tijden.
De vrouw achter de legende
Claudine Acou, voor de buitenwereld misschien slechts de stille schaduw achter de “Kannibaal”, is voor Eddy Merckx altijd veel meer geweest dan dat. Ze was zijn klankbord, zijn veilige haven, zijn moreel kompas in een wereld vol druk, aandacht en constante competitie. In interviews door de jaren heen heeft Merckx haar rol nooit geminimaliseerd. Integendeel, hij noemde haar vaak “de sleutel tot mijn rust, de vrouw die mij hielp mens te blijven”.
Toen Eddy Merckx op het toppunt van zijn carrière stond, met vijf Tour de France-zeges, vijf Giro’s, zeven Milaan-Sanremo’s en een eindeloze lijst aan klassiekers en wereldkampioenschappen, was het Claudine die zijn leven in balans hield. Terwijl hij vocht tegen tegenstanders als Poulidor, Gimondi en Thévenet, voerde zij haar eigen strijd: het beschermen van hun gezin tegen de gekte van roem, het zorgen voor stabiliteit, en het behouden van de mens achter de mythe.
Een huwelijk geworteld in eenvoud
Het verhaal van Eddy en Claudine begon niet op een rode loper of in een luxehotel, maar in de eenvoud van het alledaagse. Ze ontmoetten elkaar eind jaren ‘60 toen Eddy al begon uit te groeien tot een nationale held. Claudine was geen wielerfan in hart en nieren, maar ze werd nieuwsgierig naar de jongen met de serieuze blik en het ongenaakbare charisma. “Hij had iets kwetsbaars ondanks zijn kracht,” zou ze later zeggen. “Hij was iemand die luisterde, en dat raakte me.”
In 1975 traden ze in het huwelijk, in een sobere plechtigheid in hun geboortestad. Terwijl heel België hen wilde zien trouwen als koninklijke figuren, kozen ze voor intimiteit. Geen media, geen glitter, enkel familie en echte vrienden. Dat zou het begin worden van een leven dat ondanks de buitengewone prestaties van Eddy, altijd geworteld bleef in menselijke waarden.
Een viering met grandeur, maar zonder opschepperij
Op 11 juni 2025, precies vijftig jaar na die bescheiden plechtigheid, vond er een andere ceremonie plaats—deze keer wél omgeven door grandeur, maar nog steeds doorspekt met de waardigheid en stijl die het paar kenmerken. In het Château de la Hulpe, omringd door familie, vrienden, voormalige teamgenoten, rivalen en leden van het Belgisch koningshuis, vond een viering plaats die eerder aanvoelde als een tijdloze hommage dan als een moderne show.
Er waren toespraken van onder meer Patrick Lefevere, Bernard Hinault, en zelfs Tadej Pogačar, die Merckx omschreef als “een gids voor hoe je grootheid bereikt zonder jezelf te verliezen”. Maar het was Eddy’s eigen speech die het meeste indruk maakte. Zijn stem brak toen hij sprak:
“Claudine, je hebt me geleerd dat winnen niet het belangrijkste is. Je hebt me geleerd dat thuiskomen, dat dát de echte overwinning is. Jij bent mijn Parijs-Roubaix, mijn Tourmalet, mijn regenboogtrui. En elke dag met jou voelt als een gele trui die ik opnieuw verdien.”
Het publiek stond recht en applaudisseerde minutenlang. Niet omdat Merckx een legendarische uitspraak had gedaan, maar omdat hij een universele waarheid had uitgesproken: zelfs de allergrootsten hebben iemand nodig die hen mens maakt.
De stille offers van een partner
Wat vaak vergeten wordt in de romantisering van sportieve glorie, zijn de offers van de partners. Claudine moest haar eigen dromen en ambities opzijzetten, terwijl Eddy de wereld rondreisde, van Luik naar Rome, van Montreal naar Parijs. Zij was degene die de kinderen naar school bracht, verjaardagen organiseerde terwijl haar man in de Dolomieten klom, en zich verdedigde tegen de media wanneer kritiek de kop opstak.
Ze weigerde publieke interviews, bleef uit de schijnwerpers en liet haar daden spreken. Eddy Merckx gaf ooit toe dat hij tijdens de nadagen van zijn carrière bijna mentaal brak: “Als zij er niet was geweest, was ik nooit op mijn benen blijven staan.”
Het huwelijk kende ook moeilijke momenten: periodes van blessures, beschuldigingen van dopinggebruik, de angst om te falen, en vooral de overgang naar het leven na het wielrennen. Velen vergissen zich: stoppen is vaak moeilijker dan beginnen. En net in die transitie speelde Claudine een cruciale rol. Zij hielp hem niet alleen om afscheid te nemen van het peloton, maar ook om een nieuwe identiteit op te bouwen als mentor, ondernemer en ambassadeur van de sport.
De generaties na hen
In hun kinderen en kleinkinderen leeft hun gezamenlijke verhaal verder. Hun zoon Axel Merckx volgde in de voetsporen van zijn vader als profwielrenner en later als ploegleider. Maar ook hij benadrukte vaak dat zijn moeder de stille kracht was achter het gezinsleven. “Papa was de held voor de wereld, maar mama was de held voor ons.”
Claudine gaf haar kinderen de ruimte om hun eigen pad te kiezen, zonder ooit in de schaduw van hun vader te staan. Ze moedigde creativiteit aan, vrijheid van denken, en bovenal: integriteit. Waarden die vaak moeilijk te bewaren zijn binnen een familie die leeft in het oog van het publieke domein.
Een ode aan de tijd
De ceremonie eindigde met een muzikaal eerbetoon van niemand minder dan Stromae, die speciaal voor het koppel een intieme versie bracht van “Formidable” – als symbool voor een huwelijk dat ondanks de grillen van tijd, roem en beproevingen, stand heeft gehouden. In een tijd waar relaties steeds vluchtiger lijken, vormt het gouden jubileum van Eddy en Claudine een krachtig statement. Niet alleen over liefde, maar ook over loyaliteit, uithoudingsvermogen en het belang van samen groeien, ook als de weg zwaar wordt.
De zaal hing aan de lippen van de oude kampioen, toen hij zijn laatste woorden uitsprak:
“Ik heb veel truien gedragen. De gele, de roze, de regenboogtrui. Maar de mooiste kleur is die van een huwelijk dat vijftig jaar duurt. Claudine, jij bent mijn eeuwige trui.”
De erfenis van hun liefde
Het verhaal van Eddy en Claudine is meer dan een romantisch sprookje. Het is een herinnering aan de menselijke kant van grootheid. Het herinnert ons eraan dat achter elke atleet, hoe briljant ook, een netwerk van liefde en steun staat. Claudine Acou is de verpersoonlijking van die stille kracht—de vrouw die de legende Eddy Merckx hielp om zijn koers te rijden, niet enkel op de wegen van Europa, maar ook door het leven.
In een wereld die dol is op cijfers—525 overwinningen, 445 podiumplaatsen, 180.000 afgelegde kilometers—is het moeilijk om het meest indrukwekkende getal te meten: vijftig jaar liefde. Geen stopwatch, geen klassement, geen trui. Enkel de stille echo van gedeelde dromen, overwinningen én nederlagen, en de belofte om samen oud te worden.
Wat vandaag gevierd werd in La Hulpe, was niet louter een jubileum, maar een manifest. Een manifest van wat mogelijk is wanneer liefde en sport elkaar ontmoeten, wanneer een legende zich niet verliest in zijn roem maar zich verankert in de liefde van zijn leven. En dat, beste lezer, is misschien wel de meest heroïsche prestatie van Eddy Merckx.
