“Als Ik Stop met Koersen, Wil Ik Mijn Kennis Doorgeven”—Mathieu van der Poel Droomt van een Blijvend Erfgoed als Gids voor de Volgende Generatie Wielrenners
Mathieu van der Poel is een naam die inmiddels onlosmakelijk verbonden is met het wielrennen. De Nederlandse kampioen heeft in de afgelopen jaren een palmares opgebouwd waar menig renner slechts van kan dromen. Overwinningen in klassiekers, wereldtitels in het veld, etappes in de Tour de France, en vooral een stijl van koersen die gekenmerkt wordt door lef, panache en een diepgeworteld geloof in zijn eigen kunnen. Maar terwijl zijn carrière nog steeds op volle toeren draait, begint Van der Poel zich stilaan vragen te stellen over wat daarna komt. Wat laat hij achter? Wat wil hij betekenen, niet alleen als renner, maar als rolmodel, leermeester en misschien zelfs als pionier voor de toekomst van het wielrennen?
In een recent interview sprak hij openhartig over die toekomst. Niet in de context van doelen of records, maar in termen van erfenis, overdragen van ervaring, en het belang van inspiratie. “Ik hoop dat ik, wanneer ik stop met koersen, mijn kennis kan doorgeven aan jonge renners,” zei hij. “Niet omdat ik wil dat ze mij kopiëren, maar omdat ik wil dat ze in zichzelf geloven zoals ik dat altijd heb gedaan. Dat ze hun eigen pad durven kiezen.”
Het is een gedachte die dieper gaat dan oppervlakkige mentorrol of gastoptredens op trainingskampen. Van der Poel ziet het als een missie. Een manier om zijn eigen ervaring, opgebouwd door jaren van vallen en opstaan, over te dragen aan wie echt wil luisteren. En dat is opmerkelijk, in een sport die vaak zo ego-gedreven is en waarin renners zelden voorbij hun eigen palmares kijken.
De kennis van de koers
Mathieu’s wens om kennis over te dragen is geen holle ambitie. Hij is niet zomaar een product van talent, maar van observatie, analyse en continue zelfreflectie. Van der Poel heeft zijn eigen koersstijl ontwikkeld door grenzen te verleggen—door risico’s te nemen die anderen niet aandurfden. Denk aan zijn fameuze demarrage op de Poggio in Milaan-San Remo, of zijn vroege aanval op de Oude Kwaremont in de Ronde van Vlaanderen.
Deze momenten zijn het resultaat van jarenlange ervaring, gecombineerd met een intuïtie die moeilijk aan te leren is. En toch gelooft hij dat jonge renners net daar het meeste kunnen leren. “Ik heb vaak gereden tegen het advies van anderen in,” lacht hij. “Maar ik wil jonge coureurs leren dat koersinzicht niet alleen in cijfers zit. Je moet voelen, aanvoelen, de wind ruiken, de angst van je concurrenten herkennen. Dat leer je niet met een vermogensmeter, dat leer je door te durven kijken en luisteren.”
Volgens hem begint dat bij zelfvertrouwen, iets wat hij jonge renners zou willen bijbrengen. “Er is zoveel druk tegenwoordig. Alles wordt geanalyseerd, elk wattje besproken. Maar wie leert hen nog om hun instinct te volgen? Om te durven verliezen om misschien iets groots te winnen?”
Inspiratie vanuit ervaring
Het idee om zijn ervaringen te delen leeft al langer bij Van der Poel. Hij heeft het geluk gehad om op te groeien met een vader, Adrie, die zelf profrenner was en grote koersen won. “Mijn vader was mijn eerste leraar. Niet door me alles voor te kauwen, maar door me vrijheid te geven,” zegt Mathieu. “Die vrijheid heeft me gevormd.”
Hij wil op zijn beurt diezelfde vrijheid overbrengen naar een nieuwe generatie, maar met de wijsheid van iemand die weet wat fout kan gaan. “Ik wil niet alleen praten over wat ik gewonnen heb. Ik wil ook vertellen over wat ik fout heb gedaan. De momenten waarop ik te overmoedig was, waarop ik de koers niet las zoals ik had moeten doen.”
Daar ligt volgens hem de echte waarde van mentorschap. Niet het herhalen van successen, maar het verlichten van de obstakels. En dat maakt zijn droom zo krachtig: een kampioen die bereid is zijn kwetsbaarheid te tonen om anderen sterker te maken.
Een rolmodel zijn zonder maskers
Wat Van der Poel onderscheidt als rolmodel, is zijn authenticiteit. Hij heeft geen interesse in het opbouwen van een ongenaakbaar imago. Hij toont zijn frustraties, zijn twijfels, zijn menselijkheid. “Ik ben geen robot. Ik ben een sportman met passie. En soms maakt die passie me gek,” geeft hij toe.
Toch zijn het net die momenten die jonge renners het meeste inspireren. “Ik krijg vaak berichten van jonge jongens of meisjes die zeggen dat ze dankzij mij zijn beginnen koersen. Niet alleen omdat ik win, maar omdat ze zien dat ik het op mijn manier doe.” Die erkenning raakt hem. “Dat gevoel… dat je iemand kunt inspireren gewoon door jezelf te zijn. Dat is mooier dan een medaille.”
Concrete plannen na de koers
Hoewel Mathieu nog niet met pensioen is, denkt hij al na over de invulling van zijn rol na het professionele wielrennen. “Ik zie mezelf niet meteen als ploegleider in een auto, maar ik zie mezelf wel op de fiets met jonge gasten. Hen leren afdalen, leren anticiperen. Gewoon samen trainen, praten, leren van elkaar.”
Ook de veldritschool van zijn jeugd is een plaats waar hij zich misschien ooit zal nestelen. “Daar is het voor mij begonnen. En daar zie ik mezelf wel ooit terugkeren. Jongeren begeleiden, niet enkel als atleet, maar als mens.”
Daarnaast flirt hij ook met het idee van een eigen jeugdproject. Een soort ‘Van der Poel Academy’, waarin jonge renners niet alleen getraind worden, maar ook leren omgaan met druk, media, herstel en voeding. “Het moderne wielrennen vraagt veel van jonge jongens. Soms te veel. Ik wil hen wapenen met meer dan alleen een goed trainingsschema.”
Het belang van onafhankelijk denken
Mathieu benadrukt dat hij niet de volgende generatie wil kneden naar zijn beeld, maar dat hij wil helpen bij het vinden van hun eigen identiteit. “Iedereen is anders. Wat voor mij werkt, werkt misschien niet voor hen. Maar als ik hen kan helpen ontdekken wat hun sterkte is, dan heb ik mijn doel bereikt.”
Hij haalt het voorbeeld aan van Tadej Pogačar, die ook vaak buiten de lijntjes kleurt. “Kijk naar Tadej—die rijdt als een kind dat geniet van de sport. Dat moet je koesteren. Jonge renners moeten leren dat je met plezier ook kunt winnen.”
Reflectie op zijn eigen jeugd
Als Mathieu terugkijkt op zijn eigen jeugd, beseft hij hoeveel geluk hij had met zijn omgeving. Niet alleen zijn vader, maar ook zijn broer David, zijn ploeg, en zijn begeleiders. “Ik ben altijd gesteund geweest, maar nooit geforceerd. En dat is een zeldzaam evenwicht.”
Toch wil hij dat evenwicht meer tastbaar maken voor jongeren die misschien minder ondersteuning hebben. “Niet iedereen heeft een vader die Parijs-Roubaix gereden heeft. Maar iedereen verdient iemand die hen serieus neemt. Die hen ziet. Die hen durft te zeggen: ‘jij kunt het, op jouw manier.’”
De erfenis van een kampioen
Wat wil hij uiteindelijk achterlaten? Het antwoord komt met stilte, en dan met zekerheid. “Ik wil dat mensen niet alleen zeggen ‘hij won veel’, maar ook ‘hij gaf veel’. Dat is voor mij het hoogste doel.”
Zijn stem verraadt emotie als hij het over zijn toekomstige kinderen heeft. “Misschien heb ik tegen die tijd zelf kinderen. En wie weet willen ze koersen, of iets anders doen. Maar ik wil dat ze zien dat je groot kunt zijn door anderen groot te maken. Niet alleen door te winnen.”
Conclusie: meer dan een renner
Mathieu van der Poel is veel meer dan een renner. Hij is een denker, een dromer, een bouwer. Iemand die zijn sport niet alleen beleeft, maar ook wil doorgeven. Zijn wens om zijn kennis te delen, is geen bijzaak, maar een roeping. In een wereld waarin prestaties centraal staan, kiest hij ervoor om ook betekenisvol te zijn na de finish.
En misschien, als die dag komt dat hij zijn laatste koers gereden heeft, zal hij niet herinnerd worden alleen om zijn indrukwekkende sprints, zijn iconische solo’s of zijn verbluffende techniek. Maar ook om wat hij naliet: een generatie die leerde dromen, geloven en koersen—zoals Mathieu het hen heeft voorgedaan.
