“Hij is geboren met wielrennen in zijn bloed—Daarom is hij zo bijzonder, en niemand kan hem dat ooit afnemen”: Adrie van der Poel’s Emotionele Ode aan Zijn Zoon Mathieu, een Erfgenaam van Passie, Pijn en Pure Grootheid
In een sport waar talent, training en tactiek hand in hand gaan, zijn er verhalen die zich niet laten verklaren door cijfers of statistieken. Ze overstijgen de meetbare prestaties. Ze worden geschreven in het hart. Een van die verhalen is dat van Mathieu van der Poel, een wielrenner die volgens velen geboren is voor de fiets. Niet slechts door zijn prestaties, maar door iets dat dieper gaat—iets wat zijn vader, Adrie van der Poel, met eenvoudige maar krachtige woorden wist te vatten: “Hij is geboren met wielrennen in zijn bloed. Daarom is hij zo bijzonder, en niemand kan hem dat ooit afnemen.”
Deze uitspraak, gedaan na een van Mathieu’s heroïsche prestaties, raakt een snaar. Het is geen toevallige lof, geen vluchtige vaderlijke trots. Het is een belijdenis. Een erkenning van iets wat al generaties door de aderen van de familie stroomt: wielrennen is geen keuze, het is een bestemming.
De Nalatenschap van een Naam
Adrie van der Poel weet als geen ander wat het betekent om een wielercarrière op het hoogste niveau te leven. Zesvoudig etappewinnaar, wereldkampioen veldrijden, winnaar van de Ronde van Vlaanderen. Hij reed in een tijd van brute koersen, van duels met de allergrootsten, en werd zelf een naam die respect afdwong.
Maar zelfs in zijn gloriejaren keek hij al naar de toekomst. Naar het kind dat hij met zijn vrouw Corinne Poulidor opvoedde—de dochter van de legendarische Raymond Poulidor, “le éternel second” van Frankrijk. Mathieu werd geboren uit twee wielerwerelden: de Nederlandse robuustheid van Adrie, en de Franse mythe van Poulidor. Als wielrennen in iemands bloed zat, dan was het wel bij hem.
Een Jeugd op Twee Wielen
Vanaf jonge leeftijd was het duidelijk dat Mathieu anders was. Niet alleen sneller, sterker, maar ook hongeriger. Waar andere kinderen stopten met spelen na schooltijd, wilde Mathieu nog een extra rondje rijden. Waar anderen op zondag uitsliepen, stond hij al naast zijn vader bij de start van een jeugdwedstrijd.
Adrie was geen dominante coach, maar een stille gids. Hij keek. Observeerde. En wist dat zijn zoon dingen deed die hij zelf niet had gekund. “Ik heb hem nooit hoeven pushen,” zegt hij. “Hij wilde zelf altijd beter worden. Dat vuur kwam van binnenuit.”
En dat vuur doofde nooit. Niet toen hij zijn eerste nationale titels won in het veldrijden. Niet toen hij overstapte naar de weg en meteen imponeerde. Niet toen hij tegenslag kende door blessures, of toen hij in Tokio van de mountainbike viel in een poging olympische geschiedenis te schrijven. Mathieu stond altijd weer op. Niet omdat het moest, maar omdat het niet anders kon. Wielrennen zat immers in zijn bloed.
De Onzichtbare Hand van Adrie
Hoewel Mathieu vaak zelf het podium betreedt, is het schaduwbeeld van zijn vader nooit ver weg. Niet in de interviews, niet in de strategieën, en al helemaal niet in zijn stijl van rijden. De aanvalslust, de koersintelligentie, het lef om te kiezen voor onvoorspelbaarheid—ze dragen allemaal sporen van Adrie.
Toch kiest Adrie bewust voor de achtergrond. Hij is zelden prominent in beeld. Geen overweldigende aanwezigheid in de ploegbus of tijdens persmomenten. Maar wie oplet, ziet hem altijd ergens aan de kant van het parcours. Soms achter een zonnebril, vaak met de armen over elkaar, kijkend naar wat zijn zoon doet—en begrijpend wat het betekent.
“Het mooiste moment is niet als hij wint,” zei Adrie eens. “Het mooiste moment is als hij iets doet waarvan ik weet: dat is puur Mathieu. Dan voel ik trots. Niet omdat hij wint, maar omdat hij zichzelf is.”
Een Band Die Niet in Woorden Hoeft
Mathieu en Adrie hebben geen relatie van grote woorden. Ze communiceren als sportmannen, als vakmensen. Er is wederzijds respect, maar ook ruimte voor verschil. Mathieu vaart zijn eigen koers. Hij maakt keuzes die zijn vader wellicht anders zou maken—zoals de combinatie van disciplines (weg, cross, mountainbike) of het experimenteren met programma’s. Maar juist die autonomie maakt hem uniek.
En Adrie begrijpt dat. Hij ziet de waarde van eigenheid. “Je moet hem niet beperken,” zei hij eens. “Hij heeft een motor waar je u tegen zegt, maar ook een hoofd dat alles in vraag stelt. Dat moet je respecteren.”
Toch is het onmiskenbaar dat Mathieu’s karakter gevormd werd in de schaduw van zijn vader. De nuchterheid, de weerbaarheid, het relativeren na winst en verlies—het zijn allemaal lessen die niet werden opgelegd, maar voorgeleefd.
Momenten die de Tijd Bevriezen
Er zijn tal van momenten waarop de familieband tussen Adrie en Mathieu voelbaar werd voor de buitenwereld. Zoals na Mathieu’s zege in de Ronde van Vlaanderen in 2020—een monument die Adrie zelf ook had gewonnen. Vader en zoon, dertig jaar en een generatie verder, met dezelfde trofee in handen. Een beeld dat de geschiedenisboeken in ging. Niet alleen als sportief feit, maar als emotioneel testament.
Of denk aan het WK op de weg in Glasgow, 2023. Een loodzware koers, vol regen en valpartijen, waarin Mathieu alles overtrof en solo de regenboogtrui binnenhaalde. In de mixed zone werd Adrie gevraagd naar zijn reactie. Hij glimlachte, knikte en zei slechts: “Hij heeft alles gegeven. Dat is genoeg.”
Maar zijn ogen vertelden meer. Daarin zat verwondering, trots, emotie—en iets wat slechts een vader kan voelen die zijn zoon zijn droom ziet waarmaken.
Waarom Mathieu Zo Bijzonder Is
De woorden van Adrie – “Hij is geboren met wielrennen in zijn bloed” – zijn meer dan een poëtische metafoor. Ze drukken een waarheid uit die diep resoneert bij fans, collega’s en kenners. Mathieu is een renner die de ziel van het wielrennen belichaamt. Hij kiest niet voor voorspelbaarheid, niet voor veilig. Hij rijdt met zijn hart. Hij neemt risico’s. Hij valt en staat op. Hij jaagt geen statistieken na, maar momenten.
En misschien is dat waarom hij zo geliefd is. Niet alleen omdat hij wint, maar omdat hij ons herinnert aan waar sport om draait: moed, passie, overgave. Dingen die niet te trainen zijn, maar die je moet voelen.
Mathieu van der Poel is geen renner die past in hokjes. Hij is geen pure sprinter, geen klimmer, geen klassieke aanvaller. Hij is alles tegelijk—en tegelijk niets van dat alles. Hij is een verhaal dat zich niet laat samenvatten, maar dat je moet ervaren. En dat verhaal begint bij zijn oorsprong: bij een familie die wielrennen ademt, bij een vader die zelf held was, en bij een zoon die heldendom een nieuwe dimensie geeft.
Een Erfenis voor de Toekomst
Wat de toekomst brengt, weet niemand. Mathieu heeft al alles gewonnen wat er te winnen valt, en toch lijkt hij elke dag opnieuw hongeriger. De Olympische Spelen lonken, de Tour blijft een mysterie, de kasseiklassiekers roepen elk jaar opnieuw.
Maar wat er ook gebeurt, één ding is zeker: niemand kan hem ooit afnemen wat hij al is. Geen valpartij, geen nederlaag, geen kritiek zal zijn essentie aantasten. Want wie geboren is met wielrennen in zijn bloed, hoeft zich nooit te bewijzen—hij hoeft alleen te rijden.
Adrie weet dat. En met elke pedaalslag die zijn zoon maakt, fietst een stukje van zijn eigen droom mee. Niet uit nostalgie, maar uit erkenning. Dat wat hij ooit was, nu verder leeft in iemand die niet alleen zijn naam draagt, maar ook zijn vuur.
Slotbeschouwing
In een tijd waarin sport vaak draait om commerciële belangen, marketingcampagnes en oppervlakkige successen, is het verhaal van Mathieu en Adrie van der Poel een anker. Een herinnering dat grootheid begint bij liefde voor het vak, bij eer voor het verleden, en bij trouw aan wie je bent.
De woorden van Adrie zullen blijven hangen in het geheugen van elke wielerliefhebber:
“Hij is geboren met wielrennen in zijn bloed. Daarom is hij zo bijzonder. En niemand kan hem dat ooit afnemen.”
Want soms is dat alles wat nodig is om een legende te begrijpen. Niet de cijfers. Niet de bekers. Maar het bloed dat stroomt door generaties heen—en de hartslag die ons allen verbindt met wat sport werkelijk betekent.
