‘Het Is Niet 100%, Maar Ik Heb Geen Pijn’ – De Onbreekbare Mathieu van der Poel Trotseert Polsbreuk in Meedogenloze Jacht op Dauphiné-Succes
Mathieu van der Poel is geen gewone wielrenner. Hij is een erfgenaam van wielerlegendes, een meester van meerdere disciplines, en een onstuitbare kracht op de fiets. Zijn vermogen om zichzelf tot het uiterste te drijven – of dat nu op het asfalt, het zand of de modder is – heeft hem niet alleen overwinningen gebracht, maar ook een bijna mythische status in de sport. Maar wat Van der Poel tijdens de Critérium du Dauphiné van 2025 laat zien, overstijgt zelfs zijn eerdere heroïek. Met een recent gebroken pols, nauwelijks genezen, stapt hij op de fiets en zegt zonder aarzeling: “Het is niet 100%, maar ik heb geen pijn.” Daarmee laat hij zien dat hij niet alleen fysiek, maar vooral mentaal één van de taaiste renners van zijn generatie is.
De blessure: een onverwachte terugslag
De polsblessure liep Van der Poel op tijdens een valpartij in een training, enkele weken voor de start van de Dauphiné. Aanvankelijk werd gevreesd dat hij een deel van zijn voorbereiding op het belangrijke zomerseizoen zou missen, inclusief de Tour de France. De breuk bleek echter minder ernstig dan gedacht, en na
Geen excuses, alleen doelen
Bij aankomst in de Dauphiné liet hij er geen twijfel over bestaan: hij was niet gekomen om ritme op te doen, hij wilde winnen. “Ik voel dat ik in vorm ben. De pols is niet 100%, maar het belemmert me niet in mijn kracht of stuurmanskunst. Als de kans zich voordoet, zal ik ervoor gaan,” zei hij op de persconferentie voorafgaand aan de openingsetappe.
Wat opvalt aan Van der Poels houding is zijn compromisloze instelling. Waar anderen terughoudend zouden zijn na een blessure, gebruikt hij het als motivatie. In plaats van zich te verschuilen achter excuses, drukt hij zijn eigen fysieke grenzen weg en richt hij zich volledig op de overwinning.
Tactisch meesterschap
Tijdens de eerste etappes van de Dauphiné toonde Van der Poel zich al meteen attent. Hij liet zich zien in het peloton, reed actief mee in de finales, en analyseerde feilloos waar zijn kansen lagen. Niet in elke rit zou hij uitpakken; dat is ook zijn tactisch vernuft. “Het is een kwestie van timen,” zei hij. “Ik hoef niet elke dag aan te vallen. Ik wacht op de juiste rit, met het juiste profiel. Ik weet wat ik kan, ook met deze pols.”
Zijn team, Alpecin-Deceuninck, speelt daar perfect op in. De ploeg werkt rond zijn capaciteiten en bouwt het wedstrijdverloop rond zijn explosiviteit en eindschot. De Dauphiné is voor Van der Poel dan ook een speeltuin om te testen, te voelen, en vooral: te domineren wanneer het moment daar is.
Een mentale reus
Wat deze Dauphiné zo bijzonder maakt, is niet alleen de fysieke prestatie van Van der Poel, maar vooral zijn mentale kracht. Wielrennen is een sport die vraagt om uithoudingsvermogen, discipline, en bovenal mentale weerbaarheid. Het is de kunst om door pijn heen te gaan, om te blijven pushen terwijl je lichaam schreeuwt dat het genoeg is geweest. Van der Poel is daarin een meester.
Psychologen in de sportwereld spreken vaak over ‘mentale veerkracht’ – het vermogen om tegenslagen om te zetten in motivatie. Van der Poel belichaamt dat volledig. Zijn nonchalante manier van omgaan met de polsblessure – niet door te ontkennen dat er iets is, maar door het simpelweg niet groter te maken dan nodig – toont een volwassenheid die diep geworteld zit in zijn karakter én zijn opvoeding.
De erfenis van Adrie en Raymond
Het is onmogelijk om over Mathieu van der Poel te schrijven zonder zijn afkomst te benoemen. Zijn vader, Adrie van der Poel, was een formidabele renner. Zijn grootvader, Raymond Poulidor, is een icoon in Frankrijk, de eeuwige tweede die nooit de gele trui droeg, maar wel de harten van het publiek won. Die achtergrond heeft Mathieu niet als last ervaren, maar als inspiratiebron.
“Ik voel die erfenis niet als druk,” zei hij ooit. “Het geeft me eerder een drive om mijn eigen pad te maken.” En dat pad leidt hem nu, in 2025, naar een nieuwe mijlpaal: het domineren van een WorldTour-koers kort na een blessure, als opmaat naar grotere doelen later in het seizoen.
De jacht op etappesucces
De vierde etappe van deze Dauphiné geldt als een kans voor de punchers: een heuvelachtig profiel, korte maar steile klimmetjes, en een licht oplopende finish. Het is een route die Van der Poel op het lijf geschreven is. Zijn explosiviteit, gecombineerd met een messcherpe timing, maakt hem daar tot topfavoriet.
De concurrentie is echter niet min. Rijders als Wout van Aert, Julian Alaphilippe, en Tom Pidcock zijn eveneens in vorm. Toch is het Van der Poel die met het meeste vertrouwen rijdt. “Ik weet hoe mijn lichaam reageert,” verklaarde hij. “Ik heb al vaker met pijn gereden. Dit is beheersbaar. En ik voel me fris. Dat is het belangrijkste.”
In de finale van die etappe trekt hij aan de boom, versnelt op de laatste klim, en forceert een selectie. Alleen een handvol renners kan volgen. In de laatste 500 meter zet hij aan, zijn gezicht vertrokken van inspanning, de pols stevig omklemd in het stuur, en hij stormt als een bulldozer over de streep. Tweede. Een zucht van teleurstelling, maar ook een blik van vastberadenheid: de volgende keer wint hij.
Naar de Tour toe
De Dauphiné is traditioneel een voorbereiding op de Tour de France. Voor Van der Poel is het niet anders. Hij gebruikt deze week om scherp te worden, om te voelen waar hij staat ten opzichte van de concurrentie, en om zijn timing te perfectioneren. Met het oog op de Tour is elk signaal belangrijk, en tot nu toe zijn die signalen ronduit positief.
“Als ik hier kan meedoen om de overwinning, dan zit het goed,” zegt hij. “En tegen de Tour zal mijn pols weer 100% zijn. Dat weet ik zeker.”
De Tour van 2025 belooft sowieso bijzonder te worden. Van der Poel heeft er al etappes gewonnen, maar een ritzege op een aankomst als Mûr-de-Bretagne of zelfs een gele trui op dag één – dat is het soort doelen waar hij van droomt. Met zijn klassementsambities houdt hij zich nog op de vlakte, maar onderschat hem niet: als de kans zich voordoet, zal hij toeslaan.
De balans tussen lef en rede
Wat Van der Poel typeert, is de perfecte balans tussen intuïtie en intelligentie. Hij rijdt op gevoel, maar altijd met een scherp besef van het wedstrijdverloop. Hij durft risico’s te nemen, maar alleen als de beloning groot genoeg is. Dat maakt hem zo onvoorspelbaar én succesvol.
Tijdens interviews toont hij zich relativerend. “Ik weet dat het niet vanzelfsprekend is om op dit niveau te presteren. Elke overwinning is bijzonder. En soms moet je ook kunnen verliezen om sterker terug te komen.”
Die nederigheid, gecombineerd met zijn ontembare drive, maakt hem een publiekslieveling. Niet alleen in Nederland, maar wereldwijd. Franse fans zien in hem een echo van Poulidor, Belgen zien de wedergeboorte van hun wielerhelden, en wereldwijd bewondert men zijn veelzijdigheid en flair.
Meer dan een renner
Van der Poel is ondertussen meer dan een renner. Hij is een merk, een symbool, een fenomeen. Zijn overstijgende prestaties in het veldrijden, mountainbiken én op de weg maken hem tot een unieke figuur in de sport. Sponsoren staan in de rij, jonge renners spiegelen zich aan hem, en wielerkenners zoeken naar woorden om zijn impact te beschrijven.
Toch blijft hij nuchter. Hij woont nog steeds in zijn vertrouwde omgeving, traint met dezelfde toewijding als tien jaar geleden, en blijft weg van de glitter en glamour die bij zijn status zouden kunnen horen. Dat maakt hem juist zo geliefd: hij is authentiek, puur, en gedreven door liefde voor het vak.
Conclusie: een les in karakter
De Dauphiné van 2025 zal misschien niet de grootste overwinning in Mathieu van der Poels carrière markeren, maar het wordt zonder twijfel een hoofdstuk vol betekenis. Het is het verhaal van een renner die weigert toe te geven aan tegenslag, die een blessure niet als obstakel ziet maar als extra brandstof. Een man die weet dat wielrennen niet alleen een kwestie is van wattages en snelheid, maar van karakter, moed en timing.
De woorden “Het is niet 100%, maar ik heb geen pijn” zullen ongetwijfeld in de annalen van zijn carrière blijven hangen als een toonbeeld van zijn onverzettelijkheid. In een sport waar vallen en opstaan een constante zijn, laat Mathieu van der Poel zien wat het betekent om steeds weer op te staan – sterker, wijzer, en nog altijd hongerig naar meer.
Want voor iemand als hij, is een gebroken pols slechts een detail op weg naar grootsheid.
