“Hij Zal Groter Worden Dan Ik Ooit Was”—Adrie van der Poel Spreekt Met Trots, Emotie en Verwondering Over Zoon Mathieu: De Nieuwe Hoeder van het Wereldwielrennen, Een Fenomeen dat Generaties Zal Overstijgen en de Grens van de Sport Voor Goed Zal Verleggen
In de wereld van het wielrennen, waar overwinningen vaak tellen als valuta en het verleden zwaar weegt op de schouders van nieuwe talenten, zijn er momenten waarop woorden zwaarder wegen dan medailles. Eén van die momenten vond plaats in een bescheiden interview in de schaduw van een grote koers, toen voormalig wereldkampioen Adrie van der Poel—zelf een legende op twee wielen—een zin uitsprak die diep resoneerde in het hart van de wielerwereld:
“Mathieu zal groter worden dan ik ooit was. Hij is de toekomst van het wielrennen in de wereld.”
Wat op het eerste gezicht klonk als een trotse vader die zijn zoon prijst, bleek al snel meer dan dat. Het was een symbolische overdracht, een erkenning van de stormachtige opkomst van een renner die de wetten van de wielersport herschrijft. In dit artikel duiken we diep in de relatie tussen Adrie en Mathieu van der Poel, hun parallelle carrières, de innerlijke strijd, de trots, de verwachtingen—en de vraag: hoe voelt het als jouw zoon niet alleen in je voetsporen treedt, maar ze uiteindelijk ver achter zich laat?
Een Erfenis van Modder, Kasseien en Wereldtitels
Adrie van der Poel was zelf geen onbekende in het peloton. Geboren in 1959, kende hij een indrukwekkende carrière met overwinningen in klassiekers als Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Vlaanderen. Hij werd wereldkampioen veldrijden in 1996 en stond bekend als een veelzijdige renner: even dodelijk op asfalt als in de modder. Zijn naam werd gerespecteerd in zowel België als Nederland, en hij reed met en tegen grootheden als Sean Kelly, Laurent Fignon en Greg LeMond.
Toen zijn zoon Mathieu werd geboren in 1995, net voor zijn eigen afscheid van het professionele peloton, was Adrie zich pijnlijk bewust van de offers die de sport eiste. Maar ook van de schoonheid. Hij legde het Mathieu niet op. En toch, al op jonge leeftijd was het duidelijk: Mathieu ademde koers.
De Eerste Wielen, De Eerste Overwinningen
Er zijn beelden van een piepjonge Mathieu die op een kinderfietsje de zandduinen van Hoogerheide beklimt. Waar andere kinderen speelden met LEGO, speelde Mathieu met versnellingen. “Hij had geen duwtje nodig,” zei Adrie ooit glimlachend. “Hij duwde zichzelf wel naar boven.”
In de jeugdcategorieën bleek zijn talent ongekend. Nationaal kampioen hier, Europees kampioen daar, wereldkampioen bij de junioren. Maar talent is slechts een fractie van het verhaal. Wat Mathieu bijzonder maakte, was zijn vermogen om het onmogelijke normaal te doen lijken.
In het veld, op de weg, en later zelfs op de mountainbike—alles wat hij aanraakte veranderde in goud.
Van Zoon Tot Wereldster: De Wederopstanding van een Naam
In het begin was het “de zoon van Adrie”. Maar dat veranderde snel. Al tijdens zijn veldritjaren liet Mathieu zien dat hij geen gewone renner was. Zijn stijl was brutaal, zijn aanvallen messcherp. Hij reed alsof hij een klok versloeg die alleen voor hem tikte.
Maar het keerpunt, het echte breekpunt met het verleden, kwam in 2019. Eerst met zijn weergaloze winst in Dwars door Vlaanderen, daarna met zijn nu legendarische zege in de Amstel Gold Race, waarin hij op onwaarschijnlijke wijze terugkeerde vanachter het peloton en in de laatste meters alles en iedereen voorbijstoof. Het publiek stond versteld. De wereld keek opnieuw naar wielrennen.
En Adrie?
Die stond aan de finish. Tranen in zijn ogen. Een vader die zijn zoon niet alleen zag winnen, maar iets zag doen wat hij zelf nooit had gedurfd: het publiek laten geloven in wonderen.
De Reflectie van een Vader: Trots, Pijn en Overgave
In een exclusief interview met NOS Sport in 2024 werd Adrie van der Poel gevraagd naar zijn gevoelens over de carrière van Mathieu. Zijn woorden waren eenvoudig, maar doordrenkt van emotie:
“Hij rijdt met een vrijheid die ik nooit heb gehad. Ik was berekend. Hij is instinct. Ik keek naar wattages, hij luistert naar zijn gevoel. En het werkt. Hij zal groter worden dan ik ooit was.”
Het is een uitspraak die zowel bewondering als weemoed verraadt. Want hoe prachtig ook, het is niet eenvoudig om te zien dat je zoon de man is geworden die jij misschien had willen zijn.
Adrie sprak ook over het conflict tussen coach en vader. Over de grens tussen sturen en loslaten. Over de eenzame momenten waarin hij zich afvroeg of hij niet teveel projecteerde. Maar Mathieu, zo zegt hij, maakte zijn eigen keuzes.
“Hij luistert naar me, ja. Maar hij volgt zijn eigen pad. En dat pad loopt steil omhoog.”
De Wereld Bekijkt Mathieu, Adrie Ziet Zijn Kind
Wat de buitenwereld vaak vergeet, is dat de man die wij zien zegevieren op de Koppenberg, die solo de finish overgaat in Parijs-Roubaix, voor Adrie altijd zijn kind zal zijn. De jongen die hij leerde fietsen, die huilde bij zijn eerste valpartij, die thuis met modder onder zijn nagels soep kwam eten.
En toch, die jongen is nu een wereldster. Hij heeft inmiddels monumenten gewonnen (Milaan-Sanremo, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix), wereldtitels gepakt op de weg én in het veld, Olympisch top gereden op de mountainbike, en is een marketingfenomeen geworden.
Waar andere vaders volstaan met een foto in de woonkamer, ziet Adrie zijn zoon dagelijks op televisie, in kranten, op billboards.
En hij zegt: “Soms is het alsof ik naar een ander kijk. Maar als hij zijn helm afzet, zie ik nog steeds die kleine Mathieu van toen.”
Mathieu’s Erfenis Wordt Groter dan Die van Adrie
Waar Adrie zijn carrière moest delen met andere grootheden, leeft Mathieu in een tijdperk dat hij zelf vormgeeft. Samen met rivalen als Wout van Aert, Tadej Pogačar en Remco Evenepoel maakt hij deel uit van een generatie die de grenzen van het wielrennen herdefinieert.
Maar zelfs binnen die elite, staat Mathieu op een eiland. Zijn vermogen om over disciplines heen te regeren—van cross tot klassiekers tot wereldkampioenschappen op de weg—is ongeëvenaard.
“Hij doet dingen die wij vroeger niet voor mogelijk hielden,” zegt Adrie. “En hij doet het met een glimlach.”
In veel opzichten is Mathieu de belichaming van het moderne wielrennen: explosief, aanvallend, emotioneel, en toegankelijk. Terwijl Adrie moest vechten voor aandacht in de schaduw van Merckx en Hinault, schijnt Mathieu als de zon in zijn eigen tijdperk.
Wat Blijft Er Nog Te Bereiken?
Adrie wordt vaak gevraagd of Mathieu zijn carrière compleet kan maken met een Tourzege. Zijn antwoord is nuchter:
“Mathieu hoeft niks. Hij heeft al zoveel gedaan. Als hij de Tour wint, prachtig. Maar hij hoeft niemand iets te bewijzen.”
Toch weten we dat Mathieu zelf ambitieus is. Hij wil geschiedenis schrijven. En hij doet dat al—elke koers, elk kampioenschap, elke solo-aanval op 50 kilometer van de finish.
De documentairemakers, de fans, de journalisten: iedereen heeft het over zijn palmares. Maar Adrie?
Die kijkt naar zijn zoon en denkt aan de jongen die het lef had te vliegen, daar waar anderen liepen.
Een Vader, Een Zoon, Een Legende in Tweevoud
In de wielerwereld is het zeldzaam dat twee generaties elk op hun eigen manier geschiedenis schrijven. De familie Van der Poel is een monument op zichzelf. Adrie is de stamvader, Mathieu het kroonjuweel.
De een kijkt achterom en ziet hoe ver hij kwam. De ander kijkt vooruit en ziet geen einde.
Maar samen vormen ze een verhaal dat groter is dan sport: het verhaal van liefde, overgave, vertrouwen, en het loslaten van iets dat je het liefst voor altijd zou vasthouden.
Slotgedachte
In een wereld die dol is op cijfers, titels en records, is het makkelijk te vergeten dat achter elke kampioen een mens zit. Een verhaal. Een vader. Een zoon.
En dus zijn het niet alleen de overwinningen van Mathieu die ons raken, maar ook de ogen van Adrie die glanzen aan de finish. Want in die blik zit alles: trots, verwondering, liefde, en de stille wetenschap dat zijn zoon iets groots aan het doen is.
Groter dan hij ooit was.
En misschien, wel groter dan wielrennen zelf.
