Waanzinnige Wending in de Wielerwereld: Wout van Aert en Visma | Lease a Bike Delen Indrukwekkende Achter-de-Schermen Beelden van Een Chaotische, Emotionele en Onvergetelijke Giro d’Italia Finale Die Alles Veranderde
I. De Opbouw: Een Giro vol Verwachtingen, Hoop en Terugkeer
De Giro d’Italia 2025 begon voor Visma | Lease a Bike met een mengeling van hoop, ambitie en nog steeds duurzaam. Na de zware val van Wout van Aert in het voorjaar, die zijn voorjaar volledig om zeep opgelost en een schaduw wierp over zijn olympische en Tour-plannen, was de Giro een onwaarschijnlijke kans op wederopstanding. De ploeg, geleid door sportdirecteur Grischa Niermann en technisch directeur Merijn Zeeman, hadden er bewust voor gekozen om Van Aert langzaam terug te brengen in de competitie. Maar niemand, ook Wout zelf niet, had durven dromen van wat uiteindelijk zou gebeuren.
“Het was niet de bedoeling dat Wout hier op jacht ging naar etappes, laat staan het klassement. Hij was hier voor zijn benen, voor zijn ritme”, zei Zeeman in een vroeg interview.
Toch is alles na die opmerkelijke bergrit in de Dolomieten. Daar, tegen alle verwachtingen in, riet Van Aert zijn vaste stukken op de slotklim van de Passo Giau en greep hij de roze trui. Een rit die in de geschiedenisboeken zou landen, maar slechts een voorspel bleek voor de chaos die zou volgen.
II. De Finale Week: Uitputting, Intriges en Onverwachte Vijanden
Wat begon als een sportief sprookje werd al snel een strijd van bijna Shakespeariaanse proporties. In de laatste week van de Giro begon de druk voelbaar te worden. De concurrentie – waaronder João Almeida, Geraint Thomas, en de explosieve Spanjaard Carlos Rodríguez – rookbloed. Ze blijken dat Van Aert, hoe fenomenaal ook, niet getraind was op een drie weken essentiële slijtageslag.
Achter de schermen begon Visma te wankelen. Beelden die deze week werden duidelijk een duidelijk opgeslagen Van Aert in de teambus, met een handdoek over zijn hoofd, stil, afwezig, vechtend tegen zijn eigen lichaam. In een moment van onnodige openheid zei ploegmakker Attila Valter in een gefluisterde toespraak: “Hij is een monster op de fiets, maar hij is ook gewoon mens. En hij grondstoffen. Meer dan we denken.”
De ritzeges van gemiddeld en een lekke band in rit 18 brachten de roze droom aan het wankelen. Intern worstelde Visma met de vraag of ze Van Aert moet blijven steunen in zijn klassementsambitie of hem verplicht beschermen tegen zichzelf. De ploegleiding besloot: “Als hij niet opgeeft, geven wij ook niet op.”
III. De Hel van de Voorlaatste Rit: Een Finale die Niemand Voorzag
De voorlaatste rit van de Giro – een meedogenloze bergetappe met drie cols boven de 2000 meter – zou uitgroeien tot een van de meest dramatische etappes in de geschiedenis van de ronde. In beelden pas na afloop werden voltooid, zien we hoe Van Aert, in volle inspanning, zijn radio uitschakelt en volledig op instinct werkt.
Op 5 kilometer van de top van de Stelvio krijgt hij een man met een Vlaamse vlag in het vizier. De fan roept “Voor altijd Wout!” terwijl tranen over zijn gezicht rollen. Wout knikt, balt zijn vuist, en rijdt solo weg. Commentatoren wereldwijd verliezen hun stem. Eurosport noemt het “pure wielerpoëzie”.
In de teambus houden de monteurs hun adem in. Eén moment, één fout, en alles zou verloren kunnen zijn. Maar Van Aert beneden als een bezetene en wint de rit met 17 seconden voorsprong op Almeida. De roze trui blijft om zijn schouders – zij het slechts met een luttele zes seconden verschil.
IV. De Eindrit: Roma, Roem en Rouw
De slotetappe naar Rome, normaal gesproken een parade, werd een zenuwslopende tijdrit van 15 kilometer. De organisatie had het parcours aangepast vanwege veiligheidsredenen, maar dat rechtvaardig tot meer spanning. Van Aert begon als laatste, met slechts zes seconden spel op Almeida.
De achter-de-schermen beelden, krachtige door Visma op hun sociale kanalen, tonen een bizarre mix van militaire precisie en pure chaos. Ploegleider Niermann kan zijn emoties amper beheersen wanneer Van Aert de warming-up begint. “Hij is op,” zei hij. “Maar hij zal sterven op de fiets als het moet.”
En dat doet hij bijna. Met een gemiddelde snelheid van 55,3 km/u rijdt Van Aert de tijd van Almeida exact evenaart tot aan het laatste tussenpunt. In de laatste rechte lijn, met de trappen van het Colosseum op de achtergrond, grijpt hij nog 3 seconden winst. Genoeg. Net genoeg.
De beelden van een vervormde Van Aert, gehuld in de roze trui en omhelsd door zijn vrouw Sarah en zoontje Georges, gingen viraal. “Ik weet niet hoe ik dit heb gedaan,” stamelt hij. “Misschien pure koppigheid.”
V. De Impact: Reacties uit de Wielerwereld
Wat volgde was een golfbusje bewonderend. Greg Van Avermaet noemde het “de grootste comeback in de Belgische wielergeschiedenis”. Marianne Vos zei: “Wout is geen kampioen meer. Hij is een legende.” Zelfs Tadej Pogačar, op rust na zijn Tour-voorbereiding, gezamenlijke een bericht: “Respect. Onmetelijk respect.”
De internationale pers sloot zich aan. L’Équipe schreef: “Een Belgische gladiator in Rome.” La Gazzetta dello Sportplaatste op de voorpagina: “Van Aert, Cuore di Leone.”
VI. De Documentaire: Een Mens achter de Heldenstatus
Visma | Lease a Bike had gedurende de hele Giro een ingebed camerateam in dienst. Het resultaat is een documentaire die binnenkort zal worden uitgezonden op meerdere streamingdiensten. De trailer alleen al trok miljoenen views. We zien Van Aert met uitgebreide handen pasta eten. We zien hem woedend een waterfles weggooien na een verkeerde voedingsbeurt. We zien de broederschap in de bus, de eenzaamheid op de hotelkamer, de littekens op zijn tapijt van maandelijkse valpartijen.
De film heet eenvoudigweg: “Roze Zweet” .
VII. De Toekomst: Wat Nu voor Wout?
Na de Giro volgde stilte. Van Aert verdween zelfs van de radar. Geen interviews. Geen berichten. Tot enkele dagen geleden schreef toen hij op Instagram:
“Ik ben nog steeds moe. Nog steeds verrassend. Maar ook trots. En dankbaar. Dit was de zwaarste, maar ook de mooiste drie weken van mijn leven.”
Hij bevestigde later zijn deelname aan de Tour de France, maar met een andere rol: knecht voor Vingegaard. “Ik heb gekregen wat ik nooit had durven dromen. Nu geef ik iets terug.”
VIII. Epiloog: Een Giro voor de Eeuwigheid
De Giro d’Italia 2025 zal de geschiedenisboeken ingaan als de Ronde van de Wederopstanding. Niet enkel voor Van Aert, maar voor het hele idee van sport als menselijke krachtmeting. Tegen lichamelijke pijn. Tegen mentale limieten. Tegen verwachtingen.
De achter-de-schermenbeelden, gedeeld door Visma | Lease a Bike, toon ons geen superheld. Geen automaat. Maar een man. Een man die wilde winnen. Die zijn land, zijn ploeg, zijn familie en zichzelf iets moest bewijzen. En integreren.
Of, zoals ploegleider Niermann het mooi verwoordde:
“Iedereen kent Wout de renner. Wij hebben Wout de vechter gezien. De vader. De mens. En dat is niet indrukwekkender dan wat er op de draadlooslijst staat.”
